Hoge bergen, zout en mooie meren
Uyuni
Bolivia
Jelle51
Hoge bergen, zout en mooie meren
Onze reis naar Zuid Amerika begint niet al te best. Na een zeer lange vlucht komen we aan in Lima na een korte nacht blijkt de volgende ochtend dat er een staking is uitgebroken en wij niet naar de binnenstad mogen, omdat het te gevaarlijk is. Dan blijkt ook nog de vliegtuigmaatschappij waar we mee naar Santiago moeten vliegen failliet te zijn en moeten we met de lokale bus verder. Gevolg een dag vertraging, maar wel erg leuk om met de lokale bevolking te reizen. Er is zelfs een bingo met als hoofdprijs, de terugreis met de bus naar Lima. Uiteindelijk vliegen we van Santiago door naar Calama en verder per bus door de Atacama, de droogste woestijn van de wereld. Ons doel is San Pedro de Atacama. Een groene oase midden in de woestijn. Een geweldig plaatsje waar je met veel leuke restaurantjes, barretjesen hostels. Een geliefde plak voor Backpackers. Er is ook een internet cafe, dus even het thuisfront mailen, binnengekomen schrik ik toch wel even, vieze computers en als ik internet explorer aandoe verschijnt er een overdosis aan porno. Ik durf van schrik de toetsen niet meer aan te raken. Jakkes!!! Tegen zonsondergang gaan we naar Valle de la Luna, een indrukwekkend landschap van kale rotsen en prachtige valleien Om de zonsondergang te bewonderen, moeten we een hoge zandduin beklimmen, maar oei dat valt niet mee, we zitten toch op een hoogte van 2500 meter en dat voel je wel. Maar het is de moeite waard. Voor ons de zonsondergang en achter ons WOW een spectaculaire kleurenspel op de rotsen van de bergen.
Het is nacht en wat hoor ik daar, tjonge; de wekker en het is nog maar half vier. We gaan vanochtend naar het op 4320 meter hoog gelegen Tatio plateau, waar zich mooie geisers bevinden. Ik heb spijt dat ik mij heb opgegeven, want ik ben zo moe. Het is twee uur rijden, we zien ijsbloemen verschijnen op de ramen van ons minibus en krijgen het koud, dus de winterjassen aan. Bovengekomen is het genieten, de zon komt op en het wat een super landschap, onze chauffeur heeft ontbijt voor ons en de eieren worden gekookt in het heette geiserwater, terwijl wij genieten van het spuitende water uit de geisers. Na het ontbijt is er gelegenheid om te zwemmen in een bron, met een watertemperatuur van 28 graden en een buitentemperatuur van min 15 graden. Niemand durft, maar ik wel natuurlijk, samen met reis vriend Bert gaan wij naar de bron, Het is koud als je in je blote billen staat, maar het water is heerlijk. Na het bad kleden we ons klappertandden aan en beginnen aan een reis die ons bij zal blijven als de mooiste die we gemaakt hebben. Een driedaagse tocht met een jeep naar Salar de Uyuni.
WE zijn snel aan de grens van Chili, we krijgen een stempel in ons paspoort en kunnen doorrijden naar Bolivia. Het is genieten van de bergen, ze zijn tot boven de 6000 meter hoog en weerspiegelen mooi in het ijs wat op de meren ligt. We komen vroeg in de morgen aan bij Laguna Blanca om verder te reizen naar Laguna Verde, het water is mooi blauwgroen van kleur. Er staan prachtige flamingo's in het water. En dan het fabelachtig mooie Dali Valei, het landschap ziet eruit als een schilderij van Dali. Onderweg lunchen we naast de jeep, rijst met vele lekkernijen. Dan hoger en hoger de bergen in naar het geiserveld van Sol de Manana het ligt op boven de 5000 meter hoogte. Ik stap uit en loop natuurlijk weer veel te snel, even vergeten dat we op enorme hoogte zitten. Het gepruttel van de vulkaan en de geisers is indrukwekkend. De druk in ons hoofd wordt groter en de ademhaling steeds moeizamer. We krijgen ook een behoorlijke hoofdpijn. De chauffeur geeft ons coca bladeren om op te kauwen. We moeten ze in onze wangzak stoppen en wachten tot ze zacht worden en warempel mijn hoofdpijn gaat weg. Niet bij mijn eega, zij wordt steeds zieker, we besluiten in te stappen om snel naar beneden te gaan. Na een plaspauze valt Wia om en als we weer in de Jeep zitten, raakt zij buiten bewustzijn. Gelukkig zit er een arts bij ons in de jeep en hij kan mij geruststellen dat er niets aan de hand is, haar ademhaling is goed en na het toedienen van zuurstof is zij er weer helemaal bij.
Als we lager komen, verdwijnt de hoofdpijn en rijden wij de zoutvlakte op, het lijkt of je van de wereld rijd, zo onwezenlijk. We hebben het geluk dat er wat water op de vlakte ligt. We rijden een uurtje over de vlakte en komen dan bij Isla Incahuasi, ook wel Isla de pescado genoemd, omdat het eiland de vorm heeft van een vis, als wij even later op de zoutvlakte staan gaat de zon onder en we kijken naar onze lange schaduwen op het zout. Als we 's avonds bij een temperatuur van min 24 buiten staan, biggelen de tranen ons over de wangen als we zien hoe mooi de sterrenhemel hier is. Zelfs de wolken om de sterren zijn met het blote oog te zien. En ondanks de ontbering, totaal geen comfort, we slapen in een schuur, is dit het mooiste wat ik ooit heb gezien.
Foto's
