Sunday, bloody sunday!
Sucre
Bolivia
CBurgstad
Sunday, bloody sunday!
Het begon die zondagochtend in Sucre, Bolivia, al goed. Bij het ontbijt, heerlijk buiten op de patio, sneed Anne in plaats van in haar broodje in haar pols en het bloed spoot over tafel. Paniek alom aan die tafel! Gelukkig hadden we een verpleegster in de groep die kalm bleef, snel alles onder controle had en de wond verbond, zodat we op tijd konden vertrekken naar de markt van Tarabu¬co.
De chauffeur hield z'n voet stevig op het gaspedaal gedrukt zodat we met een noodvaart over de zandwegen tussen de kale heuvels vlogen en enkelen hun hart vast hielden. Maar gelukkig kwamen we veilig en wel aan.
Tarabuco is het kleurrijkste stadje van Bolivia en de zondagsmarkt is een grote trekpleister voor toeristen en staat bekend om zijn handgemaakte kleden, poncho's en andere weefprodukten. Ook is er een levendige groentemarkt waar groente, fruit, vlees en coca-blade¬ren worden verkocht. We keken onze ogen uit en genoten van alle kleuren en de sfeer van het dorpje.
Na een paar uur begonnen de magen te knorren en liepen we langzaam in de richting van hotel Florida voor de lunch. Het eerste gerecht stond nog niet op tafel of Anne moest zonodig haar wond aan iemand laten zien en maakte het verband los waardoor het bloed opnieuw begon te spuiten en ze binnen korte tijd onder het bloed zat. Niek, toch al zwak, ziek en misselijk door een maaginfec¬tie, raakte bij het zien van al het bloed helemaal van de kaart. Hij trok wit weg, viel flauw, gleed onder de tafel en moest weggedragen worden. Met spoed werd er een dokter gehaald. Anna was inmiddels weer verbonden door onze verpleeg¬ster en zat bleek en verdwaasd van schrik aan tafel. Wij lieten ons het eten intussen goed smaken en maakten natuurlijk van die heerlijke zwarte opmerkingen die allemaal wel iets met een maag of bloed te maken hadden. Vooral Cees, als ex-slager, had wel een paar sterke verhalen te vertellen.
Tegen de tijd dat wij het toetje op hadden was ook Niek weer in zoverre hersteld dat we aan de terugreis konden beginnen. De chauffeur zette er ook ditmaal aardig de sokken in, want hij wist dat wij met nog 4 anderen kaartjes hadden voor één van de belangrijkste voetbal¬wedstrijden van Bolivia: de derby tussen Independiente en de Stormers in het La Patria stadion in Sucre.
Rondom het stadion was het een drukte van belang. Opvallend genoeg was er nog ruim voldoende plaats op de voorste rij, middenvoor! Wat een mooie plek! Wij waren er klaar voor! Plotseling klonk er veel getrommel en gejuich en werd er vuurwerk afgestoken… de wedstrijd begon.
Maar niet voor lang...! Na vijf minuten legde de scheidsrechter het spel stil, liep naar de kant en ... ging op zijn gemak zijn schoenen wisselen! Het leverde hem het nodige gefluit op. Na de spelhervatting waren we getuige van een ruige en spannende wedstrijd waarin de ene na de andere speler met gestrekt been de confrontatie met z'n tegenstander aanging en menig speler bleef geblesseerd op het veld liggen. Acht maal werd een nieuwe bal in het spel gebracht omdat de vorige door een harde trap buiten het veld terecht gekomen was en de berghelling afrolde. Op de tribune werd het spel zeer gecon¬centreerd gevolgd door iedereen. Men zat met een kleine radio aan zijn oor om het commentaar bij de wedstrijd goed te kunnen volgen en men bleef juichen, schreeuwen en fluiten. Net voor rust scoorde Independien¬te 1 - 0 en het stadion werd bijna afgebroken door de herrie en het vuurwerk.
Na de rust scoorden ook de Stormers eenmaal, waardoor de wedstrijd in 1 - 1 eindigde. Na het fluitsignaal van de scheidsrechter werd ons ook duidelijk waarom er een groep ME-ers langs de kant van het veld stond met grote schilden. Zij liepen naar het midden van het veld en, weggekropen achter de schilden, liepen de scheidsrechter en de grensrechters het veld af, net onder onze tribune, de schilden gebruikend om hen te beschermen tegen alle rotzooi die plotseling de tribune's af kwam zeilen. Nu was ons ook duidelijk waarom er nog plaats geweest was voor ons! We werden bedolven onder allerlei rotzooi.
Na de wedstrijd namen we een taxi naar het hotel, waar we ons snel moesten opfrissen om op tijd op de patio te zijn waar een fantastische barbecue voor ons klaar stond. Grote lappen vlees, een frisse salade, groenten en een goeie voorraad wijn en dat allemaal in zo'n leuke omgeving. De sfeer was erg ontspan¬nen en gezellig en Niek en Anna werden nog lekker geplaagd.
Na twee uur, de voorraad voedsel en wijn was al aardig geslonken, kwam er een pêna die het geheel nog eens opluisterde met prachtige muziek. Binnen de kortste tijd werden de stoelen opzij geschoven en werd er uitbundig gedanst. Dat viel niet mee op die hoogte en iedereen liep al snel te hijgen, maar niemand gaf op. Om de feestvreugde nog wat te verhogen klom Paul, de reisleider, op de trap en ging vuurspu¬wen, een hobby die hij al enkele jaren uitoefende. Hij kreeg een groot applaus en werd na een uur nog eens gevraagd zijn kunsten te vertonen. Hij nam een grote slok alcohol en wij stonden vol spanning te wachten op de grote vlam. Maar toen ging het mis....! De slok was te groot en de pure alcohol liep uit zijn mondhoek via z'n hals in zijn (nieuwe) kleren, en binnen een paar seconden, stonden zijn kleding, zijn hals en gezicht in brand. Wij stonden aan de grond genageld van schrik, terwijl Paul als een gek om zich heen stond te slaan om de vlammen te doven. Gelukkig was er snel hulp en werden de vlammen gedoofd. Ook nu weer was er werk voor Karen.
De rest van de reis heeft Paul rondgelopen met verband, pleisters, korsten en een baard. Pas op de laatste dag was hij weer "brand"schoon.
Het betekende wel het einde van de gezellige avond en van deze Sunday, bloody Sunday!
Foto's
