Pare!

Door: JasperSneep

Geplaatst op Apr 25, 2010

Nou daar stonden we dan! Na een lange dag bussen van Sucre via Potosi naar Tupiza, vlak bij de grens met Argentinie. Achter ons een paar auto's en voor ons "slechts" eentje. Zowel links als rechts van ons busje het absolute niets. Op een bordje "pare" na dan, klein detail. Eerst denk je nog, wat betekent het, maar al gauw valt het denkbeeldige kwartje dat het om "stop" gaat en aan de vlaggetjes van de 2 mannetjes ervoor is al aan hun houding te zien dat het stoppen ook nog wel even zou gaan duren. En het andere bordje met kleinere letters geeft aan dat er pas doorgereden mag worden na 18.30 uur. En laat het nu net na 15.30 uur geweest zijn. Vlak achter de bergen ligt het plaatsje Tupiza, maar werkzaamheden belemmeren een doorgang en dat kan nog wel even duren, want er is een achterstand. Een van de 2 vlaggendragers bij het pare-bord wil maar wat graag met die ene reusachtige Nederlander van bijna 2 meter op de foto en daarna is het al gauw gedaan met de pret. Het lijken wel Peking Express taferelen, zij het dat het geen race voor op tv is. Wachten, wachten, wachten! Dik na 5'en komt er eindelijk schot in de zaak. We mogen! Oh nee, toch weer niet, want ons busje is te lang en kan niet over een omweg die nogal steil is en we allang blij om waren dat we dat niet hoefden te ondergaan. De "file" achter ons is daarom al flink geslonken. Wederom wachten! Het wordt al schemerig, we hadden slechts een korte lunchstop gedaan en ik was niet helemaal lekker, dus mwha, ik vond het wel weer tijd voor actie! Uiteindelijk rond 18 uur mogen we eindelijk onze (overigens prachtige!) weg vervolgen! Na zo'n 5 a 10 minuten gassen, is er weer een nieuw mannetje met een rode vlag(ja ja, het Peking Express gehalte stijgt per km). Niemand weet iets, communicatie onderling is er niet, maar het komt er op neer dat als alle vrachtwagens met puin klaar zijn, dat de weg weer vrijgegeven zou worden. Zo rond 21.00 uur komt eindelijk dat sein en wordt het nog spannend: in het donker scheuren over een bergweg met ravijnen en scherpe bochten, je leeft tenslotte maar 1 keer toch? Uiteindelijk aangekomen in het hotel, weliswaar een raghotel, maar ja, het bed wacht met smart.
Nu terug in Nederland bezig met een cursus Spaans. Het eerste woord na si en no wisten we al bij voorbaat: pare :-)