Thin Air

Door: Globetrotteramsterdam

Geplaatst op Feb 4, 2009

Thin air / ijle lucht

De hoogte. Daar was ik bang voor. Daar zag ik tegenop. Twee maanden zonder enige vorm van acclimatisatie boven de 2500 meter en de laatste 3,5 week zelfs boven de 3500 meter. Niet de temperatuur. Niet het 2 maanden van huis zijn, niet de diverse landen, andere culturen en avonturen. Maar de hoogte baarde me zorgen. En ja. De hoogte heeft me te pakken gehad. Recht tussen de ogen. Knock out. Maar dat was maar 1 dag! En wat is dan 1 dag op bijna 60 dagen? De hoogte heeft me vooral uitdagingen geboden. Leerde me rustig genieten van mijn dagelijkse coca thee. Heeft me laten zweten, hijgen, droge lippen en een hoogte-kuchje bezorgd. Maar het beste wat de hoogte me heeft laten zien was dat mijn grenzen verder (en hoger waren) dan ooit. Bijna zag ik dat de wereld rond was. Ging mijn bloed sneller stromen, mijn hart sneller kloppen van alles wat ik zag. Meren zo blauw en groen dat het bijna onnatuurlijk leek. Duizenden, honderdduizenden sterren. De stille ochtenden als de zon de bergen nog een extra belichtte. Ruines, verloren beschavingen. Natuur zo uitbundig. Zo dichtbij. Op het land en onder water. De hoogte punten waren ontegenzeggelijk letterlijk hoogte punten. Machu Picchu, waar de zon zich liet zien juist op het moment dat ik de poort door ging en het weer ging regenen toen ik alles gezien had. Cotopaxi. De vulkaan die me mijn hoogte uitdaging van 300 meter bood. Zwetend en hijgend op naar 4800 meter. En ja ik haalde het. Wat een kick! En dan Uyuni. Een deel uit een sprookje. Letterlijk. Zo onnatuurlijk mooi. Zo onvoorstelbaar, onwaarschijnlijk mooi. Maar wel een challenge. Vroeg opstaan. Kou. Hoogte. Maar WOW, wat voelde ik me thuis daar...

Nu op de bank, weer thuis. De foto's als stil bewijs dat ik er echt geweest ben.

Herinneringen
fladderen
als vlinders
door mijn hoofd
etsen
mijn geheugen
zodat ik
mijn ogen
maar hoef
te sluiten
om opnieuw
te beleven



Foto impressie: http://www.flickr.com/photos/lilianheijmans/