Een sprookje
Potosi
Bolivia
Globetrotteramsterdam
Een sprookje
Er was eens een land omgeven door hoge besneeuwde bergen. Met jungles en zoutvlaktes. Meren als spiegels. Waar de stress van de westerse wereld nog niet doorgekomen was. Een land op grote hoogte. Een land dat mijn hart sneller deed kloppen. Mijn bloed sneller deed stromen. Een land waarin ik me direct thuisvoelde...
De Salar de Uyuni, is onderdeel van dit land en voldoet hier volledig aan. De Salar is als een sprookje. Te onwerkelijk om te bestaan. Wit. Wit. Waar je maar kijkt. Sommige rotsen en bergen in de verte lijken door een weerspiegeling te zweven. Een sprookje dat werkelijkheid is. En ik? Ik zit er middenin! Met mijn ogen dichtgeknepen tegen die zon die hier nog eens extra weerkaatst wordt door het zout. Zout. Overal om je heen zout. Waar je maar kijkt. terwijl in het midden van deze zoutvlakte een groen eiland met cactussen is. Groener dan groen door al het wit eromheen. Het zout vormt grote 5-6 hoekige figuren als een groot kunstwerk. Het hostel waar we overnachten is letterlijk in de middle of nowhere en is volledig opgebouwd uit zout. De muren, de bedden waar we op slapen, de tafels en de stoele en zelfs de vloer is volledig van zout. Na het diner gaan we gewapend met een fles wijn met zijn 6-en op pad. Doel is de dichtstbijzijnde berg om naar de sterren te kijken. De wijn is op als we de voet van de berg bereiken. Verder gaan is te gevaarlijk en we settelen ons op de scheiding van zand en rotsen. Boven ons niets anders dan de prachtige sterrenhemel en Venus die langzaam achter de bergen zakt. Om warm te blijven stoken we een vuurtje...
Een vroege start. 4.20 worden we gewekt. 5.00 ontbijt en om 5.30 op pad. Laguna´s vol flamingos. Uitgestrekte zand en rotspartijen. De ene rotspartij nog vreemder gevormd dan de ander. Het hostel is een avontuur. Onderdeel van deze expeditie. Want zeggen dat dit een excursie is zou de experience te gemakkelijk maken. Het hostel is een hok met 7 bedden in een hutje waar naast een nietwerkende douche en een toilet met een emmer water, een ruimte voor de chauffeur en de kok en om te koken en een ruimte om te eten verder niets is. Maar het uitzicht is geweldig.Aan de rand van Laguna Colorado. In de verte flamingos, terwijl tegen de horizon de donder rolt en het bliksemt. Omringd door bergen. Warmgehouden door een stapel dekens. Soms is het leven op 4.000 meter best aangenaam...
Opnieuw een vroege start. 4.00. Het is koud en donker maar met een fantatische sterrenhemel. We gaan zonder ontbijt en in het donker op pad. De geijsers zijn op zijn mooist als de zon op komt. Zachte lucht die de nacht en de kou verdrijft. Het ijs op de meren en de grond doet verdwijnen, als pluimpjes rook stijgen ze op. Het landschap achterlatend als een sprookje waar je naar moet blijven kijken terwijl de flamingos onverstoorbaar doorgaan met voedsel zoeken.
Wat verwoordt
een afscheid beter
als de lucht
gevuld is met tranen
omlijst door
donkere wolken
met zilveren randjes
terwijl in de verte
de besneeuwde toppen
nog het zonlicht vangen
de nadruk leggend
op dat wat was
De busreis terug naar La Paz staat hiermee in schril contrast. 20.00 in de avond vertrekken en rond 7 in de ochtend aankomen. Dat was het plan. 20.00 vertrekken was geen probleem, tot na een uur of drie rijden de lichten het begaven. Wachten tot de hulp zou komen of wachten tot het licht zou worden waren de enige twee opties. De hulp komt als het licht gebint te worden. Na 6 uur stilstaan in de middle of nowhere kunnen we eindelijk verder. Totdat een lekke band opnieuw roet in het eten gooit. Het is al tegen 2-en als we in La Paz aankomen. Ik dump mijn spullen in het hostel. Ontbijten en lunchen. Dat is het enige waar ik nu aan kan denken. Het stof afspoelen van de afgelopen dagen komt daarna wel. Ik ben rond een uur of 5 weer terug in het hostel. Uitgebreid douchen en nog even TV kijken voor ik een leuk restaurantje op ga zoeken. Maar als ik rond een uur of 4 in de ochtend wakker wordt met de TV en het licht nog aan realiseer ik me dat ik dat plan maar moet laten varen. Ik draai me nog even om met de wetenschap dat er straks een goed ontbijt klaar staat.
De hoogte, het vroege opstaan van de afgelopen dagen en de busreis van de afgelopen nacht hebben nog even de overhand...
Foto's
