We vertrekken heel vroeg, om zeven uur, vanaf onze hostel in San Pedro in Chili. We rijden in een uur tijd naar de grens met Bolivia. Dit punt heet Hito Cajon. Het ligt 41 kilometer van San Pedro op een hoogte van 4300 meter. Naar het noorden toe ligt de majestueuze vulkaan Licancabur, 5,916 meter hoog. Uiteraard moeten we hier wachten, samen met enkele andere reizigers. De grensposten zijn nog gesloten. Het is bitterkoud hier: min tien graden met een ijzige wind.

Als uiteindelijk de hokjes en gebouwtjes opengaan, moeten we wel vijf keer hetzelfde formulier met allerlei (dezelfde) vragen invullen: een keer voor het uitrijden van Chili, na een korte afstand weer voor het nu echt verlaten van Chili, een keer omdat we Bolivia binnen rijden, even verderop omdat we het nationale park binnen rijden en tenslotte weer omdat we nu echt Bolivia binnen rijden. Al die tijd wachten we in de bittere kou. Een persoon tegelijk mag naar binnen om het formulier in te vullen, de rest moet buiten in de felle kou blijven wachten. Als we deze vooroorlogse toestanden hebben gehad rijden we dan echt het Eduardo Abaroa National Park binnen.

De beloning is groots: het mooiste landschap ter wereld. Op de foto de Laguna Verde.