Carnavales in Oruro Deel 2
Oruro
Bolivia
MathuBloom
Carnavales in Oruro Deel 2
De twintig uur durende optocht zal beginnen en mag ik je vragen om voor een blinde indruk eerst de regenboog voor de geest te halen, doe deze dan door de papier versnipperaar en maak daarna krullen in de slierten met een schaar, vervolgens strooit u er sterrenstof bij en bind u aan de uiteinden belletjes in alle maten. Gooi dit alles nat met kleine waterballonnetjes en een vleugje bier; als puntje op de i een toefje feestschuim en voila daar heb je het visuele beeld van wat je te wachten staat.
Voor families is het een eer om in deze parade mee te dansen, jaren van sparen om het kostuum van (klein-) dochter/zoon te kunnen betalen gaan er aan vooraf, honderden euro’s worden verslonden in al deze spectaculaire pakjes van glitter, palletjes, kralen, hemelse kleuren, geschifte strepen, jungle veren, geweven stoffen, kanten topjes, tutuutjes, knielaarzen, kunstige maskers van draken en duivels en het ware verenkleed van condors (een gierensoort).
Vijftig groepen dansen de longen uit hun lijf in traditionele dansen van alle regionen. Caporales in stoere pakken met grote bellen aan de laarzen die bij elke danspas harmonieus galmen en zeer korte, sexy, zwierige rokjes die onderbroek bij elke zwaai zichtbaar maken. Diabladas dragen maskers met grote enge ogen en hoge laarzen voor stevige passen. Morenada imiteren de Afrikaanse slaven met zwarte maskers en taartachtige pakken die grappig draaien. De Tinku’s hebben een soort heksenoutfit maar dan zo gekleurd als een speelgoedwinkel, met overal sjaaltjes en tierelantijntjes. De Suri Sikuris dragen grote stokken met gekleurd vlechtwerk als trechters op hun hoofd waar spacy mee gedraaid word. De Waca Waca komen uit de jungle en dragen fel gekleurde veren als vleugels en op hun hoofd. Er loopt af en toe een grootte beer (oso) tussendoor ‘Oso! Oso! Oso!’ en als de knappe vrouwen en mannen van de Caporales langs komen gilt iedereen ‘Beso! Beso! Beso!’ kusje kusje. Elke groep heeft een eigen band en word voor gegaan door snoezige kindekes in dezelfde klederdracht. Voorop rijd een auto beladen met zilveren schalen en ingewikkeld geweven doeken om de weelde van de groep te showen.
Het publiek gilt 20uur aan een stuk door. Het is een never ending aanmoediging voor de deelnemers die soms in 50 kilo zware pakken in de brandende altiplano zon (we zitten op 3700 meter hoogte in deze stad) voorbij dansen. De matrekas (ratel instrument) gemaakt van echte armadillos (gordeldieren), kirren om je oren en de strijdroepen prikken door de fanfare heen. Het publiek kent alle liedjes en fluit en juicht bij elke danspas.
Om de warmte te overzien zijn er globo (waterballon) gevechten van tribune naar tribune. Ik adviseer om een poncho mee te nemen, want vooral blanke toeschouwers zijn een geliefd doelwit. Als je geraakt word zend de gooier een Salut! en is het aan jou de beurt om (met je nieuw gevonden vrienden op je tribune) de andere kant onder handen te nemen. Zo krijg je hele bomaanslagen. Moeders zitten op elke hoek ballonnetjes te vullen in een grote wasbak en de kinderen verkopen ze voor twee cent per stuk. Ook feestschuim word er lustig op los gespoten.
De parade eindigt op het grote plaza voor de Sanctuaria del Socavon (de Kerk van de Mijngang) waar camera’s draaien zodat het hele land kan meegenieten en de dansers dus hun beste beentje voor zetten. Ook de Duivel en de Engel treden hier op in de strijd van goed over kwaad, een ware show met knallend vuurwerk als finale (en als vele tussendoortjes).
Het is al bijna ochtend als de grote kerk vult met een doorlopende stroom van dansers en fanfare leden voor een plechtige mis om daarna met z’n allen de zonsopkomst tegemoet te proosten.
En als je dacht dat iedereen dan naar bed gaat heb je het goed mis. Een paar uur later start de hele optocht weer van voren af aan. Dit keer zonder de praalauto’s, kinderen en maskers want dit keer feesten de dansers zelf ook mee.
Op de Zondag is het een wilde bedoening van publiek die bandleden slokken bier geven om zo op hun trom te mogen slaan en dansers evenzo om hun maskers te mogen dragen of om met ze op de foto te mogen. Deze dag dans je mee in de parade en word je van alle kanten omhelsd en mee getrokken als vreemde blonde vogel zonder verkleed te zijn. De meeste mensen zijn bezopen voordat ze de grote plaza bereiken, het moet slopend voor hun zijn, sommigen lijken wel in trance en dansen op blote zwarte voeten verder.
Dat is trouwens iets zeer opvallends. Er is een alom respect over wat je wel en niet doet met alle ongein. Waterballonnen worden niet naar Miss Carnaval gegooid, of in trombones. Als het ’s avonds koud word dan zijn ze ook opeens verdwenen. Er is politie die de straat wat vrij houd, maar verder staan er alleen wat hekjes op de drukste punten. Ik heb zelf geen ruzie gezien, maar geloof me, wel genoeg mensen waarbij veel emotie werd los gedronken. Het is een gezamenlijk feest, is er één vervelende vent dan snauwt niet alleen de verkoopster, maar ook alle bezoekers van haar kraampje hem uit en word het dorpelijk weg gefoeterd tussen elkaar. Je verliest gewoon je gezicht en dat is in zo’n gemeenschap zeer onhandig. De sfeer straalt dit niet alleen met kleinschalige dorps feestjes uit, maar dus ook tijdens een 100.000den tellend festijn. Het heeft wel wat.
Voor mij was het een daverend feest, de Tinku’s waren mijn favoriete groep en ik heb op zondag hele battles met ze gedanst tot ik uitgenodigd werd naar hun after-party en behangen werd met gekleurde sjaaltjes, polainas (beenwarmers), chuspas (coca-buideltjes) en pluimen van hun hoge hoeden. Iedereen is goedlachs en in topconditie.
Dus als je denkt dat je de carnaval in Rio de Janeiro niet mag missen....
ps: reiziger 'jkkoning' heeft ook een paar prachtige foto's van de parade.
Foto's
