Carnavales in Oruro Deel 1
Oruro
Bolivia
MathuBloom
Carnavales in Oruro Deel 1
Dacht je dat je het carnaval in Rio de Janeiro niet mocht missen, dan heb je zeker nog niet gehoord van Carnavales in Oruro, Bolivia. Zelfs bij de mensen die Carnaval in Limburg argeloos wegwimpelen als een ‘achterlijk gedoe’, zullen de ogen uit de kassen poppen en zal een oprechte feestelijke stemming als spontane puber-liefde omhoog borrelen.
Voordat we dit feestgedruis binnen stappen eerst maar even de aangenomen oorzaak van deze carnaval volgens de Orureños zelf.
Het verhaal gaat dat in laat 1700 een dief genaamd Chiruchiru dodelijk verwond werd door de reiziger die hij probeerde te overvallen. Vanwege medelijden met de slechterik hielp de Maagd van Candelaria hem naar zijn huis naast de mijnen en suste hem tot hij bezweek. Toen de mijnwerkers hem later vonden hing er een wonderlijk beeld van de maagd boven zijn hoofd. Terstond besloten de mijnwerkers om haar als de Virgen del Socavon (maagd van de mijnschacht), beschermster van de werkende klasse, te benoemen en haar te eren met de bouw van een prachtige kathedraal rondom het wonderlijke beeld en het vieren van haar goedheid met een jaarlijks feest.
Over de vele jaren is de legende gecombineerd met andere oude inheemse vertellingen en is het carnavalse feest een combinatie van Andean folklore, mythen, fabels, godheden, tradities en Katholieke rituelen. Als je het heel simpel wilt stellen kun je zeggen dat het een heruitvoering is van de triomf van goed over kwaad. En dit wordt ook als hoogtepunt meegenomen in de parade; door een zwarte duivel en een witte engel die op het grote plein met elkaar strijden in een dans tot de zon weer op komt.
Maar daar zijn we nog niet.
Vrijdag middag:
We komen aan in een stad die tintelt van verwachting. Eens per jaar is deze bescheiden stad het hoogtepunt van het land. Alle trots word op haar gefocust. Duizenden mensen zijn aan het arriveren om ergens langs de vier kilometer lange parade te feesten. 20.000 Dansers hebben in de maanden hiervoor door de straten van hun dorpen geoefend, 10.000 fanfare leden zijn getuned tot in detail. Uit heinde en ver komen vrouwen en kinderen een plekje veroveren om de bezoekers van voedsel te voorzien en ik denk dat de Paceña fabriek, het lokale bier, al weken van tevoren aan het over draaien is om extra voorraden te leveren. Het is een drukte vanjewelste op het busstation en alle hotels zijn uitverkocht met drie-keer-over-de-kop prijzen. Dit is kassa tijd. Als ongeplande reiziger kom je dan terecht tussen twintig eersteklas hippies uit Argentinië en Chili in een benauwd hok waar grasmatrassen de vloer bedekken. Heel gezellig, maar het dak van het hostel blijkt dan toch wat frisser.
De paradestraat is al volgebouwd met eet standjes. Geuren van frituur en gekookte melk vliegen je om de oren. Je zal leren dat Sucunbé hét drankje bij uitstek is: warme melk verdund met water en een shot zelfgemaakte druivenlikeur; kokos en cacao als decoratie. Word je nieuwsgierigheid al gewekt? In de frisse nachten is het een heerlijk troostend drankje, warme melk voor het slapen gaan, maar dan i.p.v. anijs een lekker borreltje erin.
Gekleurde plastic vlaggetjes hangen rij na rij tegen de zwarte nacht te wapperen terwijl een stoet van mensen in elke pot kijkt wie de lekkerste chicharon (gefrituurd varkensvet), salchipapa (zelfgemaakte frietjes met gefrituurde worstjes) en buñuelos (gefrituurde donut ringen) heeft. Rond twee uur komen de karretjes met overheerlijke gevulde salteñas (deeg gevuld met vlees en/of erwtjes met aardappeltjes in een spicy saus), een niet te missen delicatesse uit Bolivia.
Grote glimlachen staan op monden van spraakzame sucunbé drinkers en vele nodigen je uit om er eentje mee te drinken terwijl weer een band op de nog lege paradetribune staat te tetteren met trompetten, tarcas (vierkante blokfluiten met een treingeluid) en grote drums.
Als je als last-minute-reiziger aan komt kakken op de begin dag, zonder gepland hotel of schema, don’t worry, vrienden zijn zo gevonden en de weg naar gezamenlijkheid tot je er moe van word staat voor je open, met bed en al.
Tjonge jonge, dit is de avond vóór de parade en het het kan nu al niet meer gekker (denk je). Tot vier uur hos je dan mee met verschillende groepjes mensen langs verschillende kleine podia die verspreid door de straten staan en je begint je lichtelijk zorgen te maken hoe je je hier drie dagen sterk moet houden.
Vanaf dat dakterras kleurt de opkomende zon de hemel rood terwijl een diep anticiperend gevoel word opgeroepen door een drum die zware dreunen ten gehore brengt: Het is tijd, de dag van nu is aangebroken.
Hup in de kleren en met een stomende api (een dikke zoete drank gemaakt van paarse mais en specerijen) en pan (da’s brood) zie je de straten tot leven komen.
En dan.........
Foto's
