Vaaaaaamos! Adrenaline gegarandeerd!
La Paz
Bolivia
Vivelafem
Vaaaaaamos! Adrenaline gegarandeerd!
Met een bitterbal achter de kiezen (toch leuk 'n Nederlands eetcafe als je lang op reis bent) vertrokken wij op een goeie dag uit La Paz, richting Rurrenabaque om daar een jungle/pampas trip te gaan maken.
Aangekomen met een mini bus in een stoffig dorp was het wachten op een veel te late aansluiting. Na allerlei redelijk luxe bussen te zien komen en gaan kwam er ineens een gammele bak aanrijden…toch niet onze bus? Toch wel...een APK keuring had deze bus allang niet meer gehaald. De bus was zo gammel dat we de hele tijd langs de kant van de weg stonden om moeren en schroeven aan te draaien.
Enfin, dit zou een leuk ritje worden van minimaal 18 uur. Eenmaal op de befaamde ‘death road’ bleek het een route te zijn op onverharde wegen en langs de diepste ravijnen! Waarom hadden we ook alweer besloten om met de bus te gaan?
We hebben menig schietgebed gedaan, hopend dat we hier levend en wel uitkwamen. In gedachten nam ik al afscheid van iedereen, terwijl mijn reisgenoot zich troostte met het feit dat we niet anoniem zouden sterven. Voor ons zou dit een slapeloze rit worden, met her en der wat toeristen maar het overgrote deel stinkende Bolivianen. Ze nemen het niet zo nauw met de hygiene hier. Kauwend op grote bollen cocabladeren, lurkend aan flessen alcohol en kluivend aan stokjes kip; het was een waar 'feest' in de bus.
Na voor de zoveelste keer met pech te staan, werden we ingehaald door een andere bus die echter door de bobbelige weg bijna op zijn kant terecht kwam. Hij schommelde vervaarlijk op zijn wielen heen en weer en de mensen uit onze bus renden gillend weg om niet onder de dreigende vallende bus terecht te komen. Goddank hervond hij zijn evenwicht en ging er weer met een razende vaart vandoor. Onze zoveelste 'bijna-dood-ervaring' in Bolivia!
Na een veel te lange en vermoeiende rit kwamen we dan eindelijk, compleet gebroken, aan. Het romantische leven van een backpacker! Toen we de bus uitstapten stond er al een vrolijk, klein en gedrongen mannetje op ons te wachten. Stel je een soort tekenfilmfiguur voor. Het was Louis, die ons vanalles te bieden had.
Hij scheurde ons in zijn Riksja achtige brommer naar zijn kantoortje waar we in no time een tour hadden geregeld, vevolgens werden we gedropt bij ons supergoedkope hotel, waarnaar hij ineens weer in een lelijke eend verscheen, inclusief vrouw en kind om ons naar het zwembad op de berg te brengen.
Toen begon onze pampas/jungle tour, we waren nog niet op het kamp of er was al een groot
s spektakel gaande. Op de wc zat een baby anaconda, een grote pad naar binnen te schrokken. Stoer als we zijn vlogen we er op af. Nadat een van de gidsen de anaconda had gevangen en allerhande grappen begon uit te halen met ons, waaronder de slang in onze richting gooien (hij had het hoofd nog vast, maar ja wisten wij veel), renden we gillend en schreeuwend weg. Een oudere man op het kamp, die we al snel omdoopten als granddaddy had de tijd van zijn leven en lachte constant zijn tandeloze gebit bloot.
Onze gids, Domingo was een ware natuurliefhebber die in ieder hoekje een dier wist te spotten. In alle hoeken en gaten wist hij ons iets te laten zien, het wemelde er van de kaaimannen, schildpadden, gigantische (roof)vogels en ander van zuks. Onze 3 daagse trip bestond verder uit vissen naar Piranha’s, we hebben ons gewaagd aan een zwempartijtje met de pink river dolphins (een angstige activiteit aangezien je toch in bruin Amazone water zwemt), het zoeken naar anaconda’s en nog meer van dat soort gevaarlijke activiteiten.
Mijn reisgenoot kreeg, al varende in de boot ineens de gedachte wat we ingodsnaam moesten doen als Domingo ineens een hartaanval zou krijgen in het immense rivieren gebied waar we doorheen gingen. No way dat we de weg dan terug zouden vinden! Voor het geval dat dachten we wat scenario’s uit. Je weet nooit of ze nog eens van pas komen…
Na deze geweldige trip realiseerden we ons dat we weer 18 uur helse busrit voor de boeg hadden. Juist ja. Ik weet niet wat ik enger vond; de dingen die ik in de jungle deed of de busrit. Gelukkig zorgde een dikke gedrongen Boliviaanse vrouw naast ons voor het nodige vermaak tijdens de rit. Of was het toch een man? Haar hoog overslaande stem die bij elke nutteloze stop ongeduldig ´Vaaaaamos!!´ riep, overtuigde ons van het feit dat het toch een vrouw was. Wij jutten haar op door ook steeds ongeduldig ´Vaaaaamos!!´ te gaan roepen, waarop de vrouw grinnikte en uiteindelijk de hele bus mee ´Vaaaamos!´ begon te roepen. Op een gegeven moment werd het zelfs ´Vaaaaamos a la Holanda!´ en ´Holanda express´. En met deze afleiding overleefden we weer een dodenrit…
Terugkijkend op mijn reis van 3 maanden in Zuid-Amerika is gebleken dat avontuur vaak om de hoek ligt. Of je t nu opzoekt in de jungle of gewoon een simpele busrit maakt: Adrenaline gegarandeerd!
Foto's
