Mijn camera en de politie in Rurrenabaque

Door: Thewanderer

Geplaatst op Feb 25, 2010

Het is 5 uur in de ochtend, de dag breekt aan en wij wandelen met een groep richting het centrum van Rurrenabaque. Ik stop mijn hand in mijn broekzak en reik naar mijn camera. Dan slaat bij mij de schrik en de angst toe...... Mijn camera, mijn camera!

Op het centrale plaza neem ik plaats op een bankje, doorzoek (tegen beter weten in) mijn tassen. Niets, helemaal niets. Ik neem afscheid van de rest, zij gaan gelijk door op een trip naar de pampas. Ik keer terug naar het busstation, wie weet..

Met een woordenboekje en een paar woorden Spaanse kennis probeer ik duidelijk te maken dat mijn camera weg is. Ik kom niet ver, helaas. Ik kijk om me heen of er iemand is die me kan helpen, mijn hoop is gevestigd op een andere reiziger. Dit blijkt een italiaan te zijn. Damn, hij spreekt geen engels. What, german? 'Ja das geht schon' antwoordde ik.

In het duits sprekend vertel ik het verhaal. De Italiaan vertaalt het naar het spaans. Ze bellen nog wat rond, maar helaas, geen camera gevonden. Alles is weg, verloren. Alle foto's van Sucre, La Paz, Coroico, de filmpjes gemaakt tijdens de afdaling van de Death Road...

Teruggekeerd in het centrum ga ik op zoek naar het politiebureau. Een politiebureau in een gehucht in het armste land van Zuid Amerika, wat moet je daar van verwachten? Ik meld me en mag om 11 uur terugkomen, dan is er iemand aanwezig die engels spreekt.

Om 11 uur meld ik me. Ik word in een hokje ontvangen door een jonge agent. Het ziet er allemaal grauw en vervallen uit. Al snel blijkt dat zijn engels niet verder rijkt dan 'yes, no' en vriendelijk erbij knikken. Gelukkig heb ik mijn goede vriendin Carolyn meegenomen en samen lukt het om in het spaans ons verhaal te doen. Om 15 uur mag ik terugkomen en zal alles klaar zijn.

Het is 15 uur, terug op het politiebureau blijkt de agent nog niet klaar te zijn. Ik had niet anders verwacht, we zijn hier immers in Zuid Amerika. Bij ontvangst is het schouwspel geweldig. De agent is net bezig alle met potlood en lineaal getekende lijntjes uit te gummen. De officiele aangifte is handgeschreven en gereed. Ergens hoop ik deze mee te krijgen, maar helaas...

Het oude vertrouwde blauwe WP 5.1 scherm toont zich. De computer krijgt z'n stroom van een generator die staat te ronken. Letter voor letter tikt de jonge agent de handgeschreven brief over. Tijdens het typen telt hij nauwgezet de puntjes voor de uitlijning. Bewonderenswaardig kijk ik naar aandachtig naar de trage en secure werkwijze van de agent.

Hij is klaar met de brief en leest alles voor de zekerheid nog een keer na. Tevreden haalt hij uit een andere ruimte een enkel vel papier. Hij zet de printer aan, plaatst het papiertje en drukt af. Om alles af te ronden volgt een stempel met handtekening.

Ik bedank de agent en verlaat met een glimlach het bureau. Het was een prachtig schouwspel en de aangifte is een mooi aandenken. Een pleister op de wonde.