Pablo, mijn gaucho
Argentinië
Zuid Amerika
Corriedewinter
Pablo, mijn gaucho
Eén ding was duidelijk toen ik als Reisreporter van het jaar 2011 naar Patagonië ging: ik wilde in dit eenzame natuurgebied van sneeuw, ijs en uitgestrekte pampa's mensen ontmoeten, beleven hoe het is om hier te leven en te werken. Ik heb ze gevonden: Pablo, Ramon, Fernando en Paulo en ik ben, net als zij, van dit onherbergzame land gaan houden. Hun verhalen zijn onderdeel van mijn leven geworden; ik koester ze en heb ze lief.
Pablo, mijn gaucho
Pablo Quiroz beheert estancia La Estela, die op drie kilometer afstand van de beroemde herberg La Leona ligt. De naam is te danken aan het feit dat Perito Moreno (die van de gletsjer) hier in 1877 door een vrouwelijke poema (leona) werd aangevallen.
We staan te praten bij de omheining van de paardenstal, terwijl de tamme guanaco’s, en een geitenbok om aandacht vragen. De twee bordercollies lopen ongeduldig heen en weer,want de gaucho’s Daniel en Pablo (mijn Pablo) halen op dit moment de 22 paarden van de steppe. De cowboys rijden op moderne quads, want tijd is geld. Het is een prachtig gezicht als de paarden de omheining binnen stuiven met de honden in hun kielzog.
Alle paarden hebben een naam en er zijn een paar duidelijke leiders. Dat merken we als we later een tocht door de lage duinen naar het Lago Viedma maken. Mariposa (vlinder) is de baas, ik volg op Flor (bloem). Dat vind ik wel prettig, het is jaren geleden dat ik heb paardgereden.
Het uitgestrekte meer is onbeschrijflijk mooi. De kleuren blauw wisselen voortdurend, de stenen op het strand glinsteren in het tegenlicht. Het avondlicht is prachtig, het Fitzroygebergte, bijna altijd in de wolken, is duidelijk te zien.
Als we terugrijden is het zeven uur, de straffe wind is een briesje geworden. Tijdens de rit waarbij de paarden zelf hun weg kiezen, praat ik wat met gaucho Pablo, mijn begeleider voor vandaag. Hij is pas acht dagen in dienst bij La Estela, ik ben zijn eerste ruiter. De werkzaamheden zijn divers: typisch gauchowerk, zoals paarden trainen en verzorgen, maar ook ontbijt serveren en raften. Pablo is 27 jaar, vrijgezel en dat wil hij voorlopig blijven. ‘Er zijn zoveel mooie meisjes, ik kan nog niet kiezen’, zegt hij met een knipoog. Ik kan het me heel goed voorstellen, het is een mooie jongen, met ogen waar je in verdrinkt als je niet oppast.
Op mijn vraag wat hij doet als het seizoen in april voorbij is en de winter begint, geeft hij een verrassend antwoord. Eerst gaat hij vakantie houden bij zijn familie en daarna gaat hij naar Nederland en Duitsland om polopaarden te trainen.
Ondertussen hebben de paarden de omheining bereikt waar de andere hen ongeduldig begroeten. Na het afzadelen gaan de hekken open en de kudde stuift weg. Ze zijn vrij, net als mijn gaucho.
Foto's
