Trektocht bergen Tucumán - 4 dagen
Noordwest Argentinie
Argentinië
Heartofargentina
Trektocht bergen Tucumán - 4 dagen
"Zie je die rivier daar? Die gaan we zo straks 8 keer oversteken". Jeetje, dat is een leuke binnenkomer, door een ijskoude rivier waden aan het begin van een vierdaagse trektocht. Meteen werd mij duidelijk waarom op het boodschappenlijstje
voor de trekking 2 paar schoeisel vermeld stond. De komende 4 dagen ga ik samen met een gids en enkele andere wandelaars de bergen van de provincie Tucumán verkennen. De Cumbres Calchaquíes waar ik de komende dagen ga wandelen is één van de minst bekende bergketens van het Noordwesten van Argentinië.
De eerste dag van de trekking verzamelen we ons in Siambón, aan de voet van de Sierra Cabra Horco en de Río Grande. De muilezels staan geduldig te wachten terwijl zij de bepakking krijgen opgezadeld door gaucho Leo. De eerste stap van
de wandeling betekent dus meteen natte voeten, maar het mag de pret niet drukken. We doorkruisen een schitterend jungle landschap, een stuk "yunga". In Tucumán valt, in tegenstelling tot de omringende provincies, heel veel regen en van
watertekorten is dan ook geen sprake. Eénmaal de riverbedding, die we opwaarst volgen, verlatend komen we in een prachtig glooiend berglandschap. Op de achtergrond de reuzen Cerro El Negrito (4660 meter) en Cerro Bayo, onderdeel van de imposante Cumbres Calchaquíes. Na een goede lunch met broodjes "milanesas" lopen we verder bergopwaarts richting het belnagrijkste dorp van deze onbewoonde regio, Anfama. Op het schooltje, waar de kinderen net naar buiten komen als wij langskomen, zitten verdeelt over alle klassen nog zo´n 40 kinderen. Verreweg de grootste school van de regio. Ook is er in Anfama een "dispensario" (soort veldhospitaal), de paarden van de bezoekers staan netjes aangelijnd bij het hek, zoals in een klassieke western. Het paard is in deze regio het enige vervoermiddel, auto´s kunnen er niet komen. ´s Avonds overnachten we in een hosteria in Anfama, waar doña Ester ons heerlijke gefrituurde empanadas voorschotelt.
Er is zelfs de luxe van een douche, iets waar ik geen rekening mee had gehouden in deze afgelegen contreien. Het water voor de boiler wordt warmgestookt met het hout. Het huislammetje, dat gewoon overal binnen rondloopt, kijkt mij
blatend aan. Zo vaak ziet het beest waarschijnlijk niet een blanke gringo uit de douche stappen.
De tweede dag wandelen we door het hart van de regio naar het privé reservaat Las Queñas. Dit reservaat, in San José de Chasquilvil, is opgezet door een liefhebber van de unieke natuur en beslaat 8.000 hectare. Op het reservaat staat
een comfortabele posada, ongelofelijke luxe op 2 dagen wandelen vanaf de bewoonde wereld. Een eigen slaapkamer, badkamer met een betere douche dan thuis. Ongelofelijk. Ook de ligging van de posada is onbeschrijfelijk mooi, omringd door hoge bergen en rondcirkelende condors. Naast de posada een in het hoge gras uitgemaaide landingsbaan voor kleine vliegtuigjes. De bewoners van deze regio kunnen bij noodgevallen altijd rekenen op een helikopter of sportvliegtuigje. Via
de radio is er contact mogelijk; onze gids Marco en het "grondpersoneel" in San Miguel de Tucumán hebben ook via de radio contact. In Las Queñas, vernoemd naar een bedreigde boomsoort uit de regio, krijgen we bij aankomst een
overheerlijke asado (barbecue) voorgeschoteld op het zonnig terras van de posada. Na een lange middagwandeling rond de posada is het ´s avonds tijd voor huisgemaakte pasta met bijpassende rode wijnen uit de Valle Calchaquíes. De sterrenhemel laat
zich in al haar bravoure zien in deze lichtvrije omgeving. De bijna volle maan voegt nog meer magie toe aan deze bijzondere avond.
"Vandaag doen we het lekker rustig aan", zei Marco aan het begin van de derde dag. Geen idee of het aan de vermoeidheid ligt of dat de temperatuur mij parten speelt vandaag (het is zomers warm in juni), maar ik vind de derde dag het zwaarste. We wandelen in rap tempo, 9 uur lang en continu stijgend en dalend, naar het boerenverblijf La Ciénaga waar we nog maar net voor het donker aankomen. Onderweg zien we volop queñas, een roodgebaste boom met gekronkelde takken. Bij het huis van Julito, één van de beroemdheden uit de regio door zijn ruime omvang en zijn voorkeur voor goedkope rode wijn uit kartonnen dozen, stoppen wij kort. Pancha, de moeder van Julito, is er met een zelfgemaakt weefgetouw in de weer. Ze maakt een dikke deken voor haar kleinkind in Buenos Aires, een wereld wel heel ver verwijderd van waar zij heel haar leven woont. Het schets tevens het probleem van zoveel regio´s in het rurale Argentinië. De grote leegloop en trek naar de stad zorgt er ook hier voor dat jongeren nauwelijks te zien zijn. Vaak moeten kinderen uren lang reizen per dag om op een basisschooltje te komen. Sommige kinderen moeten zelfs de hele week blijven slapen, weg van hun ouders, gewoonweg omdat ze te ver wonen van basisonderwijs.
´s Avonds, onder volle maan, nuttigen wij in een zwartgeblakerde keuken onze laatste warme maaltijd (een soort soep met schapevlees) en proberen te slapen op harde, met schapewol gevulde matrassen.
De grote haan kukkelt al weer uren als ik ontwaak op de laatste dag van de trekking. Het is vandaag nog 4 uur lopen naar Tafí del Valle, een toeristisch stadje aan de voet van de Sierra Aconcija. Tafí del Valle kent een heel ander klimaat
dan in de bergen, het is veel droger en vaak ook mistig en bewolkt. Zodra we zicht hebben op Tafí del Valle en El Mollar begint het bewolkt te raken, voor het eerst in 4 dagen zijn we wolken. De afdaling naar het stadje Tafí is stijl en lastig door de vele losliggende stenen op het pad. Ongelofelijk om te zien hoe de paarden hier probleemloos naar beneden lopen, zonder ook maar één keer uit te glijden. In Tafí staat de Jeep ons weer op te wachten die ons op de eerste dag achterliet in Siambón. Na een laatste "picada" (borrelgarnituur) met empanadas dalen we door een mistige jungle af naar San Miguel de Tucumán.
Foto's
