Noroeste Andino

Door: Marije161

Geplaatst op May 16, 2012

De busreis van Iguazu naar Salta vliegt om en voor we het weten zitten we in Noroeste Andino (Noordwest Argentinië, Andesgebied). Als we uit de bus stappen, ontmoeten we Hester uit Nederland en Simon uit Zwitserland. Met z´n vieren nemen we een taxi naar een hostel. Ze hebben alleen oude Fiats en de auto zakt bijna door, andere weggebruikers moeten lachen. We frissen ons op en aan het ontbijt ontstaat het plan om een 3-daagse roadtrip te maken met z´n vieren op de Ruta 40, de Route 66 van Argentinië.

Dag 1
Onderweg laten we ons bijna elke minuut verrassen door de overweldigende landschappen. Droge woestijnvlaktes á la maanlandschap wisselen zich af met steen, meertjes, cactus en op de achtergrond steken sneeuwtoppen uit. We zien wilde ezels, paarden en de zogenaamde kameelgeiten en schaapkamelen; vicuñas. Temidden van al dit genot krijgen we in de eindeloze woestijn een klapband.. Met behulp van een passerende fransman is de panne weer opgelosd. Daarna eindelijk verharde weg. Al die km´s lang zagen we ze al van veraf liggen, de Salinas Grandes. Ze zijn 100 km lang en 26 km breed en daarmee de op twee na grootste zoutpan ter wereld. We bevinden ons hier op de Altiplano, 3600 m hoogte, een volledig andere planeet! De bevolking heeft er kleine vierkante bassins in de zoutvlakte uitgegraven die zij vullen met water. Zodra het zout is losgeweekt, scheppen zij dit van de bodem. Langs de weg verkopen ze hun sculpturen van een lama, een cactus, een uil, volledig uit het zout opgetrokken.

Het loopt al tegen de avond en de route leidt ons naar Purmamarca, een klein stadje van een verbijsterende schoonheid met de Cerro de Los Siete Colores (Berg met de 7 kleuren). Alsof er een landschapschilder aan het werk is geweest, die een laagje rood - bruin - roestbruin - vaalgroen - kaki en lichtpaars op de berg heeft aangebracht. Wat een inheems en gezellig stadje vol Argentijnse backpackers en gitaarmuziek! Het lijkt ons superleuk om hier te overnachten, maar helaas staan onze spullen nog in Salta. Dan maar een tortilla con queso op straat halen als avondeten om toch wat van de sfeer van het stadje op te snuiven. Eindelijk weer eens een lekker kopje koffie erbij en dan kunnen we het laatste deel van deze rit inzetten, naar Salta. Na 21 uur wordt het langzaam donker en.... om 22 uur onze tweede lekke band!! We zijn gestrand in het pikkedonker langs de snelweg zonder verlichting, geen geliefde situatie om in te belanden. Bovendien hebben we geen reservewiel meer achter in de auto en we moeten 1 1/2 uur langs de kant van de weg wachten op een mannetje met een nieuw wiel. Zo rond 2 uur komen we eindelijk bij ons hostel aan!

Dag 2
Na veel problemen met de autoverhuurder over de twee (dezelfde) lekke banden op 1 dag, kunnen we aan het einde van de ochtend eindelijk ons roadtrip-avontuur voortzetten. We willen vandaag Cafayate bereiken. De route voert door de Valles Calchaquìes, een schitterend gebied met dreigende bergen, woestijnlandschappen en weidse valleien. We genieten op&top en drinken mate thee in de auto, een Zuid Amerikaanse traditie. Mate wordt meestal in groep gedronken. De ‘cebador’ (Simon) maakt de mate. Hij vult de matecito (beker) half met de yerba (kruidige bladeren) en stopt er dan de bombilla (ijzeren rietje) in. Hierna doet hij er heet water in. De cebador drinkt de mate altijd als eerste om te proeven. Daarna vult hij de beker opnieuw en geeft hem door aan ons in de auto. Elk drinkt de mate uit de beker op en geeft de beker dan terug aan de cebador die hem dan opnieuw vult en doorgeeft.

Cafayate ligt in het hart van de wijnvelden van Noord Argentinië. Een hele goede reden om hier een hostel te zoeken en mijn verjaardag te vieren We bezoeken een bodega en de wijnen blijken van een bijzonder hoge kwaliteit. De specialiteit is Torrontés, een goddelijke droge witte wijn met een zeer fruitige geur. Met Kirsten, Hester en Simon breng ik zeer romantisch de avond door achter in een tuintje onder de wijngaarden, met verse biefstuk op de BBQ, lokale kaasjes en worstjes en heel wat flessen van die heerlijke Torrontés wijn... Om 24 uur wordt er in 5 talen om beurten voor me gezongen en krijg ik cadeautjes; m´n eigen matecito, een zoutbeeldje van de Salinas Grandes en een dulce de leche, een Argentijnse lekkernij. Het is in heel veel opzichten een heerlijke avond, ik had me echt geen betere manier kunnen wensen om 30 te worden....

Dag 3
Na weinig uurtjes slaap gaat een wijnijsje er wel in. Klaar voor het laatste prachtige stuk van deze roadtrip.. Het is mijn beurt weer om achter het stuur te gaan en ik krijg het niet makkelijk. Op een onverharde weg vol gaten, oneffenheden, losse stenen, buitensporige riviertjes, loslopende dieren en 40 graden weet ik ons in een aantal uur naar het inheemse dorpje Cachi te brengen. Het landschap onderweg is weer van een bijzonder en adembenemend karakter - ik kan wel foto´s blijven maken - we passeren de hele dag weer slechts een handjevol weggebruikers. Soms in de eindeloze droge vlaktes ineens een school. Soms ineens een bushokje, zonder een huis of dorp in zicht en vraag je af: wie stapt hier in hemelsnaam op af? We hopen vurig niet weer een lekke band te krijgen..
Cachi is klein, bewoond door prachtige koppen van inheemse afkomst en vol rust.

Het is nog zo´n 200 km terug naar Salta en de avond is al ingetreden. Op de weg passeren we National Park Los Cardones. Hier zie je zover het oog reikt honderd-duizenden cactussen. Het doet ons denken aan een scène uit The Lord of the Rings, alleen Frodo en Smeagol ontbreken. Op onze auto na ontbreekt er zowiezo elk verder teken van leven. De aankomst in Salta rond middernacht - zonder derde lekke band! - sluiten we af met een glas wijn. Cheers!