Trektocht Quebrada de Jumial te Salta
Noordwest Argentinie
Argentinië
Heartofargentina
Trektocht Quebrada de Jumial te Salta
Mijn benen zijn nog aan het herstellen van een schitterend avontuur in de binnenlanden van de provincie Salta. Met een privégids, een paard bereden door een lokale gaucho, een muilezel voor bagage en twee Canadezen trok ik drie dagen lang door het uitgestrekte en overweldigend niemandsland van de Quebrada de Jumial. De eerste dag van de trek vertrokken we een beetje te laat uit Cachi, met de wetenschap dat we nog acht uur moesten lopen en dat om 7 uur de koude winternacht intrad in dit onherbergzame gebied. Het vertrekpunt was een boerderijtje in de buurt van Porteros, hier stond de gaucho Patricio ons op te wachten voor het laden van de muilezel met bagage en eten- en drinkwaren. De twee boertjes op de finca bedankten we met cocabladeren (een soort eerbetoon) en we vertrokken richting eindbestemming "Vallecitos". Dit is een huis waar we twee nachten zouden verblijven, ver van de bewoonde wereld. Struinend door een droog gevallen rivier bedding klommen we de eerste drie uur omhoog tot aan het huis van doña Isabella. Een oud, pittig wijf met maar liefst 11 kinderen en maakster van de lekkerste geitenkaas die ik ooit geproefd heb. De muren van haar uit "adobe" (mengsel van klei en stro) opgebouwde boerderijtje hingen vol met geitenhoofden en kluwen geitenpootjes. De geit is hier een belangrijke bron van inkomsten, dat moge duidelijk zijn.
Na nog enkele uren stijgen kwamen we aan bij het hoogste punt van de trek (3300 meter) en zagen een adembenemend landschap opdoemen van puntige rotsen, kliffen, torens zo hoog als kathedralen en nog veel meer. Dit allemaal in een rijk kleurenpalet, met de ijzerhoudende roodachtige grond als dominante factor. Net voor het vallen van de avond arriveerden we vermoeid bij Vallecitos. Het is niet meer dan een langwerpig woonhuis, enkele extra ruimten waaronder het gastenverblijf en een kerkje. Het verblijf op Vallecitos wierp ons 100 jaar terug in de tijd. De bewoners leefden er behoorlijk primitief, zonder elektra, gas en stromend water. Alles werd er gekookt op hout. Aan brandstof geen gebrek want de rivieren slepen altijd kreupelhout mee. Voor de rest leven de bewoners van een beetje landbouw, de geiten én van het toerisme want onze komst spekt ook hun karige gevulde portemonnee. Het gezin wat hier leeft is gewend aan de omstandigheden en vindt het dan ook niet bijzonder dat de jongste zoon van 5 jaar naar school gaat op drie uur paardrijden vanaf hun huis. Zoonlief blijft fan ook de hele week, van maandag tot vrijdag op die school met nog twintig andere kinderen uit de wijde omtrek.
De nacht in Vallecitos was extreem donker en stil. Alléén op 4000 meter hoogte op een eiland in het Lago Titicaca (Peru) zag ik ooit een vergelijkbare sterrenhemel. Sterrennevels betoverden mijn ogen. Op dag twee van de trektocht maakten we een cirkelwandeling vanaf Vallecitos met terugkeer in de namiddag. De lunch genoten we op een verlaten boerderij met een authentieke graanmolen. Al ver voor aankomst bij de boerderij rook ik de lucht van geroosterd vlees. Patricio was ons vooruit gegaan en had de kruidige chorizos al op het vuur liggen voor een klassieke "choripan" (broodje chorizo). Na de lunch kwamen we bij de kruising van twee indrukwekkende rivieren. Het waterpeil is traditioneel laag in de wintermaanden. In de zomer moet de ontmoeting van de twee rivieren een geweldige waterworsteling opleveren. Uit de breedte van de beddingen valt af te lezen hoe ruig het er hier aan toe kan gaan. Als er weinig water staat zijn de rivierbeddingen ideale wandelpaden.
De tweede avond in Vallecitos was gereserveerd voor een overheerlijk stuk "vacío" (een middenstuk van de koe), geroosterd door de 75-jarige doña Ernestina op het knetterend houtvuur. Als slagroom op het toetje werd het vlees begeleid met een uitstekende, rode Malbec. Er werd niet veel gesproken aan de eenvoudige keukentafel, iedereen was aan het genieten van het moment.
Op de derde dag en laatste dag verlieten we Vallecitos voor een lange trek van 7 uur richting het eindpunt Potreros. We struikelden bijna over de vele reuzecactussen ("cardones") die her en der verspreid lagen, allemaal omgehakt door de lokale bevolking. Het cactushout wordt veel gebruikt voor de bouw in deze regio. Na enkele uren omhoog te zwoegen kwamen we bij een offerplek voor de "pachamama" en kregen we als beloning voor het geklauter een spectaculair uitzicht voorgeschoteld over de besneeuwde toppen van de Nevado de Cachi (6380 meter hoog). We moesten nog één quebrada (vallei) nemen en toen verscheen de Potreros boerderij in beeld. Gaucho Patricio was ook zichtbaar blij want hij had eindelijk weer signaal en toonde ons trots zijn mobiele telefoon. De aankomst bij de Potreros finca, nog steeds in the f*cking middle of nowhere, betekende het einde van een wandeltocht van 55 kilometer door een volstrekt surrealistisch landschap. Een coca kauwende chauffeur bracht ons daarna voldaan en met zijn stalen ros in drie uur weer terug naar de stad Salta.
Jan Lettinga
Foto's
