Salta, kleurrijke kennismaking
Noordwest Argentinie
Argentinië
TravelGoom
Salta, kleurrijke kennismaking
De zon schijnt voluit en droogt de straten in Salta snel.
Op het nieuws hoor ik dat de regenval van de afgelopen 2 weken de hevigste zijn in de laatste 30 jaar.
Beelden van overstroomde rivieren, meegesleepte auto's en vernielde huizen komen voorbij.
Ik kan niet plaatsen waar precies in noord-west Argentinie de schade zo groot is.
In Salta lijkt het alsof er niets gebeurd is.
Zelfs de meters diepe plassen bij het station zijn verdwenen.
De warme zonnestralen doen de stad glinsteren en ik loop er fluitend doorheen.
Vandaag ga ik deze stad uitmelken.
Ik heb een wandelroute uitgestippeld en wil ook nog even bij de jeugdherberg langs.
Daar zitten al mijn hostelgenoten van San Pedro en er is vast wel iemand die zin heeft in een cerveza vanavond.
De enorme biefstuk van afgelopen nacht drukt de honger nog even weg.
Het ontbijt sla ik over en mijn eerste stappen gaan aan het eind van de ochtend richting het stadspark.
Het Parque San Martin is de ziel van de stad.
Hier komen haar inwoners samen en mengen de driedelige kostuums zich met de blote indianen-kindervoeten.
Het park oversteken kost je 10 minuten maar er is teveel te zien om zomaar door te lopen.
Een groep jongeren voetbalt in de modder onder de palmbomen, papa's roeien met de kids in een van de bootjes op de grote vijver.
Oude mannen bezetten de bankjes en aan de buitenranden branden barbeque's met onduidelijke vleesspiezen.
Twee blazers met koffertje groeten de tuinman die de laatste plassen van de stoep probeert weg te vegen.
Zo maak ik mijn ronde en geniet van alle taferelen.
Ik eindig bij de ca. 40 kraampjes die als een kleurig lint de hele westkant van het park bestrijken.
Verscheurde tenten zijn met plastic zeil bedekt en dienen als mini-koophuis voor met name de indianenbevolking.
Ik kan kiezen uit geborduurde wandkleden of een alpacatrui, een bamboefluit of een runderlerentrommel, een suikerspin of pipa's, uit volop inslaan of kijken en later een keuze maken.
Voorlopig nog even het laatste want ik wil door naar de San Bernardo-heuvel.
Deze ligt net achter het park en kan te voet of met de kabelbaan beklommen worden.
Ik kies voor de luie versie en laat me, na 3 schoolklassen in uniform voor te hebben laten gaan, langzaam omhoog slepen.
Het zicht wordt steeds rijker, de daken van de stad vergemakkelijken mijn orientatie.
Met de stadskaart in de hand kan ik de kerktorens en het achterland plaatsen.
De zon brandt op mijn wangen en ik druk mijn neus tegen het raampje.
Salta wordt langzaam van mij.
De San Bernardo-heuvel geeft een prachtig uitzicht over de stad en haar ligging aan de voet van de Andes.
Hoewel ik geen witgetopte vulkanen zie is het silhouet van het gebergte niet minder indrukwekkend.
Minder grillig dan de Chileense kant, glooiender maar nogsteeds erg hoog.
Donkere wolken hangen tussen de toppen en ik hoop dat ze daar blijven.
Salta is een flinke stad, bijna 500.000 inwoners vullen het dal dat hier voor het eerst echt breed wordt.
Groene gekreukelde lakens vol tropische vegetatie liggen om haar heen.
Ik begrijp waarom de stad door haar ligging en verleden als 'la linda' (de mooie) betiteld wordt.
Dat verleden bestaat voor mij nu alleen nog uit de tientallen koloniale torens en daken die ik vanaf de heuvel kan zien.
Ik kan niet wachten om de gebouwen van dichtbij te bekijken.
Boven op de heuvel is een park gemaakt met een waterval en verder speelhoeken voor de kinderen.
Het flesje water bij de kiosk is welkom gezien de nogsteeds stijgende temperatuur.
De 25 graden in deze vochtige omgeving voelen flink anders dan die in de woestijn.
Ik maak mijn rondje langs alle uitzichtpunten en laat me na een dik uur weer naar beneden glijden.
Tijd voor een lunch op de Plaza de 9 Julio, het hart van de stad.
Via de volksbuurt onder de heuvel wandel ik richting het plein.
De sfeer in de stad bevalt me.
Het leeft zonder te krioelen in een vriendelijke en gemoedelijke sfeer.
Zo ook op de plaza waar een prettige chaos heerst.
Opnieuw mengen culturen zich vertaald in bedelende kinderen en haastig lopende stropdassen.
De verhoudingen zijn anders dan in het Parque San Martin.
Rond lunchtijd heerst hier het zakenleven van Salta en zijn de terrassen door hen bezet.
De rest van het volk trekt zich terug rond de kolossale fontein of de muziekkoepel.
Daar komen dan ook de afwisselend weemoedige dan weer vrolijke deuntjes vandaan.
Ik vind een plekje nabij de kathedraal.
Het prachtige zachtrose gebouw met lichtblauwe koepels is gesloten rond siestatijd.
Ze is groot maar domineert het plein toch niet door de vele bomen die op de plaza staan.
Vanmiddag gaan we haar eens goed bekijken.
Nu twee empanadas met kaas, een salade en vooruit een biertje.
De lonely planet en soortgenoten klap ik open.
Ik ga in alle rust de teksten over deze stad door met de intensie niets te missen.
Een ding weet ik zeker over Salta, ik ben nog maar net begonnen.
>> wordt vervolgd, zie evt foto's voor meer indrukken van Salta <<
Foto's
