The Andes-crossing (van heel droog naar heel nat, deel 2)
Noordwest Argentinie
Argentinië
TravelGoom
The Andes-crossing (van heel droog naar heel nat, deel 2)
>> vervolg op vorige blog >>
De Salta de Jujuy is een van de grootste zoutvlaktes van Argentinie.
De ruta 52 die de bus volgt gaat er langs maar deze keer houdt de chauffeur het gaspedaal laag.
Een gemeenschappelijk deja-vu sluimert door de bus als na het witte landschap wederom een cordillera (bergkam) volgt.
Nog een keer gaan we naar 4000 meter en daarna snel omlaag tot we bij Purmamarca de ruta 9 opgaan.
De afdaling is prachtig hoewel de snel toenemende bewolking de vergezichten ontneemt.
De ruitenwissers gaan aan als ook de vegetatie laat zien dat de droogte definitief voorbij is.
Voor het eerst sinds dagen zie ik echte bomen waaronder een enkel gehucht lijkt te schuilen.
In Purmamarca stappen twee reisgenoten uit.
Het geeft me een snelle blik in de knusse hoofdstraat van het dorp, waar volop leven is.
Daarna gaat het langs de Rio Grande richting San Salvador de Jujuy.
De rivier heeft duidelijk ruige tijden gekend gemeten aan haar brede bedding vol boomstammen en rotsblokken.
Hoewel de bergen nogsteeds flink de hoogte in gaan is het wijdse dal vlak en vooral groen, jungle-achtig groen.
We rijden inmiddels op 2200mtr als de schemering in zet
Ik besluit de Argentijn naast me te volgen en doe mijn ogen dicht.
Vlak voor Jujuy wordt ik wakker.
Dat kan ook niet anders want de bus draait alle kanten op in de gekte van deze stad.
Met ruim 200.000 inwoners geen kleintje en dat is vooral te merken als we bij het station parkeren.
Een flink aantal reizigers stapt uit en verdwijnt in de mierenhoop rond de bussen om elders hun weg te vervolgen.
We kunnen wat proviand halen bij een van de vele kioskjes.
Zo ver komt het echter niet, de straatventers hebben ons al gevonden en doen goede zaken.
Ik moet even wennen aan de massa's mensen en hun drukte.
Het was toch wel heel lekker stil in de Atacama...
Nog zo'n 100km geeft de chauffeur aan op mijn vraag hoever het nog is naar Salta.
Ik heb geen overnachtig geregeld en hoop nog een beetje bijtijds aan te komen om een slaapplaats te kunnen vinden.
De mogelijkheden in de lonely planet ken ik inmiddels uit mijn hoofd.
Het vervolg naar Salta loopt echter verre van vloeiend.
Met het drukke verkeer in het donker en vooral ruitenwisser standje 5 komt de bus niet snel vooruit.
Ruim een uur later dan gepland arriveren we om 22.30u in de stromende regen bij het station in Salta.
Het is noodweer.
De straten staan blank en het station lijkt schuilplaats voor de halve stad.
Auto's lijken boten daar hun wielen in het water verdwijnen.
Ik dank de buschauffeur en loop via de stationhal naar de hoofdingang in de hoop daarbuiten taxi's te treffen.
Geen idee waar ik zit, orientatie onmogelijk, het zicht beperkt, ik straal ongetwijfeld hulpeloosheid uit.
Dat zal de man in de, van de schroothoop geplukte, auto voor me ook gedacht hebben.
'Taxi' roept hij door zijn raampje.
'Si senor', stamel ik.
Ik mag zelf de rugzak in de achterbak gooien en schuif verontschuldigend en drijfnat op de passagiersstoel.
De man lacht en vraagt waar ik heen moet.
Ik noem een willekeurige straat waarvan ik weet dat er 2 hostels moeten zijn.
Voorzichtig manouvreert de goede man zijn gammele bak door de straten van Salta.
Even vrees ik dat zijn auto het niet zal halen.
Gelukkig vinden we na enig zoeken een hostel.
Ik betaal de man waarvan ik vermoed dat het geen taxichauffeur is geweest.
Wanhoop doet iedereen vertrouwen en stortregens geven medelijden leer ik in een paar minuten.
De oude gastheer van het hostel twijfelt of hij wel een kamer voor me heeft maar gaat om na een blik op mijn verzopen voorkomen.
Ik blijk de enige gast te zijn.
Mijn kamer is eenvoudig, de brede lange gang waar zij aan ligt oersaai en de primitieve badkamer moet ik delen.
Hoewel er is niemand en dat geeft een bijna beangstigend gevoel in dit onbekend pand, in een donkere, natte, onbekende stad.
Het is tegen middernacht, ik heb me opgefrist en ben klaarwakker.
Mijn maag vraagt vulling maar ik twijfel.
Een blik naar buiten doet me besluiten er toch op uit te gaan.
Het is zowaar droog als ik de donkere straat in stap met de gevonden stadkaart in mijn hand.
Het zijn maar 200 meter naar een luxe ogend restaurant waar nog genoeg tafels bezet zijn.
Even later hangt een enorme biefstuk over mijn bord, een beetje friet en sla ernaast.
Twee televisies in de hoeken tonen de laatste voetbalbeelden.
Het halve kannetje Argentijnse wijn gaat als limonade naar binnen.
Het was me een dag maar ik voel me plots heel welkom in Argentinie.
>> wordt vervolgd, zie evt. foto's voor meer indrukken van dit gebied <<
Foto's
