The Andes-crossing (van heel droog naar heel nat, deel 1)
Noordwest Argentinie
Argentinië
TravelGoom
The Andes-crossing (van heel droog naar heel nat, deel 1)
>> Een busreis door de prachtige Andes, een eenzame grensovergang en vooral de overgang van de gortdroge Atacama woestijn in Chili naar een door noodweer geteisterd Salta in Argentinie.
Lees erover in onderstaande blog in 2 delen >>
---
Vol geduld ploffen we neer en leunen gemoedzaam op onze rugzakken.
Er komt een tweede bus wordt ons verteld maar ik vrees dat de Zuid-Amerikaanse 5 minuten wat langer zullen duren.
Inderdaad duurt het nog een half uur voordat we aan onze 11 uur durende reis door de Andes beginnen.
Van San Pedro naar Salta in noord-west Argentinie, de groene kant van het gebergte.
De vorige avond ontdekte ik dat het halve hostel de grensoversteek ging maken.
Tijdens nog een avondje 'shithead' en goedkope plaatselijke alcohol hebben we elkaars verblijfplaatsen in Salta uitgewisseld.
Contact zou leuk zijn maar ze zitten allen in de eerste bus, ik zie wel hoe het allemaal loopt.
Voor nu schuif ik op de ruime stoel voorin de luxueze touringcar.
Een zwetende Argentijn komt naast me zitten maar ik ben accoord daar het uitzicht door het grote raam alles compenseert.
We gaan met bijna 50 man opweg, het is net half 11 geweest.
Ik ontvang twee broodjes kaas en een flesje water van de steward, I'm ready to go.
Het eerste gedeelte gaat omhoog naar de 4800mtr van het RN Los Flamenco's waar ik mijn eerste dag in de Atacama heb vertoefd.
De chauffeur toetert bij een bord dat aangeeft dat we op 5 km van Bolivia zitten.
Hij kijkt me met een glimlach aan en groet het buurland met een bijna gezongen 'recuerdos Bolivia'.
Nu geen hagel en regen maar de zon die maakt dat ik van alle vergezichten kan genieten.
We doorkruizen een landschap vol kleine vulkanen waarbij we de sneeuw bijna aan kunnen raken.
Talloze meren glinsteren in een kleurenarsenaal van mintgroen tot hemelsblauw.
Een grote roofvogel vliegt op en vicuna's steken over totdat de steward ons vraagt de paspoorten gereed te houden.
We draaien een groot gravelveld op.
In de verte staan enkele huisjes en iets dat op een school lijkt.
Ik ontwaar een restaurant en twee grote schuren.
Voor de 'aduana Argentina' staan nog enkele auto's en twee vrachtwagens.
Gedwee en nieuwsgierig sluiten we aan in de rij voor de lage gebouwen het dichtst bij de weg.
Het lijkt even alsof ik sta te wachten voor de kiosk van mij eigen sportvereniging.
Terwijl onze bagage uit de bus wordt gehaald en 6 blauwhemden en 2 enthousiaste drugsherders de boel doorsnuffelen, vullen we de grensdokumenten in.
Na een stempel in het paspoort volgt een strenge controlerende blik maar na mijn glimlach klinkt toch een vriendelijk 'buen viaje'.
Wachtend op mijn mede reisgenoten en het inpakken van de bus schiet ik wat foto's van deze afgelegen plek.
Ik verbaas met over de grote hoeveelheid kinderen die op het schoolplein aan het voetballen zijn.
Geen dorpje te bekennen, enkel de grote grijsrode vlakte en noodzakelijke gebouwen, het is verder vooral heel leeg.
We zijn duidelijk het hoogste punt voorbij.
Nu, een kleine 3 uur na ons vertrek uit San Pedro is het voornamelijk dalen naar het op 1150mtr hoogte gelegen Salta.
Het Argentijnse land oogt groener en ruiger hoewel de droogte nogsteeds de boventoon voert.
Al snel dansen we in ritmische haarspeldbochten dwars door een kleine bergrug naar beneden.
De sfeer in de bus is goed, er wordt gepraat en gelachen, de Argentijn naast me neuriet met de chauffeur mee op de deunen van de Argentijse hitparade.
Na de laatste haarspeldbocht en enkele in een ravijn verscholen huisjes brengt de omgeving stilte in de bus.
We doorkruizen een enorme zoutvlakte waarvan niemand de naam weet.
De bus mindert vaart om iedereen van het 'winterse' landschap te laten genieten.
Over het turqouise meer hangt de schaduw van de volgende bergkam die we zullen doorkruizen.
Mooi maakt soms moe en dat is wat overblijft als we onze rit vervolgen.
Doch niet voor lang want het knipperlicht wijst ons naar een hotel-restaurant een paar honderd meter van de weg.
Het is voedertijd en zo worden we een grote , keurige ingerichte eetzaal ingeleid.
Een kommetje soep, stokbroodje ham of kaas en frisdrank volgt.
Ik voeg er een bier aan toe in de hoop dat ik straks mijn ogen wat makkelijker kan sluiten.
We zijn halverwege, 6 uur onderweg en het bevalt me uitstekend.
Vervolg zie deel 2
Foto's
