Hit the Road Juan - Roadtrip door noordwesten van Argentinië
Mendoza San Juan La Rioja
Argentinië
Dorienstraathof
Hit the Road Juan - Roadtrip door noordwesten van Argentinië
Mijn autoroute
HIT THE ROAD JUAN
And don't you come back
No more no more no more no more
Hit the road Juan
And don't you come back no more.....
Verblind door het opstuivende stofzand dat een passerende truck veroorzaakt. rijden wij met ons gehuurde blik door de Argentijnse provincie Mendoza over de Ruta 40, een deel van de route die Che Guevara ooit op de motor aflegde. Daar zitten we dan; hobbelend over gravelroads, stofzand in je oren, meebléren met Oasis, een keer panne, gauchos in plaats van cowboys en wegopstoppingen veroorzaakt door honderden en honderden geiten. Kortom, de ultieme roadtrip door noordwest Argentinië.
Met vijf man sterk (yep, dat is krap op de achterbank) zijn wij uit Mendoza vertrokken om het Argentijnse platteland te gaan ontdekken. Een heerlijke zesdaagse tocht door schitterende berglandschappen, langs helder blauwe lagunes die deze bergen weerspiegelden in hun rimpelloze water, langs zwarte vulkanen en door valleien die zo mooi zijn dat je volgens de Lonely Planet met je armen in de lucht rond gaat draaien van vreugde. Deze behoefte voelden wij overigens niet, gek genoeg...
Maar de roadtrip hield nog veel meer in dan adembenemende landschappen. Naast wegopstoppingen door geiten hebben wij ook vele schapen en koeien aan ons voorbij zien trekken. Op de voet gevolgd door gauchos te paard. Ik ben lichtelijk teleurgesteld dat ze niet allemaal een echte cowboyhoed op hebben, dat zou het plaatje helemaal perfect hebben gemaakt. Het einde van de zomer is in zicht. De dieren worden verkast naar lager gelegen gebieden. Ook is het oogsttijd. De landweggetjes die wij passeren staan vol met bakken knoflook en maiskolven. Het is moeilijk om de verleiding te weerstaan en onze kofferbak te vullen met deze heerlijke verse producten.
Manu Chau schalt dit keer uit de speakers van de auto, op volle sterkte. Door ons gebrekkig Spaans kunnen wij helaas alleen het refrein meemurmelen. Natuurlijk moet de verplichte stop gemaakt worden om het verkeersbord met de llama vast te leggen. En uiteraard is het mijn medereizigers ook weer gelukt om mij slapend op de foto te krijgen. En verder, er is nog zoveel wat we meemaken. Picknicken langs rivieren. Omkeren, nóg een keer vragen, en weer omkeren. Goedkope brandstof. Fernet (lokaal gebrouwen alcohol) drinken op feestjes van de lokale motorcrossclub. Snoepjes terugkrijgen als wisselgeld bij gebrek aan muntgeld in de enige supermarkt van het dorp. Koude pizza als lunch, van gisteravond. Genieten, veel genieten van roodoranje luchten tijdens zonsondergangen. En natuurlijk iedere vijf minuten stoppen voor een foto, want ja ´het is toch weer nét even iets anders dan vijf minuten geleden.´
Zelfs de keer dat wij een steen raken welke onze velg behoorlijke schade toebrengt, zien wij als een toevoeging op het ultieme-roadtrip-gevoel. Daarbij maken wij hiermee snel vrienden met een Argentijns stel. Niet alleen zetten zij binnen een minuut onze reserveband erop. Ook fixen zij de kapotte velg bijna gratis voor ons en worden wij uitgenodigd om bij hen in het vakantiehuis te komen lunchen. Daar zeggen wij natuurlijk geen ´nee´ tegen. Deze lunch wordt dezelfde avond nog gevolgd door een echte argentijnse asado (BBQ) bij hen thuis in Malargüe, waar hun echte huis staat. Wat zijn de Argentijnen toch enorm behulpzaam!
De laatste middag van deze heerlijk roadtrip breng ik lezend door in het zonnetje. De anderen zijn aan het bergbeklimmen, maar ik heb zin om even rustig aan te doen. En de afgelopen dagen te laten bezinken want het is hier werkelijk prachtig in het Noordwesten van Argentinië. Dit deel van het land is wat minder bekend dan de overige delen van Argentinië, die met al haar natuurschoon in het merengebied en Patagonië, met haar grootse watervallen van Iguazu en een wereldstad als Buenos Aires al genoeg heeft om mee te pronken. Maar daardoor is het wellicht ook wat authentieker dan de andere plekken, en mijn favoriet besluit ik.
Wanneer ik mij weer over mijn boek wil buigen, word ik aangesproken door een opaatje. Hij zegt dat hij mij een geheim wil toevertrouwen en laat mij zijn ´wensrots´ zien, enkele meters verderop. Een enorme rots waarvandaan ik goed uitzicht heb op de bergen waar de jongens aan het klimmen zijn. Ook de waterval ligt nu in mijn zicht. ´Je mag alles wensen wat je wilt´, zegt het opaatje. En dan laat hij mij alleen op de steen achter. Zittend op de rots in het zonnetje is het enige wat ik weet te wensen dat ik dit nog veel vaker wil meemaken.
Na de klimtocht beginnen wij aan onze terugtocht naar Mendoza. Het zit erop. Een korte regenbui in het laatste uur van de rit spoelt al het stofzand van de auto af. Ik ontwaak uit mijn dagdroom. We zijn bijna weer terug in Mendoza maar het was een trip om nooit te vergeten.
Foto's
