Een Argentijnse Heilige
Mendoza San Juan La Rioja
Argentinië
Awesomemore
Een Argentijnse Heilige
Wat is dat toch? De eerste dagen op de weg in Argentinië is dit een vraag die met grote regelmaat terugkomt. De trigger is steeds een opstelling van huisjes of altaartjes langs de kant van de weg.
De verwarring wordt nog eens versterkt doordat de pleisterplaatsjes vaker wel dan niet op een miniatuur vuilnisbelt lijken. Op de meest vreemde plekken langs de weg hopen plastic flessen, auto-onderdelen en stukken steen zich op.
Rijdend over kiezelweg op het schiereiland Peninsula Valdes is het genoeg. Bij de volgende vuilnisbelt zetten we de auto stil en gaan we op onderzoek uit. Veel wijzer worden we er niet van. Behalve dan dat de steenklompen die we vaak hebben gezien hele of halve voorstellingen zijn van een liggend, vrouwelijk figuur met een kind aan de borst. De vraag: ‘Wat is dat toch is nu beantwoord, maar wat betekent het?’
Het antwoord komt een aantal dagen later wanneer we er letterlijk inrijden. Op weg naar de Valle de la Luna, passeren we eerst een altaar gemaakt van afgedankte auto’s. In the middle of nowhere, maar dat spreekt bijna voor zich als je in Argentinië rondrijdt. Het mysterie van de pleisterplaatsjes wordt opgelost als we in de buurt komen van het plaatsje Vallecito. Dit plaatsje is de sterfplek van een zwervende moeder en tegelijkertijd de geboorteplaats van een dolende ziel die wonderen verricht.
De talloze huisjes, waterflessen, auto-onderdelen, hele auto’s en beeldjes die we al weken aan ons voorbij zien trekken komen voort uit de legende van Difunta Correa. Nu we ons op haar sterf- annex geboorteplek bevinden, komen we een heel artikel in de Lonely Planet over haar tegen. Difunta Correa trok tijdens de burgeroorlog in de eerste helft van de 19e eeuw met hun baby achter het legeronderdeel van haar man aan. Een begrijpelijke daad, maar niet echt iets om te herhalen als je de omgeving waarin we staan en net doorheen zijn gereden in je opneemt. En dat blijkt ook wel als Deolinda Correa (haar naam toen zij nog sterveling was) overlijdt aan uitdroging. Haar levenloze lichaam wordt door passanten gevonden en een wonder is geschied en de legende is geboren als blijkt dat de baby nog zoogt aan haar borst en leeft. In de rum 150 jaar die sindsdien is verstreken heeft de dolende ziel van Difunta Correa al vele wonderen verricht en wensen in vervulling doen gaan.
Vallecito is wonderbaarlijk. Het dorpje is doordeweeks, op de heenweg, uitgestorven en in het weekend, op de terugweg, stampensvol. Het huisvest tevens het met afstand lelijkste nagedachtenismonument ter wereld. Het is een mirakel dat er niemand dood neervalt bij het aanschouwen van zoveel lelijkheid. Maar wonderbaarlijk genoeg past het ook wel weer op deze plek waar tijdens de weekendhausse de schapen met kuddes tegelijk worden gekruisigd als offer voor de innerlijke mens.
Gefascineerd lopen we door een Madurodam van zelfgemaakte huisjes, geflankeerd door duizenden nummerborden. Aan het eind van de weg naar de top van de sterfplek van Correa stuiten we op wielen, koplampen, sturen en complete motoren. Achter een soort altaar waar het kaarsvet metershoog is opgehoopt, ligt een fortuin aan statiegeldflessen die zijn achtergelaten door de honderdduizenden pelgrims die deze plek elk jaar bezoeken. Ze hopen door het brengen van deze offers op een nieuw huis, een nieuwe auto of ‘gewoon’ een goede gezondheid en geluk in de liefde.
Foto's
