"walking on the moon" live from Argentina
Mendoza San Juan La Rioja
Argentinië
Heartofargentina
"walking on the moon" live from Argentina
Het waterniveau in Valle Fértil ("vruchtbare vallei") is hoger dan gewoonlijk en daarom komt Livio, de beheerder van de finca waar wij overnachten, ons ophalen met een stoere Landrover. Met onze eigen, lagere personenauto´s komen wij nooit door die rivierbedding. Veertien keer kruisen we dezelfde meanderende rivier alvorens op de plaats van bestemming te komen. Links en rechts zien we de hoge "cardones" (stijle, hoge cactussen) tegen de bergwanden. Voor ons rijden gaucho´s met grote kappen over de kniëen, als bescherming tegen de stekels van het struikgewas. Na zo´n 10 kilometer wijzen de eerste populieren, kampioenen in windbreken en daarom vaak geplant rondom alleenstaande huizen, op menselijke bewoning. Onze eindbestemming ligt op een terrein van 200 hectare (inclusief enkele bergtoppen) en is 9 jaar geleden gebouwd door een dame uit de stad San Juan. Het beheer is in handen van de locals uit het gehucht La Majadita. Hier wonen een paar honderd mensen in eenvoudige hutjes, met geiten, paarden en enkele schapen. Er loopt één electriciteitskabel langs palen dwars door de vallei; hier halen de inwoners hun stroom vandaan, een enkelfasige stroomkabel waarbij de aarde de aarding is. De doktor komt hier op huisbezoek met een moderne cuarticiclo (quad), die schril aftekent bij de 1 pk van het lokale vervoermiddel de paarden.
Eénmaal op de finca is het genieten, van de stilte, het overweldigende natuurschoon en de indrukwekkende nachtelijke sterrenhemel. Het meest bijzondere is misschien nog wel de keuken van deze plek. Aan de pannen staat de vrouw van Livio, zo´n stevige vrouw waarvan je bij het aanzien al direct weet dat je goed gaat eten. De liefde waarmee zij allerlei streekgerechten op tafel zet, alles vers en met geduld bereidt, gewoonweg een tractatie. Het paradijs voor de slow food liefhebber. Zo komen er bij diverse diners humitas, gebraden chivito (bokje), gebakken runderreepjes, zelf gemaakte sorrentini met pompoen en flan casero voorbij. Dit alles natuurlijk onder begeleiding van "vinos sanjuaninos", wijnen uit San Juan. Want een Argentijn uit de provincie gaat niet vreemd, die drinkt zijn gegist druivenat alleen uit eigen provincie. Gelukkig zijn de wijnen uit San Juan een nog redelijk onbekend fenomeen (mijn wijnvrienden in Córdoba en ikzelf weten allang dat deze regio veel potentie heeft). In deze vruchtbare vallei voel ik me enkele dagen als God in Argentinië.
Directe aanleiding voor een bezoek aan deze regio vormen twee nationale parken die al lange tijd op mijn verlanglijstje staan: Valle de la Luna (ook wel Ischigualasto genoemd) en Talampaya. Het dorp San Agustín de Valle Fértil verkeert daarbij als uitvalsbasis naar deze bijzondere parken. De Valle de la Luna in San Juan, op zo´n 70 kilometer van San Agustín, is dinolandia. In dit maanlandschap zijn volop vondsten gedaan van de oudste dinosauriërs ter wereld. Het is dan ook een flink contrast om in deze prehistorische wereld rond te cruisen met een kolonne stalen rossen uit diverse Zuidamerikaanse autofabrieken. De inheemse guanaco´s kijken in ieder geval niet meer op van deze rij koekblikken (waarbij mijn auto natuurlijk wel de mooiste is!). De gids, met leren cowboyhoed, lijkt zo uit een optreden van de Village People gewandeld. Hij leidt de stoet en stopt onderweg bij diverse geologische wonderen: een levensgrote paddestoel, een veld vol met versteende bowlingballen, een rotsformatie welke doet denken aan een duikboot, een rijk gekleurde riviervallei (Valle Pintado) en een wonderlijke, uitgehouwen rups op hoogte.
De dag erop gaan we richting de rode wereld van Talampaya in La Rioja. Bij de Maanvallei linksaf zeg maar, want de parken grenzen letterlijk aan elkaar. De ruta 76 is één kaarsrechte, geasfalteerde weg dwars door dit immense park. In de verte doemt de majesteuze Nevado de Famatina (6.250 meter) al op, eeuwige sneeuw in de woestijn. Bij de parkingang zie ik twee toeristen stuntelen met een tentje, want ja, je mag kamperen naast hebt bezoekerscentrum bij 40 graden in de volle zon. Om het park te bezoeken kun je alleen met begeleide toers mee, de lokale overheid heeft de excursies in het park in concessie gegeven aan een tour operator. Gevolg is dat een bezoek aan Talampaya voor de gewone Argentijn al niet meer te betalen is, meer dan 100 pesos voor een bezoek van 2 uur. Heel jammer, zo´n nationaal park zou toch voor iedereen toegankelijk moeten zijn; nu wordt het een soort exclusief onderonsje voor de gringo´s. Hoe dan ook, het park is indrukwekkend. De kloof die door 250 miljoen jaar erosie is ontstaan, overdonderd je. Wanden van 150 meter hoogte, rood en bijna vlak geschuurd. Alsof de Heer de beste stucadoors ter wereld naar Argentinië heeft gestuurd. Omdat het najaar is en het regenseizoen ten einde loopt, is Talampaya een bloeiende woestijn. Het busje brengt je ook bij het botanische park aan een zijwand van de kloof, met inheemse flora zoals de brea, chañar, retama en jarilla. De gidsen serveren hier, onder een eeuwenoude algarobbo een ijskoud glas druivesap uit La Rioja. Na nog enkele dwarse guanaco´s van het pad te hebben getoeterd, opent de kloof zich in een vallei. Hier staat in de verte een vredige rotsformatie: El Monje, de monnik. Het lijkt wel of je hem zachtjes hoort prevelen, een schietgebedje voor een betere wereld. Óf is het het gezoem van de stilte wat ik hoor?
Jan Lettinga
Foto's
