Het leed dat hotelkamer heet

Door: Antwan

Geplaatst op Aug 24, 2010

Poeh, poeh, we zijn er weer. Vermoeid van de afstand die we vandaag gereden hebben komen we eindelijk aan bij ons hotel in Cordoba, een stad in het noorden van Argentinië. Het rijden door deze grote stad heeft nog wel wat energie gekost en een parkeerplek is al helemaal niet te vinden in deze drukke stad.

Maar daar zeuren we nu niet meer over want onze heerlijke hotelkamer is op ons aan het wachten. Snel naar de receptie dus en dan door naar onze kamer. Gelukkig leidt de behulpzame medewerker ons snel door het doolhof van gangen en staan we in no time bij de receptie.

“Goedemiddag, kan ik u helpen” vraagt de medewerker. Ja natuurlijk en dus overhandigen wij onze papieren. Na het invullen van het welbekende hotelformulier wordt de sleutel gepakt en worden wij naar onze kamer gebracht. Daar aangekomen valt het een beetje tegen aangezien er alleen maar een bed en een barretje staan. Wij hadden toch een soort van appartement geboekt? Na een snelle check op internet blijken wij het bij het juiste eind te hebben. Dus zijn we weer snel terug bij de receptie.

Achter de receptie begint de man al wat minder vrolijk te kijken want hij lijkt al nattigheid te voelen. Na ons verhaal is hij nog minder vrolijk en die “stomme Hollanders” beginnen hem mateloos te irriteren. Kortaf snauwt hij wat en overlegt met een collega. Die kent ons nog niet en is dus nog wat vriendelijker en bereid ons te helpen. Het hotel zit echter vol en hij kan niets voor ons doen. Nou, dat zullen wij nog wel eens zien, roep de manager er maar bij dan, we hebben tenslotte voor een betere kamer betaald.

Snel wordt de manager gebeld en hij legt ons uit dat de lampen in de geboekte kamer niet werken. Ja, ja, daar geloven wij natuurlijk helemaal niets van. “En nu” vragen wij dus. We kunnen de manager hardop horen nadenken en na wat aarzelen komt eruit dat we dan een andere hotelkamer kunnen betrekken. Die kamer mogen we even bekijken en we gaan akkoord. Eind goed, al goed hoor je ons denken maar dat hebben we helaas mis.

Wij gaan snel terug naar de hotelkamer om onze spullen bijeen te rapen en bellen alvast naar de receptie met de vraag of onze bagage opgehaald kan worden. Natuurlijk, geen probleem, we komen eraan is het antwoord. Na 10 minuten niemand, na 15 minuten niemand, na 20 minuten niemand. We beginnen ons te ergeren en bellen nog maar eens: ja, ja er komt écht iemand aan. Na 10 minuten is er nog niemand en dus beginnen we zelf maar te sjouwen met onze handbagage. Als we onze grote reistassen even later uit de kamer willen halen blijkt de activering van het pasje al niet meer te werken. Arghhh.

Je kunt het al raden: wij gaan weer naar de receptie en wederom beloven ze ons beterschap. Na 10 minuten wordt er dan ook aangeklopt en staat de bagagejongen voor de deur mét bagage. Helaas blijkt die bagage niet van ons te zijn en dus kan hij nogmaals op pad.

Na 5 minuten komt dan eindelijk onze bagage maar wij zien inmiddels groen en geel van de ergernis en naar zijn fooi kan hij wel fluiten.

Gelukkig hebben we daarna niet meer te klagen en wordt het een heerlijk verblijf in een prachtige kamer.