¿ Donde esta Evita?

Door: Sojmundi

Geplaatst op Jun 26, 2013

Dienstbaar en streng kijkt de in een keurig uniform gestoken soldaat voor zich uit, zijn ogen enigszins dichtgeknepen door de felle middagzon. Stevig klemt hij zijn hand om zijn ouderwets ogen geweer, voorzien van een kolf. Geen enkele beweging lijkt hem vanaf zijn plek op het balkon van het Casa Rosada te ontgaan. Datzelfde balkon waar Evita Peron zo'n zestigtal jaar geleden het Argentijnse volk toesprak. Evita, de alom zeer geliefde vrouw van de president in de vijftiger jaren van de vorige eeuw. Nu nog zoals het schijnt, echter blijkt het toch enigszins lastig te zijn haar sporen te ontdekken. Andere helden in de Argentijnse geschiedenis zijn gezegend met naar hen vernoemde pleinen of parken, ook zijn ze al meer dan honderden jaren dood. Generaal San Martin, die Argentinie van de Spanjaarden verloste, heeft zelfs de eer om zowel een plein, standbeeld alsmede het metrostation naar zich vernoemd te krijgen. Evita heeft dit geen van allen. Casa Rosada, het roze paleis, herbergt uitsluitend nog de herinneringen. Grauwe, lelijke hekken scheiden het paleis af van de rest van de Plaza Mayor en heeft tot doel om op een snelle en eenvoudige wijze het roze gebouw te beschermen tegen demonstranten, die in veel zaken een aanleiding zien om tot protest over te gaan. Een opzij geschoven hek met een breedte van nog geen twee meter biedt de doorgang. De schoonheid van het gebouw loopt een aardige deuk op. Het zal de soldaat weinig kunnen schelen, zijn enige taak om aanwezig te zijn vervult hij met verve. Overigens lijken nutteloze en overbodige banen in Argentinië volop aanwezig te zijn. Verkeersagenten bevolken de drukke kruispunten om alleen voor zich uit te staren. In de supermarkt dient uitgezocht fruit te worden overhandigd aan de medewerker wiens taak is om het te wegen en vervolgens het correcte label voorzien van de prijs erop aan te brengen.

Een begraafplaats als toeristische attractie is niet gebruikelijk dan wel logisch. De hagelwitte gevel, ondersteund door acht pilaren, verraadt niet wat hier schuil gaat. Op de marmeren bank voor de ingang ligt een langharige zwarte kat zijn poten te likken. Bij iedere passant draait hij zijn kop een kwartslag, om overzicht te houden wie zijn domein betreedt. Dit domein betreft de begraafplaats in Recoleta, daar waar zich het graf van Evita bevindt, vergezeld door de andere notabelen en elitairen van Argentijnse afkomst, waaronder ook vele lieden tegen wie Evita zich altijd heeft afgezet, die eveneens het tijdelijke voor het eeuwige hebben verruild.
De graven zijn buitengewoon van omvang, versiering en materiaalverbruik en de gebruiksoppervlakte per overlevende zal elke ander kerkhof overstijgen. Tussen de marmeren mausolea, kapellen en kisten die bij het naar binnen gluren zichtbaar zijn, bevindt zich het graf van Evita. Hordes toeristen die met luid communiceren de rust verstoren laten duidelijk zien waar het graf bevindt, de betreffende steeg staat vol volk. Daar rust ze, in een niet eens uitzonderlijk graf. Verse rode tulpen en rozen zijn onder de klinken van de deurtjes geschoven. Een groep schoolkinderen komt luidruchtig aanzetten, keurig in identieke uniformpjes met de voornaam op de jas geborduurd. Hieruit kan worden herleid dat Manos een dikke, slonzige jongen is die ongeïnteresseerd achter de groep aan sloft. Zodra hij de hoek om is is hoorbaar dat een nieuwe groep in aantocht is. Recoleta wordt door de omliggende hoogbouw geflankeerd. Dit levert in bepaalde steegjes een bijzonder beeld op wanneer de reclame voor een hotel op de zijgevel van een pand op lijkt te gaan in de begraafplaats. Overal zitten duidelijk goed gevoede katten tevreden om zich heen te kijken en voor toeristen als beeldvulling voor foto's te dienen. Een eerste spoor van Evita gevonden, ook al loopt het figuurlijk dood.

Het tweede spoor, Evita Museo is even eenvoudig te vinden en geldt tevens als toeristische attractie. Dit kleine museum geeft een beeld van het leven van Evita. Diverse gedragen jurken en accessoires behoren tot de topstukken van het museum. Een leuke doorkijk van haar leven, niets meer dan dat.

Het blauw wit en de nummer 10 zijn beter in de stad vertegenwoordigd. De opgeruimde straten en goed onderhouden panden gaan langzaam over in desolate gebouwen en met vuil gevulde straten. Honden liggen her en der op de stoep te slapen, mannen van middelbare leeftijd staan maar wat te hangen, ontspannen en ogenschijnlijk zorgeloos roken ze een sigaret. La Boca, de kleurrijke volkswijk is de plaats van handeling. Delen van de wijk zijn niet veilig, het toeristische hart is te duidelijk als zodanig ingericht. Kleurrijke gebouwen die nu ineens wel strak in het verf zitten, borden van tango dansers voorzien van een gat, om vervolgens het eigen gelaat op het houten lichaam van een danser te plakken. De levensechte en van bloed voorziene tangodansers zijn ook massaal aanwezig. Op één van de gevels is het balkon van de Casa Rosada nagemaakt, waar een gekarakteriseerde pop Eva uitbeeldt, vergezeld van Maradonna. La Boca is zijn wijk, waar zijn club een groot onderkomen heeft, dat uit het niets opdoemt tussen de bouwvakken.

Rest de vraag in hoeverre Evita het huidige straatbeeld bepaald en of ze daadwerkelijk nog veel betekent, Nee, ze mag voortleven in de harten van de Argentijnen, maar op straat is ze vrij onzichtbaar.