Tren de las Nubas

Door: Twalia

Geplaatst op Feb 26, 2012

Af en toe moet je jezelf een uitspatting gunnen. De Tren de las Nubas oftwel de trein naar de wolken is voor ons zoiets. Deze treinroute loopt door het Andes gebergte, het verbindt Noord-Argentinië met de mijngebieden van Chili. Inmiddels wordt de trein al lang niet meer voor transport gebruikt, maar heeft het alleen een toeristische functie in het Argentijnse deel. Vanuit Salta vertrekt dagelijks een trein die ’s avonds weer terugkeert. Wie mee wil, moet er wel wat voor over hebben. De prijs van de kaartjes (omgerekend zo’n 85 euro pp) doen je portemonnee wel heel erg slinken en uitslapen kan je ook vergeten. De trein vertrekt om 7:00 uur, maar je moet een half uur van tevoren al aanwezig zijn. Vanaf ons hostel is het zeker een half uur lopen naar het station. Dus staan we al voor zessen klaar voor vertrek. Daadwerkelijk vertrekken is onmogelijk, want alle deuren zitten op slot en er is geen nachtportier te bekennen. We hadden al rekening gehouden met dit scenario en hadden gisteren daarom bij de receptie aangegeven dat we voor zessen moesten vertrekken. Schijnbaar is er iets mis gegaan in de onderlinge communicatie. Zo struinen we door ons hostel op zoek naar iemand die de deur kan openen, daar zullen ze op dit uur niet heel blij mee zijn. Maar wij hebben een trein te halen en gelukkig komen we nog op tijd aan bij het station.
Nog een beetje slaperig nemen we plaats en wachten we op wat er komen gaat. De 450 kilometer lange route zal zo’n 15 uur duren, het wordt dus een lange dag. De trein vertrekt op tijd en zodra we wegrijden, wordt gevraagd of we de luiken kunnen sluiten. Het eerste deel van de route gaat door de sloppenwijken van Salta en kinderen zouden stenen gegooid hebben naar de trein. Wij denken dat we de sloppenwijken gewoon niet mogen zien. Als de luiken weer open mogen, rijdt de trein langzaam richting het Andes gebergte. De komende uren zal de trein langzaam stijgen tot een hoogte van zo’n 4200 meter. De route voert over 29 bruggen en 13 viaducten. Om snel te kunnen stijgen zijn er speciale technieken toegepast zoals spiralen en zigzaggen. Maar het indrukwekkendste blijft toch wel het prachtige berglandschap. Tijdens de rit wordt niets aan het toeval overgelaten. De trein wordt begeleid door twee auto’s met techneuten en een heuse ambulance. De weg die deze auto’s volgen loopt voor een groot deel parallel aan de rails. Toch zijn dit niet de enige volgers. Als alternatief voor de treinrit zijn er tours die de treinreis volgen. We voelen ons een ware attractie als er busladingen toeristen ‘ons’ staan te fotograferen terwijl de trein aan het zigzaggen is of over een brug rijdt.
Na wat rustige eerste uurtjes wordt iedereen langzaam wakker. Wij en alle andere medepassagiers zijn druk bezig met fotograferen en genieten van de uitzichten. In de middag komt daar langzamerhand verandering in. Iedereen wordt rustiger, zakt weer terug in zijn stoel en om ons heen valt de een naar de ander in slaap. Het is een lange dag en het landschap sommige stukken eentonig. Maar als de kleur langzaam uit het gezicht van Lia wegtrekt en ze zich niet lekker voelt, besluit ze op advies van de reisleiders de medische coupe te bezoeken. Het stijgen gaat zo langzaam dat we visueel gezien niet gemerkt hebben dat we al boven de 3000 meter zitten. Lia vindt het bezoek aan de medische coupe wat overdreven (ze is immers zelf arts en weet best waar ze op moet letten), maar schrikt wel als ze een zuurstofsaturatie blijkt te hebben van 70%. Aan zuurstoftanks hier in deze coupe geen gebrek, dus even later zit Lia aan de zuurstof. Na een tijdje mag ze eraf en weer terug naar haar eigen plaats in de trein. Maar helaas, een half uur later zit Lia weer in de medische coupe. En daar blijft ze de rest van de middag en krijgt ze niets mee van het prachtige uitzicht. Om toch nog iets mee te krijgen van het landschap gaat ze bij de twee treinstops even naar buiten. Het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt is op 4220 meter bij La Polvorilla, een prachtige brug. Daarna gaat de trein weer naar beneden en krijgt Lia langzaam weer wat meer lucht en kan ze zelfs weer fotograferen! Na een prachtige zonsondergang tellen we de uren af naar het eindstation. Er wordt geprobeert de uren wat te doden met muzikanten en goochelaars, maar iedereen is moe. Het is 23:00 uur als de trein het station van Salta binnenrijdt en we terug kunnen kijken op een mooie treinrit (voor zover Lia ‘m dan meegemaakt heeft).