Zmyzzy

Namibië • Etosha

Namibië • Etosha

Zmyzzy

Namibië is verrassend mooi. Etosha is een prachtig National Park waar ik op mijn eerste dag moest wennen aan de droogte en het witte landschap. Ik dacht hier weinig meer te zien dan de mooie uitgestrektheid. Het tegendeel was waar. We zijn eerst met een huurauto vanaf Windhoek richting Etosha gereden. We verbleven in een mooie lodge buiten het park en tijdens ons verblijf zijn we dagelijks naar het park gegaan. Etosha staat bekend om zijn witte landschap en 'witte' olifanten, vandaar dat het ook wel het witte land wordt genoemd. Dat is ook echt zo. Hier heb ik een foto van deze leeuw kunnen maken. De lichte omgeving en de zon maakt de foto heel speciaal. We hebben in Etosha veel wilde dieren kunnen spotten en de uitgestrektheid is prachtig. Je bevindt je in een andere wereld, surrealistisch en mooi hoe de natuur zich weet te handhaven in zo'n droogte. Na Etosha zijn we doorgereden naar Sossusvlei. Wij verbleven in een prachtig hotel midden in de woestijn. Een fata morgana, ontworpen door een Nederlandse architect die nu eigenaar is. Van daaruit hebben we een excursie geboekt naar de rode duinen. Ook dat was zeer de moeite waard. We hebben 'duin 45' beklommen en het zogeheten 'Deadvlei' bezocht. De tijd heeft hier letterlijk stil gestaan. Het schaduw- en kleurenspel is adembenemend mooi. Terug in onze accommodatie voelt als een oase. Zeker na een duik in het zwembad, want het was rond de 40 graden. Zodra de avond valt verschijnen er miljoenen sterren. Je raakt niet uitgekeken en je komt helemaal tot rust. Na ons bezoek aan Namibië zijn we via Windhoek terug naar Johannesburg gereisd en hebben we onze reis vervolgd in het Krugerpark - Zuid-Afrika. De tussenvluchten zijn goed te doen en je bevindt je in een korte tijd in een geheel andere wereld.

Namibië • Sossusvlei

Namibië • Sossusvlei

Zmyzzy

Als je een reis aan het voorbereiden bent, heb je snel een bepaald beeld voor ogen over hoe het er in het echt uit zou kunnen zien. Als je uitgaat van mooie (bewerkte) foto's kan dat weleens tegenvallen. Nu ben ik niet iemand die snel hoge verwachtingen heeft. Mijn motto is altijd: dan kan het alleen maar tegenvallen. Dus in elke reis sta ik redelijk blanco. Bij deze reis was dat iets anders. Van de rode duinen in Namibië had ik namelijk nooit gedacht dat ik ze in het echt zou zien. Zeg nooit nooit, dat blijkt wel weer. We zijn met onze eigen (gehuurde) auto naar de Sossusvlei gereden. Wat op zich al een avontuur was, want je komt onderweg geen kip tegen. Af en toe besloop me de gedachte: als de auto het maar houdt. Want je rijdt continue dirt road en dat vergt nogal wat van de schokbrekers. Soms zagen we in de verte wel een huisje of af en toe reden we door een gehucht, maar in een paar uur rijden kwamen we bijvoorbeeld maar 1 ranch tegen. Overduidelijk hadden de eigenaren Duitse roots. Dat bleek uit het bord aan het begin van de oprijlaan: Udo & Helga. Gelukkig een teken van leven... Namibië is namelijk vroeger een Duitse kolonie geweest, zoals Zuid-Afrika dat was van Nederland. Toch is het grappig om te zien dat de Duitse taal hier nog zo zegeviert. Ook zijn veel toeristen van Duitse afkomst. Maar goed, terugkomend op de rode duinen in de Sossusvlei. We hebben een ochtendtour geboekt vanuit onze accommodatie omdat het licht dan het mooist schijnt te zijn. Het klopte. Dit schouwspel heeft mijn stoutste dromen overtroffen. Wat een kleuren-, lijnen- en schaduwspel. En dat door de natuur geschapen! Het ontstaan van de mooiste vormen door de samenwerking van de zon en de duinen. Ik vond het prachtig, ook het lopen over zo'n duintop. Je conditie wordt even aangesproken, maar dat neem je voor lief. Conclusie: in het echt is het mooier dan op de mooiste foto's in bladen of op internet. Maar mijn foto komt wel erg in de buurt ;-)

Zuid-Afrika • Krugerpark

Zuid-Afrika • Krugerpark

Zmyzzy

Niet altijd besef je wat je kan overkomen als je tussen de wilde dieren met je auto rijdt. Natuurlijk houd je genoeg afstand, maar soms overkomt het je en kan je niets anders doen dan toekijken. Bij deze groep met buffels stopten we in eerste instantie voor drie buffels die midden op een dirt road stonden. Op het moment dat ze in beweging kwamen dachten wij ook door te kunnen rijden, maar we wachtten nog even voor het geval er nog een buffel zou volgen. En ja hoor! Ik keek naar rechts en daar zag het zwart van de buffels! We lieten ze vanzelfsprekend voorbij gaan. Er kwam bijna geen eind aan en we schatten de groep zo'n 500 stuks. De groep vervolgde zijn pad naar beneden door een droge rivierbedding. Met grote, logge, rustige stappen, af en toe een 'boe' en gesnuif liepen de buffels in file naar een plek waar ze weer uit de rivierbedding konden klimmen. Het leverde een stoffig lijnenspel op.