WesselSteinhaus

Marokko • Fez

Marokko • Fez

WesselSteinhaus

In Marokko raakt het fotograferen zo af en toe nog el eens de gevoelige snaar. Zeker in Marrakech waren de locals er niet van gediend om op de gevoelige plaat gevangen te worden. Hierdoor werd ik in Marokko wat voorzichtiger met fotograferen, echter in Fez waren de locals weer veel aangenamer over het fotograferen. Zo liep ik in Fez door de eindeloze steegjes en telkens wanneer er een mooi tafereel aankwam, vroeg ik de locals of ik een foto kon maken, of wees ik naar mijn camera. De helft antwoord daar op dat ze het iet willen, maar de andere helft vindt het niet alleen ok, ze vinden het nog mooi ook! zoals deze man, die ging heerlijk poseren voor de camera. Zijn buren en de rest van de verkoopmannen vonden dat dan weer prachtig, al met al een prachtige atmosfeer ineens! iedereen blij en ik weer een plaatje rijker. Kort gezegd, vraag het lief en in Fez zullen ze het nog waarderen ook!

Frankrijk • Parijs

Frankrijk • Parijs

WesselSteinhaus

Onder het mom van "achter ieder gezicht zit een verhaal" schoof ik bij deze vluchtelingen aan. Overal in Parijs zie je "slaapzakjes" liggen, zowel vluchteling als zwerver zoekt zijn toevlucht naar de grote stad. Deze groep had zowaar een geheel tentenkamp opgezet. Toen ik bij ze aanschoof werd me direct rode wijn ingegoten en kon ik een hapje mee eten. Alhoewel ze weinig bezittingen hebben wouden ze alles met mij delen. Door mijn gebrekkige frans kon ik jammer genoeg niet echt diep op hun situatie ingaan. Maar wat ik wel boven water kon krijgen, is dat ze het eigenlijk wel oke vonden op dit moment. Ze kregen kleren van een instantie en hierdoor zagen ze er ook allemaal zeer schappelijk uit. Daarnaast was er telkens eten aanwezig en had een ieder zijn eigen tentje, sommigen zelfs met een heus kastje ernaast. Na een uur en vijf glazen rode wijn verder nam ik weer afscheid. Het was een interresante ontmoeting, ook om te zien dat ze het gezellig hebben met zijn allen, dat doet mij dan weer deugd. Maar die gezelligheid is jammer genoeg denk ik net zo tijdelijk als hun verblijfplaats. Waarom heb ik geen foto van hun gezichten gemaakt vraagt u zich wellicht af. Dat wou ik ook graag doen, echter was dit absoluut niet de bedoeling. Toen ik zei dat het juist belangrijk was dat mensen hun zouden zien, was het antwoord wederom dat het niet de bedoeling is. Het laatste stukje eigenwaarde dat deze mensen nog hebben geven ze liever niet weg aan een fotograaf. Toen ik daar later over nadacht viel het kwartje dan ook bij mij. Ik weet niet wat ze deden of waar ze woonden in hun land van herkomst, maar ik weet wel dat het in de verste verte niet zo erbarmelijk als dit was. Ze maken er op het moment het beste van, maar diep in hun hart schamen ze zich voor de situatie waarin ze zijn beland. Als ik het nieuws volg dan hoor ik ook voornamelijk cijfers of verhalen zonder echte inhoud. Na dit gesprek heb ik eindelijk het verhaal achter de vluchteling gehoord. En ieder verhaal is er weer een andere en iedere vluchteling draagt een eigen verhaal met zich mee. Mijn tip is dan ook, schuif een keer aan bij een vluchteling in de grote stad. Ik kan u verzekeren, je wordt met open armen verwelkomt. Want reizen en andere culturen ervaren gaat naar mijn inziens niet alleen om de mooie pagina's in het boek.

Turkije • Istanbul

Turkije • Istanbul

WesselSteinhaus

In iedere stad waar ik kom probeer ik de identiteit van een stad zo goed mogelijk in beeld te brengen. Toevallig was ik in Istanbul ten tijde van de laatste demonstratie tegen de Coup. Wat betekende dat de gehele stad vol hing met Turkse vlaggen, alsof ze de wereldbeker gewonnen hadden. Voor aanvang van de demonstratie vloog iedereen over de weg, al toeterend en zwaaiend met vlaggen. Dan gaat er zeker een vreemd gevoel door je heen, zeker als westerling. Echter lieverd het ook zeker weer uniek beeldmateriaal op.