MarioBentvelsen
Vrouw in Konya
Deze vrouw trof ik aan bij het Mevlana mausoleum in Konya. Zij was er met haar man, die ik apart heb gefotografeerd (zie 'Man in Konya'). Zij zaten op een bankje uit te puffen, het was al aardig warm geworden en vonden het geen enkel probleem op de foto te gaan, al verstonden we elkaar niet.
Steppe
Ik vond het landschap in Cappadocië buitenaards mooi, al had ik het al vaak op foto's gezien. De steppe in Centraal- en Oost-Anatolië staat terecht op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Het tufsteenlandschap is ontstaan door uitbarstingen van de Dagi-vulkanen en kalksteen met karstverschijnselen. Door langzame verwering van de verschillende typen gesteenten die elk anders en met een andere snelheid eroderen, is het grillige landschap ontstaan.
Nostalgie
De Grote of Overdekte Bazaar van Istanbul is een van de grootste overdekte markten ter wereld met meer dan 58 straten, 1.200 winkels en 250.000 tot 400.000 bezoekers per dag. Je kunt er dan ook heerlijk rondsnuffelen. Soms kom je ook hele bijzondere winkeltjes tegen, zoals deze handelaar in oude grammofoonplaten. Hij zat net lekker te genieten van een opera, dus heb ik hem stilletjes gefotografeerd. Zijn winkel leek wel een museum.
Mevlana museum
Konya is een belangrijk islamitisch centrum, met name voor de soefibeweging. De soefi-broederschap van de dansende derwisjen werd in de 13e eeuw gesticht door de mystieke filosoof en dichter Jalal ad-Din Rumi. Na het overlijden van zijn vader Celaleddin vestigde Rumi zich in 1240 definitief in Konya. Hier stichtte hij een klooster voor religieuze dansers, waarbij hij elementen uit de islam, het christendom en het boeddhisme verenigde. Rumi's klooster had een grote aantrekkingskracht op zijn volgelingen. Zij gaven hem als eretitel Mevlana ("Onze Gids"). Een deel van het Mevlana mausoleum is aan deze derwisjen gewijd. In dit mausoleum, nu een museum, bevindt zich de graftombe van Rumi/Mevlana. Ook wordt in het museum de vermeende baard van Mohammed bewaard. Om deze reden wordt de stad als een heilige plaats beschouwd.
Galatabrug
Visser op de Galatabrug (Galata Köprüsü), met zijn vangst van die dag. Geert Mak schreef er een mooi boekje over: 'De brug'. Daarin beschrijft hij hoe de mensen in de stad met de brug - officieel ruim 14 miljoen inwoners, maar het kunnen er ook 20 miljoen zijn - leven of beter gezegd: proberen te overleven. In het jaar 500, toen Istanbul nog Constantinopel heette, telde de stad ongeveer 500.000 inwoners. Het was toen al de grootste stad van Europa. In 1950 had de stad iets meer dan 1 miljoen inwoners. Daar kwam verandering in toen veel boerengezinnen uit Anatolië naar de stad trokken. Citaat uit het boekje van Geert Mak: 'Op de brug word je geen vrienden. Vanaf de brug kijk je toe.'
Man in Konya
Deze man trof ik aan bij het Mevlana mausoleum in Konya. Hij was er met zijn vrouw, die ik apart heb gefotografeerd. Hij zat op een bankje uit te puffen, het was al aardig warm geworden. Hij vond het geen enkel probleem op de foto te gaan, al verstonden we elkaar niet.
Düden Waterval (2)
Close-up van de lage Düden Waterval. De foto is gemaakt in mei en er was blijkbaar volop water, dat afkomstig is van twee bronnen uit een karstgesteente, op kilometer 28 en 30 van de route Antalya-Burdur. De bronnen komen al snel samen en de stroom verdwijnt daarna meerdere malen ondergronds. Verder passeert de stroom onder meer een watercentrale en diverse irrigatiekanalen. Wat overblijft stort zich ten oosten van Antalya van een klif van 40 meter in de Middellandse Zee.
Düden Waterval
Je kunt van Antalya denken wat je wilt, maar dit natuurschoon verwacht je er misschien niet: de Düden Watervallen. Ze bestaan uit de hoog en laag gelegen watervallen, ongeveer 12 kilometer uit elkaar. De hoge watervallen heb ik niet bezocht - dat zat niet in ons reisschema - maar schijnen ook erg mooi te zijn. De lage watervallen storten zich van een hoge klif in de Middellandse Zee. Op de foto een bovenaangezicht van die waterval.
The Last Post (5)
Oorspronkelijk werd The Last Post in het leger gespeeld als afsluiting van de dag, tijdens de inspectie van de posten. Tegenwoordig wordt The Last Post vooral gebruikt bij militaire herdenkingen en begrafenissen. In Ieper wordt het elke dag om 20 uur gespeeld onder de Menenpoort door de leden van de Last Post Association, als eerbetoon aan de gesneuvelden in de Eerste Wereldoorlog. Een uitgebreide Last Post-ceremonie verloopt als volgt: geef acht, gebed en/of toespraak, trompetsignaal The Last Post, gevolgd door 1 minuut stilte, lament, kranslegging, reveille en nationaal volkslied. De Menenpoort is hiervoor een uitgelezen plek, omdat op de wanden de namen staan gebeiteld van 54.896 soldaten van de Commonwealth-landen die in de Eerste Wereldoorlog sneuvelden en van wie geen identificeerbaar stoffelijk overschot werd gevonden. Ofwel liggen ze verloren in de Ieperse velden of op één van de vele oorlogsbegraafplaatsen rond Ieper. Op hun grafsteen staat dan de vermelding 'Known Unto God'.
Souvenirs de la Guerr
De Eerste Wereldoorlog begon 19e eeuws met mannen op paarden in uniformen met gouden knopen, geveerde helmen en glimmende zwaarden, maar eindigde met vlammenwerpers, gifgas, tanks, vliegtuigen, vliegdekschepen, monsterkanonnen en machinegeweren. Maar ook met plastische chirurgie, mobiele röntgen- en radioapparatuur. In een etalage in Ieper vond ik deze Britse Vickers machine gun, die tijdens de oorlog bekend stond om zijn betrouwbaarheid en soliditeit. Er waren zes tot acht man nodig om hem te bedienen. De machine was watergekoeld, maar als dat niet voorhanden was werd ook urine gebruikt. Er waren zelfs soldaten die de machine gebruikten om er hun theewater mee op te warmen, door er enkele rounds mee te schieten. Het kreeg dan wel een bijsmaak van machine-olie. Ik wil niet weten hoeveel doden er met deze machine zijn gemaakt, maar het staat nu wel als pronkstuk in de etalage van een souvenirwinkel. De jongens die op de foto voorbij lopen kwamen net terug van The Last Post-ceremonie. Wapens zijn sexy, helaas.
The Last Post (4)
Nog een foto van The Last Post-ceremonie in Ieper op 18 mei 2013. Het is niet ongebruikelijk dat er honderden mensen op af komen. Dat was overigens niet altijd zo. Vorig jaar doken in de Vlaamse landelijke pers zelfs berichten op dat inwoners en politici van de stad Ieper de toenemende drukte rond de Last Post-ceremonie beu zijn, omdat die het verkeer door de Menenpoort blokkeert. ‘Maar de herdenking van de oorlog is onze verantwoordelijkheid’, reageren anderen. ‘Vroeger stonden hier twee man en een paardenkop, nu elke dag een massa van 500 tot 1.000 man die de hele straat blokkeert’, zegt Philip Bolle (SP.A). Voor het gemeenteraadslid kan het zo niet verder: ‘Dit is een massa-evenement geworden.’ (bron: De Standaard, 6 november 2013).
Pool of Peace
De 'Pool of Peace' (ook bekend als Spanbroekmolenkrater of Krater 11) is een herinnering aan de Mijnenslag bij Mesen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog lieten de Britten op 7 juni 1917 om 3:10 uur 20 mijnen ontploffen onder Duitse stellingen in West-Vlaanderen. Al in december 1916 waren de Britten begonnen met het graven van onderaardse gangen. In galerijen van 521 meter lang met een diepte van 26,8 meter plaatsten ze 41.000 kg aan explosieven. De explosies waren zo hevig, dat men het in Londen en Parijs kon horen. Een van de mijnen ontplofte onder de Spanbroekmolen in Wijtschate. Waar ooit de molen stond, bevindt zich nu de Pool of Peace. De krater heeft een diepte van 12 meter en een diameter van 129 meter. Achter de Pool of Peace ligt nog een Duitse bunker half onder de grond. De soldaten in de bunker sneuvelden door de luchtdruk.
The Last Post (3)
Nog een foto van The Last Post-ceremonie op 18 mei 2013. Deze bagpipe speler hoorde bij een groep jongens in uniform van het Canadese St. Andrews College, die een eerbetoon brachten aan de gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog, waarvan 104 leerlingen en 2 docenten afkomstig waren van de school. In totaal dienden 653 'Andreans' tijdens de Eerste Wereldoorlog in Europa. Hij bezorgde alle aanwezigen - zeker enkele honderden mensen - een brok in de keel.
Talbot House (2)
'The Upper Room' werd de kapel van het Talbot House in Poperinge genoemd. De zolder werd oorspronkelijk gebruikt voor het drogen van hop. Het altaar is - op initiatief van de soldaten - gemaakt van een timmermanstafel uit de tuin van het huis. De kandelaars voor het altaar waren gemaakt van beddenpoten. Een draagbaar orgel, bekend onder de naam 'groan-box', werd gebruikt voor de muzikale omlijsting. De houten banken waren afkomstig uit beschadigde kerken. 'The Upper Room' bood van 1915 tot 1918 aan honderden soldaten een korte, maar vredige onderbreking van het oorlogsgeweld in de loopgraven. De kapel is nog vrijwel in originele staat.
In Flanders Fields
In Flanders Fields In Flanders fields the poppies blow Between the crosses, row on row That mark our place; and in the sky The larks, still bravely singing, fly Scarce heard amid the guns below. We are the Dead. Short days ago We lived, felt dawn, saw sunset glow, Loved, and were loved, and now we lie In Flanders fields. Take up our quarrel with the foe: To you from failing hands we throw The torch; be yours to hold it high. If ye break faith with us who die We shall not sleep, though poppies grow In Flanders fields. (luitenant-kolonel John McCrae, 1872-1918)
The Last Post (2)
Heb meerdere malen een plechtigheid van The Last Post onder de Menenpoort in Ieper bijgewoond en elke keer was ik ontroerd. Vorig jaar was dat zeker het geval met een grote groep Canadezen, die op 18 mei een eerbetoon aan de gesneuvelden kwamen brengen. Er waren een mannenkoor, een bagpipe, militairen, vaandeldragers en kransleggers bij aanwezig. Morgen 11 november zal een speciale editie worden, vanwege wapenstilstandsdag.
Canadees Monument (2)
Close-up van de 'Canadien' ofwel 'The Brooding Soldier', zoals het Canadees Monument ook wel wordt genoemd. Het park met rozen, coniferen en juniperussen rond het monument duidt de richtingen aan naar Ieper, Boezinge, Hooghe, Zonnebeke, Passendale, Poelkapelle en Langemark, plaatsen die in de Tweede Slag om Ieper een bijzondere rol vervulden. De struiken zijn gesnoeid in de vorm van artilleriegranaten en de lage struiken aan de zijkanten van de sokkel beelden het front uit met granaattrechters. De aarde rond het monument is afkomstig uit Canada. Het monument werd ontworpen door Frederick Chapman Clemesha, die met het ontwerp tweede werd in een architectuurwedstrijd van de Canadian Battlefields Memorials Commission, die op acht sites in Europa een monument zou oprichten. Het werd op 8 juli 1923 onthuld in aanwezigheid van prins Leopold van België, prins Arthur, hertog van Connaught en de Franse maarschalk Ferdinand Foch.
Canadees Monument
De 'Canadien', zoals hij in de volksmond genoemd wordt, staat aan het Kerselarekruispunt ('Vancouver Corner') van de Brugseweg en Zonnebekestraat te Sint-Juliaan. Het beeld is één van de mooiste monumenten uit de frontstreek. Het beeld staat op een vierkant plateau met aan elke zijde een boogvormige uitsprong. Het is een witgranieten zuil van ruim 10 meter hoog, met bovenaan het borstbeeld van een gehelmde Canadese militair die lijkt na te denken over het lot van zijn gesneuvelde vrienden. Zijn gevouwen handen rusten op een omgekeerd geweer: de kolf naar boven, de loop in de grond. Deze houding 'Arms reversed' is de traditionele militaire groet aan de gesneuvelden. Deze kolom wijst het slagveld aan waar 18.000 Canadezen aan de Britse linkerflank standhielden tegen de eerste Duitse gasaanvallen tussen 22 en 24 april 1915. Tweeduizend slachtoffers vielen er toen. Ze liggen in de omgeving begraven en niet - zoals sommigen aannemen - onder het monument.
The Last Post
Dagelijks speelt de brandweer van Ieper (Ypres) klokslag 20 uur The Last Post onder de Menenpoort als eerbetoon aan de gesneuvelden van Den Grooten Oorlog. Het verkeer aan de poort wordt dan even stilgelegd voor een eenvoudige, maar ontroerende plechtigheid. Het is dezelfde plaats waarlangs vele soldaten naar het front trokken, vaak om nooit meer terug te keren. De Last Post-plechtigheid bestaat al sinds 1927, met enige onderbreking tijdens de bezetting van Ieper door de Duitsers tussen mei 1940 en 6 september 1944. Het is een traditie dat de klaroenblazers van de Last Post Association het uniform van de vrijwilligers van de lokale brandweer dragen, waartoe ze behoren. Na afloop heb ik een van de mannen apart genomen en bij de poort gefotografeerd. Hij vond het een grote eer. Ik ook.
Observatiepost
Tijdens de Eerste Wereldoorlog was de Kemmelberg de Britse observatiepost bij uitstek. Vanaf de heuveltop had men een volledig overzicht op de frontlijn die liep van Mesen over Wijtschate naar Ieper. In de flanken van de Kemmelberg zijn meerdere Britse ondergrondse hoofdkwartieren gegraven. De bunkers in de Lettenberg - een zijheuvel van de Kemmelberg - zijn in het voorjaar van 1917 gebouwd. Ze gaven toegang tot een ondergronds brigadehoofdkwartier met bijhorende slaapplaatsen (nu ingestort). Tegenwoordig slapen er vooral vleermuizen. De bunkers zijn sinds april 2005 toegankelijk voor het publiek.
Graven kuisen
In de Westhoek liggen honderden grote en kleine soldatenkerkhoven verspreid over het hele gebied. Zowel Belgische, Britse, Franse als Duitse kerkhoven tekenen het West-Vlaamse landschap. De Commonwealth War Graves Commission heeft deze kerkhoven tot een soort kunstvorm verheven. Alle graven zien er min of meer hetzelfde uit. Al snel na de oorlog nam Groot-Brittannië het besluit de gesneuvelden niet te repatriëren maar hen te laten op of bij de plaats waar men was gesneuveld. Met de landen werd afgesproken dat het grondgebied van de kerkhoven voor eeuwig ter beschikking van Groot-Brittannië kwam en dat het onderhoud voor rekening van de Britten zou komen. De omgeving wordt smetteloos onderhouden door speciale teams van tuiniers. De eerste decennia bestonden deze teams vaak uit achtergebleven soldaten maar deze zijn allengs gestorven.
Shot at dawn
Tijdens de Groote Oorlog werden veel soldaten door hun eigen bataljon geëxecuteerd. Het leger wilde zo een voorbeeld stellen. 'Do not walk away from our war - we shoot you if you do'. De mannen werden doodgeschoten - de Belgen gebruikten zelfs de guillotine - voor desertie, muiterij, lafheid (zelfs als deze was veroorzaakt door 'shell shock' of andere mentale aandoeningen) en ander gebrek aan discipline. In Poperinge is nog een dodencel te vinden, waar de terdoodveroordeelden hun laatste nacht doorbrachten. Ook de paal waar de executies bij zonsopgang plaatsvonden staat nog op de binnenplaats van het stadhuis. Op de begraafplaats liggen zeventien geëxecuteerde deserteurs. De krijgsraden hadden het er druk mee. Op kerkhoven in de omgeving liggen er nog honderden meer, onopvallend tussen de gesneuvelden. Niemand weet het, niemand ziet het, de kerkhofregisters zwijgen er over.
Bommen en granaten
De Eerste Wereldoorlog is de oorlog van de grote getallen. Zo werden in totaal 765 miljoen granaten afgeschoten, waarvan 275 miljoen door Duitsland, 200 miljoen door Frankrijk, 170 miljoen door Groot-Brittannië, 70 miljoen door Oostenrijk-Hongarije en 50 miljoen door Rusland. Naar schatting 30 procent van alle projectielen die tijdens de Eerste Wereldoorlog werden afgevuurd, kwam niet tot ontploffing. Per jaar wordt er, voornamelijk in de Westhoek, nog altijd een 10 ton 'probleemmunitie' gevonden, vooral door boeren, de zogenaamde "ijzeren oogst". Na het ploegen kun je vaak verroeste granaten langs de weg vinden. Ze worden daar neergelegd door de boeren om te worden opgehaald door de explosievenopruimingsdienst. Overigens is het niet verstandig deze op te rapen. Er vallen nog altijd slachtoffers onder boeren, werkmannen en argeloze toeristen.
Treurend ouderpaar
Het dorpje Vladslo werd tijdens de Eerste Wereldoorlog volledig in puin gelegd. Na het ingraven van beide partijen lag de stad Diksmuide midden op de frontlinie. Vladslo ligt ten oosten hiervan in Duits bezet gebied, net buiten het bereik van het oorlogsgeweld. De Duitse troepen kwamen hier daarom uitrusten. In het Praatbos was een hospitaal en een kampement voor de vermoeide en gewonde troepen. Er was ook een 'Officiers Kasino', een café voor de officieren. In het bos ligt nu het Deutscher Soldatenfriedhof Vladslo, waar meer dan 25.000 gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog rusten. Hier staan ook de stenen beelden van het treurende ouderpaar, gemaakt door de Berlijnse kunstenares Käthe Kollwitz voor haar 17-jarige zoon Peter, die op 23 oktober 1914 in het naburige Esen sneuvelde.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
