MarioBentvelsen

Perse was een oude Griekse stad in Pamphylië, zo'n 15 kilometer ten oosten van het huidige Antalya. Het was een van de grootste en rijkste steden uit de Oudheid. De stad werd 1.000 jaar voor Christus gesticht. Rechts zie je de resten van de oude Hellenistische stadspoort. De pilaren zijn Romeins.

Grotsteden

Cappadocië staat natuurlijk bekend om zijn wonderlijke landschappen, maar de steden doen soms net zo wonderlijk aan. Ze bieden een mix van 'gewone' huizen, appartementen, moskeeën en grotwoningen, die in toenemende mate als B&B worden verhuurd. Heb er zelf niet overnacht, maar wel sommige kamers van binnen bekeken. En dat lijkt me best leuk voor een volgende trip!

Bijbels

Het soms bijbelse landschap van Turkije kan mij wel bekoren, schreef ik al eerder. We maakten onderweg van Antalya naar Cappadocia een stop voor een korte lunchpauze op een boot. Aan de overkant van het water zag ik dit landelijke tafereeltje. De rust die daar uit sprak vond ik bijna onwerkelijk. Wat kan het leven toch simpel zijn.

Duivenmoskee (2)

Nog een foto van de Yeni Moskee in Istanbul, ook wel bekend als 'Duivenmoskee', waar je onder meer duivenvoer kunt kopen waarvan de opbrengst - naar ik meen - bestemd is voor een goed doel. Deze locatie is een walhalla voor fotografen, want er gebeurt altijd wel iets, zowel in de moskee als buiten bij de trappen. Het ligt ook op een knooppunt in de stad, niet ver van de Galatabrug.

Bij het aquaduct

Deze foto is genomen bij het aquaduct van Valens, een Byzantijns aquaduct dat Constantinopel van vers water voorzag. Het was oorspronkelijk meer dan 100 kilometer lang, nu is daar nog maar 600 meter van over. Maar goed, daaromheen ligt een aardig wijkje, met leuke pappa-mammawinkeltjes, waar je vrijwel geen toeristen zult aantreffen. Ook de mensen zijn er zeer vriendelijk. Een aanrader als je alle hoogtepunten van Istanbul hebt gehad.

On the Road

Iedereen kent wel het boek van Jack Kerouac, 'On the Road', over de beatnik-generatie. Bij deze foto moest ik daar onwillekeurig aan denken. Over het reizen naar een leegte, waarin je op zoek bent naar jezelf. Reizen als doel, zeg maar. Dat is belangrijker dan thuiskomen, wat mij betreft, al is een warme douche ook weleens prettig. Enfin, ik heb mijn tekst weer gevuld.

Karavanserai (2)

Karavanserais bestaan meestal uit een grote binnenplaats met een sluitende ring van gebouwen eromheen, vaak met een arcade ervoor. De poort moest breed genoeg zijn om lastdieren, zoals kamelen, door te laten. In de gebouwen bevonden zich kleine nissen en kamertjes waar zowel reizigers als dieren konden slapen. Vaak sliepen de mensen op de eerste verdieping en de dieren op de begane grond. Soms lagen er simpele matrassen in de kamers. Overnachten was gratis, maar men moest wel zelf eten en kookgerei meenemen. Daar stond tegenover dat sommige karavanserais een hamam hadden, en de meesten ook een gebedsruimte of moskee.

Oldtimer (2)

Armoede is fotogeniek. Puissante rijkdom ook. Maar ik denk dat deze foto in de eerste categorie thuis hoort. Daar heb ik ook de meeste affiniteit mee, eerlijk gezegd. Je kunt aan de vele bloemen zien dat ik er in het voorjaar was. Niet dat dat ter zake doet, maar het maakt het beeld toch fleurig, minder armoedig ook. Ben de plaatsnaam vergeten, sorry.

Zusjes

Tijdens een wandeling door Istanbul kwam ik op het terrein van een moskee deze meisjes tegen. Ze liepen recht op mij af en ik vroeg aan hen, wijzend naar mijn camera - klaarblijkelijk is dit international language - 'Foto?'. Ze overlegden een seconde met elkaar en knikten ja. Ik door de knieën en zij grepen elkaar vast. Alsof ze wilden zeggen: wij horen bij elkaar. Het zouden zomaar zusjes kunnen zijn. Maar mijn Turks liet het helaas niet toe dat aan ze te vragen.

Springplank

Het soms bijbelse landschap van Turkije kan mij wel bekoren. We maakten onderweg van Antalya naar Cappadocia een stop voor een korte lunchpauze op een boot. Een van de aanlegsteigers - die net zo goed als springplank gebruikt kan worden, maar ik had helaas geen kinderen in de buurt die dat wel even wilden demonstreren - was leeg. Toch maar even een plaatje geschoten.

Oldtimer

In een nogal armoedig dorp, waarvan ik de naam helaas ben vergeten, stond deze oude Renault weg te roesten. Hoewel dat in het landklimaat van Centraal-Anatolië wel mee zal vallen. Maar verval heeft zijn aantrekkingskracht, althans op mij wel. 'Hoe rotter, hoe beter'.

Karavanserai

Een karavanserai is een veilige overnachtingsplek voor reizende handelaren, hun waren en hun dieren. De eerste karavanserais ontstonden in de Seltsjoekse emiraten van Centraal-Azië in de 10e eeuw. Met de opmars van de Seltsjoeken naar het Midden-Oosten, werd vanaf de 13e eeuw Anatolië ontsloten door een netwerk van karavanserais. Deze lagen telkens 30 tot 40 km van elkaar, wat ongeveer overeenkwam met de afstand die een karavaan per dag kon afleggen. Tijdens het Ottomaanse Rijk en het Safawidenrijk in Perzië werd het netwerk verder uitgebouwd naar het Midden-Oosten, Noord-Afrika en zelfs de Balkan. Pas in de 20e eeuw verloren de karavanserais hun functie.

Ouwelullenbankje

Bij de voetenwaskraantjes van een moskee in Konya zaten deze drie oude mannen een beetje te zonnen en te kletsen: over het warme weer, de laatste preek van de Imam, de veel te bloot geklede christenen, de laatste oekaze van de regering in Ankara, you name it. Ik vond het wel een aandoenlijk tafereeltje. Net toen ik wilde afdrukken liep ik in de gaten.

Rotswoning

Al in de prehistorie werden de markante tufsteenkegels van Cappadocië uitgehakt tot woningen. In de karstgrotten zijn in de loop der tijd ook kerken gebouwd. Vanaf de prehistorie tot de jaren 1950, toen op last van de regering de holwoningen werden verlaten, woonden hier mensen. Veel mensen die hier toen woonden trokken naar Istanbul, dat uitgroeide tot een ware metropool.

Drie gezusters

Ongetwijfeld al vaak gefotografeerd, maar hier komt dan mijn fotografische versie van de Drie Gezusters, bij het plaatsje Ürgüp. We kwamen er tegen zessen aan, het begon al te schemeren. In de paar minuten dat de zon er scheen heb ik even snel dit plaatje kunnen schieten.

Bedreigd

Na de pracht en praal van Istanbul is er geen betere afsluiting dan een zoektocht naar wat er nog rest van de traditionele houten huizen van de stad. In gerestaureerde vorm zijn hiervan fraaie voorbeelden te zien in een straatje achter de Haghia Sophia. Houten huizen, waarvan het verweerde hout niet of nauwelijks is gelakt, zijn nog in verschillende buurtjes te ontdekken, zoals de omgeving van de Zeyrek Camii, de Pantokratorkerk. Maar gezien de staat waarin die vaak verkeren, valt voor hun lot te vrezen. Volgens de schrijver Orhan Pamuk krijgt een stad zijn schoonheid niet doordat gebouwen behouden blijven, maar juist doordat ze dat net niét zijn en compleet vervallen. I agree.

Oerend hard

Deze man was zijn meissie op de trekker aan het uitlaten. Geen idee waar ik de foto heb gemaakt, het was ergens op het platteland van Cappadocië. Dit soort straatfoto's kun je alleen maken als je de camera in de juiste stand heb staan en het onverwachte verwacht. Een beetje geluk doet de rest.

Rotskerkje

In de rotsen bij het dorp Göreme is tussen de 9e en 11e eeuw een groot kloostercomplex uitgehouwen. Interessant is dat veel kerkjes de vorm hebben van een Byzantijnse basilica. Hoewel dat voor de steun van de ondergrondse ruimten helemaal niet nodig was, werd met zuilengalerijen en koepels toch een middenschip met twee lagere zijbeuken gecreëerd, soms met dwarsbeuken, zodat een kruisvormig grondvlak ontstond. De oudste kerkjes zijn geschilderd in de kleuren rood en groen; pas later gebruikte men veel geeltinten. Op de foto een detail van de Barbara Kilise oftewel kerk van St. Barbara. Dit is eigenlijk geen kerk, maar een kapel. En volgens velen de mooiste van het Openluchtmuseum. Hier zijn zowel afbeeldingen uit de Bijbel te zien, als vreemde tekens die moeilijk te plaatsen zijn, waaronder dieren. De tekeningen in de grot lijken bijna een te worden met het gebouw. De lijntjes en figuren zijn met rode oker getekend door monniken in de 11e eeuw.

Duivenmoskee

De Yeni (letterlijk: 'nieuwe') moskee ligt aan de ingang van de gedeeltelijk overdekte Egyptische bazaar, niet ver van de Galatabrug. Werk aan de Yeni Cami begon in 1597 door architect Davut A?a, in opdracht van sultan Mehmet III, die de moskee liet bouwen als eerbetoon aan Safiye Sultan, zijn moeder. Het jaar daarop werd de architect vervangen door Dalg?ç Ahmed A?a. Toen Mehmet in 1603 stierf, viel de bouw stil. Pas in 1661 werd opnieuw begonnen met bouwen, in opdracht van de moeder van sultan Mehmet IV, Hatice Turhan Sultan. De architect was dit keer Mustafa A?a, het complex kwam klaar in 1663. Er liggen verschillende sultans begraven. De moskee is gebouwd op een verhoging, zodat aan drie kanten steile trappen naar de deuren leiden. Op de trappen wemelt het meestal van de duiven, vandaar de bijnaam 'duivenmoskee'. De dame achter de tafel verkoopt schaaltjes met duivenvoer.

Natuurwonder

Cappadocië is een van ‘s werelds grootste natuurwonderen. De hoogvlakte waarin deze kuil zich bevindt, ontstond na een enorme uitbarsting van drie vulkanen zo’n 40 miljoen jaar geleden. De erupties en de vulkanische neerslag, die op de grote uitbarsting volgden, hielden vele duizenden jaren aan. In de miljoenen jaren daarna, sleten de extremen van het landklimaat en de rivier de Kizilirmak het plateau uit. De vorming van de typische tufsteenkegels komt grotendeels door harde stukken lava die oorspronkelijk in de enorme `tufsteenkoek’ lagen. Door erosie kwamen ze bloot te liggen, waarna wind en water minder invloed hadden op het onderliggende tufsteen.

Turkse Schone

Het gebeurt regelmatig dat mensen door mij gefotografeerd willen worden, simpelweg omdat je met een camera rondloopt. Een leuke manier van contact vind ik dat. Je kunt voor een ander iets betekenen en het levert soms aardige plaatjes op, zoals deze Turkse Schone, die ik bij het Mevlana museum in Konya aantrof. Ook haar gezin heb ik gefotografeerd.

Mevlana museum (2)

Net als bij het joodse geloof is het bij moslims gebruikelijk een overledene zo snel mogelijk en bij voorkeur zonder kist te begraven. De overledene moet zo snel mogelijk worden begraven, binnen 24 uur, omdat een dode lijdt zolang hij tussen de levenden is. De mannen uit de familie dragen het lichaam op een baar of in een kist naar de begraafplaats. Volgens een oude traditie dragen zoveel mogelijk mannen uit de gemeenschap het lichaam allemaal een klein stukje richting graf. Bij het graf aangekomen wordt het lichaam uit de kist getild en in het graf (eventueel met bekisting) gelegd met het gezicht in de richting van Mekka. De lijkwade wordt aan het hoofd en de voeten losgemaakt. Vervolgens strooien alle aanwezigen drie handen met aarde in het graf terwijl ze een bede uitspreken. Tot slot gooien de directe nabestaanden met de hand aarde in het graf onder het uitspreken van een gebed over de hereniging met de aarde waaruit de dode weer zal opstaan.

Remise