Lobkedelaruelle

Griekenland • Pilion

Griekenland • Pilion

Lobkedelaruelle

“Laten we naar Pilion gaan voor het joodse nieuwjaar” zei een vriendin. Haar ouders wonen in Griekenland en ze wilde graag deze voor haar speciale feestdag met haar ouders vieren. Ze had al vaker foto’s van het schiereiland laten zien en het zag er veelbelovend uit. Begin September reizen we af, haar ouders hebben een van de appartementen voor ons gereserveerd. Het is een hele rit maar bij aankomst zie je dat het het meer dan waard is. Het schiereiland is in feite een berg die aan 3 van de 4 zijden de zee in loopt met de prachtigste stranden. Door deze berg heb je van bijna elk weg en elk dorpje een fenomenaal uitzicht. Wij verblijven in Zagora, een dorpje waar alles nog op goed vertrouwen gebeurd. Waar er een klein winkeltje is, een slager en appelboomgaarden zover het oog reikt. Vanuit het dorpje rijden we richting de zee en halverwege staan Orly’s villa’s, waar we de komende week zullen genieten. Genieten van de uitzichten, de gastvrijheid en de natuur. De volgende dagen rijden we naar verschillende stranden in de omgeving, de ene nog mooier dan de ander. Het zijn plaatjes zoals je ze in de Columbus ziet. We gaan naar één van de stranden waar Mamma Mia is opgenomen en snorkelen tussen de vissen die je in het aquarium van de Chinees ziet. Uren kan je op het terras van ons huisje zitten. Kijken naar de zee, hopend een dolfijn te zien. Genieten van het geruis van de wind door de appelbomen en het geluid van de golven helemaal beneden. Zo nu en dan komt een auto voorbij die luidkeels verkondigd verse vis (ofwel: “fresch fisch”) te verkopen. Maar over het algemeen hoor je alleen maar natuurlijke geluiden, dat is vooral genieten. Één ochtend in het bijzonder heb ik van de natuur kunnen genieten. Een vreemd gezoem was hoorbaar tijdens het ontbijt op het terras. Even later was het pas duidelijk dat dit gezoem van een wesp kwam, een wesp die voor zijn leven vocht. Hij was namelijk gevangen door een bidsprinkhaan. Het was een strijd van uren, en urenlang heb ik zo nu en dan dit bijzondere schouwspel met veel plezier bekeken. Doordat mijn hostfamilie er al jaren woont, hebben ze me naar de leukste plekjes meegenomen. Op een avond zijn we naar een restaurantje gegaan aan de boulevard van Horefto, waar we heerlijk vers gegeten hebben. Zigeuners die gedurende de hele zomer op het naaktstrand bivakkeren speelden op hun instrumenten de typische Griekse muziek die we uit de films kennen. Het maakte het plaatje compleet en je had echt het idee in authentiek Griekenland te zitten. De Israëlische gastfamilie kende alle Israëliërs in de omgeving en gaf een groot feest. We hadden een heerlijke maaltijd en er werd gebeden in het prachtige Hebreeuws. We aten appel met honing: voor een zoete start van het nieuwe jaar. En we hadden granaatappel: moge het nieuwe jaar gevuld zijn met net zoveel zegeningen als er zaden in een granaatappel zitten. Shana Tovah!

Marokko • Marrakech

Marokko • Marrakech

Lobkedelaruelle

Al maanden geleden planden we dit moeder-dochter weekendje naar Marrakech. Voor ons alletwee de eerste keer op het Afrikaanse continent. Voor mijn moeder die het liefst op alles vooraf georganiseerd heeft een heel avontuur. Zodra we aankomen op het vliegveld worden we opgehaald door een taxi van het hotel, onderweg moet mijn moeder haar best doen om langs het dierenleed te kijken. Ook ik sta weer verbaast van de hectiek van het verkeer en de amicaliteit van de politiemannen en militairen, die hier overigens in overvloed zijn. Ze houden hier van uniformen maar het gezag lijkt vooral schijn te zijn. We lopen door een klein steegje en mijn moeder krijgt het toch wat benauwd: “Ik denk dat we moeten zorgen voor het donker terug te zijn, het lijkt me niet veilig hier in het donker te lopen”. We verblijven in het kleinschalige Riad dar Elma , waar we hartelijk ontvangen worden door de gastvrouw waar we worden rondgeleid. Een mooi dakterras waar je in November zelfs nog in de schaduw kruipt vanwege de felle zon. De Riad heeft 5 kamers en is helemaal herbouwd met een authentieke sfeer. De kleine omvang maakt deze riad een knusse plek waar je persoonlijke aandacht krijgt. De gastvrouw en kokin gaan “the extra mile”, ze doen hun uiterste best om aan onze wensen te voldoen omtrent voedsel intoleranties. We verkennen de volgende twee dagen de gigantische stad van marrakech met zijn fantastische paleizen en parken. Overal staan sinaasappelbomen en ander fruit word in overvloed op straat verkocht. Elk gebouw, elke straatlantaarn en zelfs de straten zijn versierd. In de krappe straatjes van de souks racen de brommers je voorbij en proberen mannen met handkarren zich door de menigte te wurmen. “Ongelofelijk dat het altijd goed gaat” merkt mijn moeder op. Maar het gaat niet altijd goed, want wanneer we in een winkeltje staan stoot een brommer tegen een standje aan wanneer hij probeert te keren. De winkelier kijkt geschrokken, de man op de brommer ook. Maar er valt niets, er breekt niets dus de mannen lachen vriendelijk naar elkaar en vervolgen hun dagelijkse bezigheden. Hoe wij hier in Nederland een gigantisch probleem van zouden maken, leggen deze mannen zich er heel makkelijk bij neer. En zo hoort het toch ook eigenlijk? De gemoedelijkheid van de lokale bevolking is overal te merken. Hier en daar probeert men je te overtuigen mee te lopen of wil men je de weg wijzen, maar over het algemeen is iedereen uiterst vriendelijk. Iedereen zegt gedag, iedereen lacht en iedereen helpt. Weet een local het antwoord op je vraag niet, dan word de buurman erbij gehaald en een moskeeganger die langsloopt, totdat iemand het antwoord voor je heeft. In het donker lopen we terug naar de Riad, door het enge steegje. Maar zo eng is dat steegje eigenlijk niet in het donker. De stad leeft op. Brommers rijden langs, ouders lopen er met hun kinderen, jonge mannen staan gezellig te kletsen voor hun gesloten slagerij. We lopen het zijstraatje van de riad in en worden bij de deur opgewacht door meer dan 10 kinderen die uitbundig lachen en giechelen wanneer we “bonjour” zeggen. Ondanks ons gebrekkige Frans is er toch snel een klik met de kinderen. Wanneer we ‘s avonds op de binnenplaats van het hotel zitten horen we de kinderen op straat nog tot laat spelen en muziek maken. Het is genieten om hen plezier te horen maken. Het is sowieso een cultuur om van te genieten.