JoshuaX
Rijksdag koepel
Terwijl de mevrouw een foto van mij neemt, neem ik er één van haar, maar het is me meer te doen om wat je om haar heen ziet. Onder meer links van haar de Fernsehturm, het hoogste gebouw van Berlijn, met ernaast de prachtige Dom van Berlijn. Tevens vond ik de effecten in de enorme glazen middenspiraal leuk, waar je mensen verticaal ziet lopen. Het is een inkopper, maar de Koepel op het Rijksdaggebouw in Berlijn mag je zeker niet missen. Boek vooraf gratis (!) tickets via internet waarbij je een time slot moet opgeven. Zorg dat je een vroeg (of laat) tijdstip kiest, zowel voor de drukte als ook voor het licht. Je krijgt gratis een audioguide (in het Nederlands nog wel, handig voor de kids) en deze speelt vanzelf af, afhankelijk van waar je loopt in de koepel. Je krijgt uitleg over alle bijzonderheden die je vanuit de koepel 360 graden om je heen ziet liggen. Handig dus om dit de eerste dag te doen, want je krijgt meteen een goed idee van de afstanden en waar alles zoal ligt in de stad. Intussen kijk je je ogen in binnen in de koepel, een architectureel hoogstandje.
Stra(a)t(j)egie Los..
Een typisch straatje in Los Llanos de Aridane in de avond met van die originele straatlantaarns. Dit stadje met 20.000 inwoners ademt een fijne sfeer en je komt er verrassend weinig toeristen tegen. In de avond gaan de locals de straat op om buiten te eten en drinken op pleintjes waar alleen de straatlantaarns voor licht zorgen (er zijn op La Palma wetten tegen lichtvervuiling) tussen de typische La Palma bouwstijl. Voordat je een reis boekt naar La Palma is het best belangrijk om te bepalen waar je wilt verblijven op dit wonderschone eiland. De wegen zijn zeer bochtig en dus langzaam, het weer is zeer onvoorspelbaar en lokaal op het eiland heel verschillend. Los Llanos ligt strategisch erg gunstig in het midden van het eiland, aan de zonnige kant, tussen de Caldera de Taburiente (hoofdattractie nr. 1), en de Vulkaanroute (hoofdattractie nr. 2) in. In de ochtend kijk je uit het raam en pas dan weet je wat voor weer het gaat worden deze dag. Verspil geen seconde met het kijken naar de weerspoorspellingen, dat is echt verloren tijd. Meestal ligt óf de Caldera met het hoofd al in de wolken, óf de vulkaanroute. De keuze is dan eenvoudig gemaakt voor die dag. Het heeft voor ons perfect gewerkt in ieder geval, en zo kun je de dagen optimaal benutten. Als je ook het Noorden van het eiland goed wilt bekijken, en dat raad ik zeker aan, dan zou je daar het beste nog een apart verblijf kunnen boeken vanwege de ontoegankelijkheid.
De Lousioskloof
De 300 meter diepe Lousioskloof ligt afgelegen in het binnenland van de Peloponnesos. Tegen en op de wanden van de kloof vindt je 16e eeuwse kloosters en kerken, hier gebouwd om onvindbaar te blijven voor de Turkse invasiemacht in die tijd. Via een wandeling kun je ze bezoeken, wel met flink stijgen en dalen, want ze hangen aan weerszijden van de kloof die is uitgesleten door de Lousiosrivier die je een paar keer oversteekt via bruggetjes. Het spectaculairst is dit Prodromou klooster, waar nog steeds een tiental monniken leven. Het oude gedeelte doet blijkbaar nog dienst om de was op te hangen, ik zou niet meer op het terras durven te gaan zitten op een stoeltje. Let ook op de afvoerpijpen voor overvloedig water, dat is creatief klussen. Enkele monniken ontvangen je hartelijk met thee en wáánzinnig zoete koekjes, maar ben er dan wel vóór één uur 's middags, daarna gaat de deur op slot. Je kunt vrij binnen rondkijken, onder meer in het prachtig in de rots uitgehouwen kapelletje waar de monniken nog steeds dagelijks samenkomen om te bidden.
Zon & Zen
Italianen zijn zonaanbidders, dat is me duidelijk geworden. In een nog vrij koele april maand liepen we bij Torbole, het noordelijkste puntje van het Gardameer. Ik zag een mooi stilleven met drie boompjes aan de rand van het meer. Voordat we er waren kwam een meneer ons voorbij gefietst, zette zijn fiets aan de kant en ging precies in mijn stilleven zitten. Hij sloot zijn ogen, hief zijn hoofd schuin omhoog en genoot duidelijk zichtbaar intens van de zon. Wij liepen verder, drankje doen, op het strand zitten en naar surfers en zeilers kijken. Anderhalf uur later komen we terug gelopen langs hetzelfde stilleven. Zit hij nog in EXACT dezelfde positie, geen CENTIMETER verschoven, PRECIES dezelfde houding, ogen nog steeds gesloten. Je hoeft dus helemaal niet naar een afgelegen klooster in Tibet om Verlichting te vinden.........
Baie du Mont Saint...
De Mont Saint Michel wordt volledig overlopen door toeristen, het is niet anders. Daarom waren wij er strak op tijd in de ochtend en konden toch nog vrij rustig genieten van de baai rondom dit rotseiland met abdij. Deze foto is genomen van het westterras van de abdij. De zon stond nog mooi laag, waardoor de kleuren in de baai heel fraai en zacht waren. Een meeuw kijkt met ons mee. Op dit terras vertrekken ook de groepen voor rondleidingen. Het was echter mogelijk om met ons ticket alleen de abdij te betreden voordat de groep vertrok. Dit hebben we gedaan waardoor we binnen de oude kloostersfeer konden proeven zonder groepen toeristen om ons heen. We zijn gewoon doorgelopen door alle zalen en kloostergangen. Een tip om dit zeker ook te proberen!
Lago di Braies
Hemelsbreed ligt het besneeuwde en nog half bevroren Lago di Misurina (mijn vorige foto) maar enkele kilometers van deze parel van de Dolomieten verwijderd, Lago di Braies. Maar wat een gigantisch verschil. Het ligt dan wel 250 meter lager, de verandering van een bijna arctisch naar tropisch gevoel is gigantisch. Alleen de sneeuw op de Croda del Becco op de achtergrond verraadt dat we nog steeds op 1500 meter hoogte zitten. Dit Crusoe hutje op palen is in feite het (zeer casual) verhuurstationnetje voor een tochtje met houten bootje over het Lago. Een prachtplek om te vertoeven en voor ons ook gelegenheid om weer even op te warmen.
Misurina
Ook begin Mei ligt er nog een dun laagje ijs op Lago di Misurina. Niet verrassend dus dat tijdens de Olympische Winterspelen van 1956 in Cortina d'Ampezzo, op dit meer de Olympische schaatsbaan werd aangelegd. Het ligt dan ook op 1754 meter hoogte, in het hart van de centrale Dolomieten. Vanwege de klimatologische omstandigheden is deze plek de meest ideale in Italië voor mensen met aandoeningen aan de luchtwegen. Het prachtig oude gebouw wat je aan de overkant van het meer ziet liggen is dan ook een astmacentrum speciaal voor kinderen. Als je daar naar toe loopt, komen achter je twee van de Tre Cimes, de beroemde drie rotsen, langzaam tevoorschijn aan de zuidzijde van het Lago. Handig voor ons, want zelfs begin Mei was de weg er naar toe nog afgesloten vanwege de sneeuw. Zo konden we ze toch nog zien. Via een wandeling van 2,5 km rond het meer kun je niet alleen de prachtige bergomgeving in je opnemen, maar ook de schoonste lucht van Italie.
Lionheart
De Abdij van Fontevraud ligt in het Loiredal en heeft een aantal bijzondere bezienswaardigheden. Het complex bestaat uit vijf van de best bewaarde kloostergebouwen ter wereld en heeft een rijke geschiedenis én overleden 'bewoners'. In 1101 gesticht was het zijn tijd ver vooruit doordat zowel mannen als vrouwen er leefden met als kloosterhoofd een vrouw. Uniek in die tijd. Binnen vindt je de prachtige kleurrijke grafstenen van Richard van Leeuwenhart en zijn vader Hendrik II, beiden Koning van Engeland. Richard werd vooral bekend door de derde Kruistocht en het daarmee openstellen van Jeruzalem voor Pelgrims. Zijn hart ligt in de Kathedraal van Rouen, zijn hersenen in de abdij van Charroux, zijn lichaam in Fontevraud. Naar eigen zeggen 'omdat geen land groot genoeg was zijn hele lichaam als geheel te ontvangen'. Zegt iets over zijn niet geringe ego. De kloostergangen, van waaruit de foto is gemaakt, zijn ook prachtig maar een subliem kunststukje vindt je tegen de buitenmuur van de abdij aangebouwd. Een volledig intacte keuken met acht hoeken in Romaanse stijl, met aan de buitenkant een prachtig puntig dak met vele schoorsteentjes er op. Zo kon men acht kookhoeken gelijktijdig benutten om zo de inwoners van het nodige eten te voorzien. Het moet in die keuken aardig warm zijn geweest. Een aanrader en mooie afwisseling met de kastelen die in overvloed aanwezig zijn langs de Loire.
Mensenland van warme.
Als vervolg op mijn foto van natuurgebied Pórsmörk gisteren, hier een blik op de lijnen, vormen en kleuren van Landmannalaugar, een ander natuurgebied in het binnenland. "Het mensenland van warme bronnen" betekent dat ongeveer. Een groot contrast met het groene landschap en zachte microklimaat van Pórsmörk. Het was er een dag later veel kouder met een snijdende wind. Maar de fantastisch gekleurde en gevormde royalietbergen maakte dat meer dan goed. Onderweg kun je af en toe warmte zoeken bij een zwavelbron, zoals de mensen rechtsonder die als mieren hun weg zoeken aan de rand van het grote lavaveld Laugahraun. Aan het eind kun je volledig opwarmen in de hete bronnen bij het informatiecentrum waar veel wandelingen starten. Natuurgebieden als Landmannalaugar en Pórsmörk maken het naar mijn mening zeker lonend om je vakantie naar IJsland in de zomer te plannen. Andersom wil ik nog een keer terug naar IJsland om de hele Ringweg 1 af te rijden en dat kan ook buiten het hoogseizoen. Beiden goede keuzes.
Het bos van Thor
Pórsmörk is een beschermd natuurgebied weg van de Ringweg 1. Het betekent letterlijk het 'bos van Thor'. Het is dan ook één van de weinige plekken op IJsland waar je aardig wat bomen vindt, in dit geval berkenbomen. Het park is op een natuurlijke manier beschut doordat het omgeven is door hoge bergen. Er heerst een aangenaam zacht microklimaat. Daarnaast is het afgebakend door twee vrij wilde rivieren, waardoor schapen het land niet kaal kunnen vreten. Hierdoor is het dan ook groen wat de klok slaat. De wandelmogelijkheden zijn echt fantastisch, ik mag wel zeggen legendarisch. Je kunt wandelingen maken variërend van 1 uur tot 6 uur, allen geven je spectaculaire panorama's over dit gebied. Eén van de bekendste lange afstandswandelingen van IJsland eindigt hier, de Laugavegur, een vierdaagse trektocht van Landmannalaugar naar Pórsmörk, 55 km in lengte. Op de foto dalen we af van de Valahnukur, een spitse berg die je in anderhalf uur kunt beklimmen, de 'panorama' trail. Aan de verre horizon zie je de enigszins verlichte royalietbergen van Landmannalaugar, ertussen het landschap wat je doorkruist via de Laugavegur. Pórsmörk is alleen in de zomer bereikbaar via de F261, startend vanaf de bekende Seljalandsfoss, met 4 wheel drive hoog op de assen. Vele riviertjes moet je ervoor doorsteken, 30 km lang. Alternatief is een speciale bus die je vanaf de waterval er naar toe brengt, wel 50 euro per persoon, maar elke euro waard.
Generaties en...tradi
Als je een tijdje tussen de Canadezen vertoeft, zie je wat voor hen belangrijke zaken in het leven zijn. Eén daarvan is het genieten van de 'great outdoors', meestal op een sportieve manier. Kajakken wordt veel gedaan, collega's van mij kwamen met de kajak op het autodak gebonden naar het werk (een apart gezicht), en gingen direct na gedane arbeid door naar de rivier. Vissen is ook zo'n dingetje in Canada, het wordt met de paplepel ingegoten, gaat van generatie op generatie. Op de foto zie je meerdere generaties in beeld; links een vader die zijn zoon introduceert in deze vistraditie. De allerjongste telg gaat ook al mee op vaders rug, het kan niet vroeg genoeg aangeleerd worden. Rechts zijn een volwassen zoon en zijn vader ook samen aan het vissen. Over enkele tientallen jaren zullen de jonge vader en zoon hun plek weer innemen. Nog een belangrijke traditie; erna staat ontzettend vaak de barbecue klaar, waarbij ieder zelf een portie vlees en drank meeneemt. Dan is het samen nagenieten, zonder de gastvrouw/heer voortdurend te laten lopen en zorgen. In één woord; relaxed.....
Mistige botterwerf
Huizen is van oudsher een echt vissersdorp waar botters de haven in- en uitvoeren. Aan de oude haven ligt nog steeds een operationele botterwerf waar onderhoudswerkzaamheden aan klassieke schepen, zoals de botter, worden uitgevoerd. Ook kun je een botter huren voor een dagje uit op het Gooiermeer, er liggen er vier, helemaal in originele staat. Eentje daarvan zie je hier liggen bij de werf, waar ik deze foto vanmiddag in dikke mist nam. Het zicht op de oude haven erachter wordt daardoor volledig ontnomen, alleen de werf en de botter laten nog zien waar het water eindigt en de horizon begint.
Danger zone
Gevaarlijk? Ehhh...........eigenlijk wel ja. De Profitis Ilias bij Areopoli is geen vergevingsgezinde berg. Eén misstap kan tot een val leiden die bijna niet meer te stoppen is. De gehele beklimming is zeer steil, maar ongeveer honderd meter onder de top is er een echt lastig gedeelte. Hier klim je over losliggend klein gesteente tussen twee rotspilaren een aantal meters steil omhoog, terwijl zich eigenlijk niets onder je bevindt, behalve afgrond. Op de foto staan we even bij te komen op de richel direct na deze danger zone. Ook hier moet je nog steeds op blijven letten zoals je kunt zien. Ik voel me nergens zo thuis als in de bergen, en als ik op een bergtop sta, geeft dat een geweldig gevoel van vrijheid. Dat onze zoon sinds een aantal jaren mee klimt, voegt de dimensie van het delen van dit gevoel toe. Hij is nu al een echt ervaren bergwandelaar, ook al is hij pas tien jaar. Maar bij deze klim kon ik niet genieten van de windstille bergtop, voor het eerst eigenlijk. Ik maakte me zorgen over de terugweg. We zijn dan ook weer vrij snel afgedaald. Bij de danger zone ben ik hem voorgegaan, hij één meter achter me. Zo kon ik hem eventueel opvangen als hij ging glijden, en zou ik hem in ieder geval niet meesleuren als ik zou gaan. Voetje voor voetje, spanning op de benen, maar goed afgelopen. Toch zou ik deze klim niet opnieuw doen, want het is niet verantwoord genoeg, terwijl het gewoon een officiële wandelroute is. Wel is deze wandeling ons het meest bijgebleven, we hebben het er nog steeds wel eens over. Achteraf is het natuurlijk allemaal heel spectaculair. Maar een volgende keer zal ik toch stoppen en omkeren bij de danger zone.
Nieuw-Zeeland • Abel Tasman NP
Nieuw-Zeeland • Abel Tasman NP
Frenchmans Bay
Ik kom toch wel weer een aantal prachtige plekken tegen als ik door mijn fotoarchief van Nieuw Zeeland blader. Zo verbleven we een week in Abel Tasman National Park, het kleinste NP van Nieuw Zeeland, maar toch relatief ontoegankelijk. Het enige vervoer hier is namelijk de kajak, watertaxi's en de benenwagen. Er liggen in het park slechts twee lodges, dan nog enkele lodges aan de rand, en een camping. Buiten de uren dat de watertaxi's varen, heb je dan ook alle ruimte en rust om van strandjes te genieten zoals hier in de lagune van Frenchman's Bay, midden in het park gelegen. Vanaf het water is deze lagune maar 4 uur per dag bereikbaar rond hoog tij. Je kunt er ook naar toe lopen via de Tasman Coastal Track die van boven naar beneden door het park loopt.
Wintersfeer
Tsja, ik moest er toch even doorheen vanmiddag om mijn zoon op te halen die bij een vriendje aan het spelen was. Te voet natuurlijk, op de auto ligt een meter sneeuw en met de fiets zou ik meer op de grond liggen dan er op zitten. Ik maakte een kleine omweg langs de haven, daar stond aardig wat wind en de sneeuw kwam behoorlijk naar beneden. Maar wat een sfeertje hing er, zo eentje uit Scrooge. Ik zette mijn paraplu tegen de wind op de grond (toen wist ik in ieder geval waarom ik dat ding had meegenomen), ging erachter zitten en nam deze foto. Dit barre winterse weer is er maar kort waarschijnlijk, je kunt er net zo goed even van genieten.
Nieuw-Zeeland • Abel Tasman NP
Nieuw-Zeeland • Abel Tasman NP
Tractor pulling
Kajakken in het Abel Tasman NP is een belevenis op zich, eilandjes met verlaten strandjes en zeehondjes, dat soort zaken, je snapt het wel. Maar het begint al bij het te water gaan. De watertaxi's brengen je naar één van de witte strandjes, om van daaruit te gaan kajakken met je gids. Maar als het eb is, komen de watertaxi's droog te liggen. De oplossing is om met je groepje kajakkers en gids alvast in de watertaxi te stappen, waarna deze met tractors richting het water worden gereden. Mooi om dat gade te slaan in de ochtend, hier gaan er twee op een rijtje, zelf ging ik ook zo te water op een later tijdstip. De overbelichting links vind ik zelf mooi bij het tafereel passen, het representeert het ongewisse avontuur wat je tegemoet gaat.
De Akrokorinthos
Als je het kanaal van Korinthië overgestoken bent, zie je hem al liggen. De 600 meter hoge Akrokorinthos monoliet, de hele omgeving dominerend. In de oudheid en middeleeuwen stond op de top de akropolis van antiek Korinthië, waarvan de opgravingen aan de voet liggen. De muren die het plateau op de top omringen, hebben een lengte van liefst 5 km. De drievoudige toegangspoorten, achtereenvolgens Turks, Frankisch en Byzantijns, verraden het belang en geschiedenis van deze plek. De muren liepen vroeger helemaal door tot aan de benedenstad. Op het hoogste puntje van de Akrokorinthos staan de overblijfselen van de tempel van Aphrodite. Vanaf deze plek kijk je 60 km om je heen bij helder weer. Het is hier dat de priesteressen het oudste beroep ter wereld zouden hebben bedreven om de inkomsten van hun heiligdom te spekken. Dat is waar apostel Paulus tegen ageert in zijn bekende "brieven aan de Korinthiërs". Een leuk en interessant weetje vond ik, toen ik daar eenmaal stond. Ik vond ergens een mooi doorkijkje in de muren, waar je tot in de verte het landschap op de Peloponnesos kunt zien, tot aan het Taigetos gebergte toe. Overigens kun je met de auto helemaal tot aan de toegangspoorten rijden, dus de klim valt heel erg mee.
De Ptarmigan Cirque
Als je in de Rockies even weg wilt van de gletsjers en de groene, reflecterende meren met bijbehorende toeristenmeute, is dit een prima 'place to be'. De Ptarmigan Cirque is een komvormige alpine weide omringd door enorme rotswanden, het vormt zo een prachtig natuurlijk amfitheater. Je vindt dit gebied langs de Highwood Pass op 2200 meter, de hoogste verharde weg in de Canadese Rockies. Het ligt buiten de National Parks en is daarmee veel minder bezocht. Door de hooggelegen, rotsachtige omgeving komen hier groepen bighorn sheep, witte berggeiten en bergmarmotten (erg groot uitgevallen en supersnel!) voor. De eerste en derde kwamen we tegen tijdens onze wandeling over het paadje rechts op de foto, dat mooi de kom van de weide volgt. Ptarmigan betekent overigens sneeuwhoen, die we helemaal niet gezien hebben. Maar dat is misschien voorbehouden aan de winterperiode.
Het rode kasteel
De naam Alhambra betekent 'het rode kasteel'. Dit complex is middeleeuws en een prachtig voorbeeld van de Moorse bouwkunst in die tijd. Meestal zie je de lange buitenzijde in beeld, maar vanaf het buitenverblijf Generalife krijg je er een andere kijk op. Eigenlijk een inkijkje op de achterkant, waar je mooi kunt zien hoe alles ingenieus met elkaar in verbinding staat. Ik vond het zelf iets Escher-achtigs hebben zelfs. Links achterin zie je een klein deel van het Paleis van Karel V, met de ronde raamgaten erin. Dat gebouw is vierkant van buiten, met een ronde binnenplaats, ook heel apart. Het valt behoorlijk uit de toon met de rest van het complex, maar is wel heel fraai. Het Generalife zelf is ook prachtig, een kwartiertje lopen vanaf het Alhambra, het hoort bij je ticket voor het gehele complex. Hier is het vaak een stuk rustiger, dus zeker doen.
Onaantastbaar Aoraki
Aoraki betekent 'de berg die de wolken pakt' in de Maori taal. Met 3.724 meter de hoogste berg van Nieuw Zeeland, wij kennen het beter als Mount Cook. Deze plek, heeft als zovele plekken in Nieuw Zeeland, iets onaantastbaars. Het is niet picture perfect, het water is grijs ipv helder blauw of groen. Maar als je via de Hooker Valley hier naar toe loopt, onder meer via twee hangbruggen, wordt je gewoon overstelpt door de grootsheid en de ongereptheid. Enorme bergwanden en morenen, het stromende grijze water, en achter je de vallei waar je 50 km ver wegkijkt. Voor je priemt Aoraki onaantastbaar de lucht in, nog net een wolkje pakkend.
In a nutshell
Ik hoop dat ik inmiddels heb kunnen laten zien dat de Peloponnesos meer is dan antieke steden zoals Olympia, Delphi, Mycene en Korinthe. Er is ook een heleboel natuur te zien naast deze culturele uitspattingen. Kloven, kust en bergen, het is er allemaal, maar qua toerisme wel nog in ontwikkeling. Dat is echt nog gericht op de culturele kant. Op de foto zie je cultuur en natuur verenigd in antiek Byzantijns Mystras. En dan de Grieken zelf op de Peloponnesos. Gewoonweg zeer gastvrij en nog puur. Ik merkte al snel dat ze drie dingen héél belangrijk vinden. Eten, kinderen en de combinatie van beiden: etende kinderen. We hebben geen enkele winkel of supermarkt van binnen gezien. Elke dag werd van het ontbijt een uitgebreide lunch geprepareerd door onze gastvrouw, op elke locatie weer. Niks was te veel, mountainbikes preparen die al waren opgeslagen voor de winter, restaurant openen terwijl wij de enige gasten waren, avondmaaltijd 'on the house', alleen omdat ze de satelliet op onze TV niet aan de gang kregen, het ging maar door. En dat terwijl je aan bepaalde zaken merkt dat de economische crisis nog steeds impact heeft, zoals niet afgemaakte huizen en appartementsgebouwen, en eigenlijk ook het beperkt aantal toeristen (op meerder locaties waren we de enigen). Het heeft de spirit en puurheid van de mensen op de Peloponnesos zeker niet aangetast.
De Rindomo kloof
"Its just you and the kid?" herhaalt het meisje van de guided tour company, waar ik alleen snel wat info kom ophalen. Mijn zoon en ik zijn van plan de Rindomo kloof te gaan bedwingen met z'n tweetjes, de spectaculairste kloofwandeling van Griekenland volgens ons Rother wandelgidsje. Ze haalt alles uit de kast ons dit plan uit het hoofd te praten. "Je kunt niet meer terug als je te ver gaat", "wij doen er met een groep 4,5 uur over om de kloof door te steken, en dan moet je nog teruglopen", "neem ons kaartje mee, dan kun je bellen als je in de problemen zit". Dat belooft wat! We rijden naar het gehucht Vorio, hoog in de bergen, van daaruit gaat er een onverhard weggetje naar het begin van de wandeling. Er is verder niemand, lekker. We dalen af in de kloof, waar in de winter water doorheen stroomt, en daar begint het dan. Eerst prachtig gaaf geërodeerde witte keien, dan stenen, dan rotsblokken, totdat de hele kloof geblokkeerd wordt door grote rotsblokken. Hier moeten we ons een weg door- en overheen banen. Wat een geweldige playground blijkt dit te zijn! De rotsblokken hebben veel grip, en af en toe wordt je geholpen door ijzeren grijpstangen om je aan op te trekken en dan weer af te zetten met je voeten. De optimale route wordt aangegeven met rode markeringen, maar op de belangrijke momenten staan ze er niet. Dan op gevoel verder klauteren en klimmen, we gaan helemaal los. We overwinnen dit lange middenstuk, waarna de rotsblokken geleidelijk verdwijnen, de grond egaal wordt, en de kloof zo smal wordt dat je hem aan 2 kanten tegelijk aan kunt raken. Grillige vormen en kleuren, prachtig, je loopt zo het donker in (zie foto). Dan zien we uiteindelijk het stenen middeleeuwse bruggetje met 2 bogen hoog boven ons over de kloof heen. Hier moet ergens een paadje omhoog gaan. De 4,5 uur bleek voor ons 1 uur en drie kwartier te duren. Teruglopen naar de auto is een fluitje van een cent. Een top klim- en klauteravontuur, ook voor kinderen die thuis in bomen klimmen :o)
Ierland in bloei
De augustus maand is misschien wel de beste tijd om Ierland te bezoeken. De heide staat in bloei, en er is véél heide in dit prachtige land. Omdat er op veel heuvels en bergen geen bomen groeien, heb je vaak vergezichten op het omliggende land. Overal lopen ook gewoon schapen rond, ook hoger in de bergen. In dit geval worden we, bij de beklimming van de Cnoc na dTobar (berg van de bronnen), gevolgd door een hond, die wellicht zijn schaapjes kwijt is geraakt :O)
Nieuw-Zeeland • Noord Centraal Eiland
Nieuw-Zeeland • Noord Centraal Eiland
Taranaki Falls
De Taranaki Falls liggen verborgen in een kloof tussen de vulkanen Ruapehu en Ngauruhoe in het Tongariro NP. Je kunt een rondwandeling er naar toe maken van twee uur, waarbij je continu zicht hebt op beide vulkanen. Halverwege kun je plots afdalen in een kloof waar je de Taranaki Falls ziet en hoort plenzen. Heerlijke plek voor ontspanning en de meegebrachte lunch. Als alternatief voor de overbekende 8 uur lange en zware Tongariro Crossing is dit een uitstekende optie om met minder (lange) inspanning toch van de vulkanen te genieten met een klein paradijsje onderweg.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
