EvanderHel
Rondje Dordt, deel II
Uw gids neemt zo gewoon een vrije avond. Maar niet voordat ik u eerst aan de hand heb meegenomen via de Pottenkade naar de voorzijde van de Grote Kerk, waar we een beter zicht erop hebben. Het kerkgebouw zou rond 1080 gesticht zijn en de toren in 1168. Omdat Dordt toen nog maar een gehucht zou zijn wordt hieraan nog sterk getwijfeld. Zeker is dat in 1457 het gebouw door een brand gedeeltelijk in de as werd gelegd en in dat jaar direct begonnen werd met de herbouw. Na 45 jaar waren de kerk en toren weer op orde. De toren wilde men hoger bouwen en met spits, maar omdat het pand begon te hellen is hier maar van afgezien. De Voorstraatshaven, waar we nu staan, (voorheen Oude Haven) wordt overbrugd met een brug die Leuvebrug (voorheen Melcbrigge) heet. Dit laatste wijst op de aanvoer van melk die hier aangevoerd werd. De brug is links op de foto te zien en geheel rechts, schuin achter de Grote Kerk, is de betonnen hefbrug te zien die over de Dok-of Spoorweghaven loopt. Persoonlijk vind ik dit geen mooi gezicht bij dit historisch stadsbeeld...
Rondje Dordt
Gisteren nam ik u al mee op een virtuele reis naar de oudste stad van Nederland, Dordrecht. Vandaag gaan we verder met onze stadswandeling. We hebben de havens even verlaten en bevinden ons momenteel op de Pottenkade (sorry, ik heb de naam ook niet verzonnen ;-)) Op deze kade stonden vroeger de pottenbakkers hun waren te verkopen. In deze omgeving woonden vooral de handwerklieden, in tegenstelling tot het oostelijk deel van de stad waar vooral de elite van de stad woonde. Aan de rechterzijde op de foto is nog een stukje te zien van de Grote Kerk (ook wel Onze-Lieve-Vrouwekerk genoemd) en het is de grootste kerk van deze stad. Het is een kruisbasiliek in Brabants-gotische stijl met een onvoltooide toren en de op een na oudste kerk van Dordrecht. Momenteel is de kerk gesloten voor individuele toeristen, maar vanaf april bent u weer van harte welkom in dit mooie monument!
Hollands oudste stad
Dordrecht is bijna 1000 jaar geleden ontstaan aan het veenriviertje de Thuredrith en kreeg als eerste stad in Holland in 1220 stadsrechten. De historische binnenstad ligt verscholen tussen machtige rivieren. Het mooiste begin van een ontdekkingstocht is het Groothoofd, waar de Oude Maas, Noord en Merwede samenvloeien. De stad heeft in Holland lang een belangrijke rol gespeeld op het gebied van handel, politiek en religie. In de ruim 1000 monumenten die Dordrecht telt, is het rijke verleden goed terug te vinden, vooral in het historisch havengebied waar je hier een klein stukje van op de foto ziet. Het is er heerlijk ronddwalen door steegjes, langs oude panden, prachtige havens, ophaalbruggen en de Grote Kerk. Er is een gezegde "hoe dichter bij Dordt, hoe rotter 't wordt". Maar doe een dagje deze historische stad aan en je zult zien dat dit niet klopt!
Woest en ruig
Dat kan het hier zijn. Maar wij zijn er op een rustige en zonnige dag. En dus ziet het er verraderlijk mooi uit... Maar dit stukje heet niet voor niets de Duivelsbrug. Als je vanaf Salinas de Janubio (zoutwinningsbied) naar de vulkaan El Golfo rijdt, kom je langs de woeste en grillige rotskust Los Hervideros (wat zoveel als “de ziedenden” betekent). In de rotsen zitten grotten die deels in zee liggen. De golven van de Atlantische Oceaan bulderen hier met een oorverdovend lawaai naar binnen en breken op de rotsen. De rotskust bestaat uit lava gesteente. In het gesteente kun je hier en daar het groene mineraal olivijn zien zitten. Het mooiste moment om hier te komen is op een dag dat het wat minder fraai weer is. Dan zie je het water huizenhoog tekeergaan op de rotsformaties en kun je spectaculaire foto's maken. Pas wel op voor een nat pak!
Mama Mi(n)a!
In het Gunung Leuser National Park leeft de Orang Oetan nog in de vrije natuur. Samen met Borneo zijn dit nog slechts de enige twee plekken op aarde waar deze prachtige, intelligente dieren leven. Ik had me van tevoren al behoorlijk voorbereid en ingelezen voor dit avontuur, dus ik wist dat er een kans zou zijn om een beruchte Orang Oetan tegen te komen. Zij heet Mina en heeft een mooie dochter. Mina is ooit door mensen ‘opgevoed’. Daar is ze nooit goed behandeld en sindsdien heeft ze een verschrikkelijke hekel aan mensen, wat ik haar niet kwalijk kan nemen. Als ze je ziet in de jungle komt ze naar beneden om je aan te vallen. De enige manier om haar dan af te leiden is het geven van bananen. Wat natuurlijk erg krom is (en dan bedoel ik even niet die bananen, haha!), want juist door haar te voeren associeert ze mensen met voedsel. En heb je dat niet bij je dan heb je een heel groot probleem...
Hapje eten
De Impala is een slanke, middelgrote antilope. Ze eten voornamelijk kort gras, maar ook bladeren, kruiden en zaden. Deze dame staat onverstoord te kauwen op haar hapje eten, maar blijft ondertussen alert. Gelukkig hoeft ze niet in haar eentje op te letten! Want het gevaar is er altijd en overal. Impala's zijn zelf een lekker mals hapje voor leeuwen, cheeta's, luipaarden en hyena's. Om aan deze roofdieren te ontkomen hebben ze al hun technieken, reuk en gehoor, hard lopen en razendsnel draaien, hard nodig. Maar nu even niet. Nu is het tijd om te kauwen en te herkauwen.
Krachten meten
In Private Game Reserve 'Welgevonden' vonden deze twee jonge olifantenmannen elkaar ook. Zij waren zeker geen vrienden! Eerst stonden ze tegenover elkaar. Een soort van stilte voor de storm zat er in de lucht en je kon de spanning gewoon voelen. Daarna vlogen ze elkaar in de slurfen, maar niet uit liefde. Er moest gekeken worden wie de sterkste van de twee was. Ik kon de grond voelen trillen, maar het kan ook zijn dat ik het zelf was :-) Wat een sensatie was het! Gelukkig werd het geen strijd op leven en dood, eerder een gelijkspel... until they meet again!
Warm onder de voeten
Het Nationaal Park Timanfaya wordt ook wel Montañas del Fuego (vuurbergen) genoemd. Het is het centrum van het gebied waar van 1730 tot 1736 enorme vulkaanuitbarstingen waren. Er ontstonden toen 32 nieuwe kraters. Het is een zeer indrukwekkend gebied waar het nog altijd naar zwavel en vuur ruikt en dat is niet gek. Op veel plekken is de aardkorst slechts 2 meter dik. Op 2 meter onder het grondoppervlak is de temperatuur daar al meer dan 400 °C! Bij Islote de Hilario (3 km voorbij de ingang van het park) geven ze demonstraties hoe heet de grond is. Door een metalen buis wordt water gegoten en 3 tellen later spuit het water als een fontein hete stoom weer omhoog. In het restaurant is een barbeque die verhit wordt door de ondergrondse hitte. Met de auto kun je tot aan Islote de Hilario rijden. Verder kun je niet op eigen houtje het park in. Er slingert een weg door het park waar alleen de speciale parkbussen mogen rijden. Het toegangsbewijs van het park geldt tevens als plaatsbewijs voor deze bussen. Vanuit de parkbus heb je een schitterend uitzicht op de vele kraters die dit gebied rijk is!
Wijntje drinken op de
Ik ben hier op bezoek bij de oudste bodega van Lanzarote, Bodega El Grifo (1775). Deze prachtige bodega is gelegen langs de doorgaande weg tussen Masdache en El Islote, die dwars door het wijngebied La Geria loopt. In La Geria staan de wijnstokken in de eindeloze velden met 'hoyos' (kuilen) in de zwarte vulkanische grond waaromheen een halve cirkel van kleine lavastenen muurtjes (abroyos) de planten bescherming bieden tegen de uitdrogende wind. De bekendste wijn van het eiland is ongetwijfeld de zoete malvasía uit dit gebied. In de bodega worden rondleidingen gegeven en kun je genieten van een prachtige wijnkelder, een wijnmuseum, kun je zien hoe de wijn gemaakt wordt en... heel belangrijk: de wijn proeven! En kopen! Of niet natuurlijk :-)
Lago Verde
De vulkaan El Golfo bestaat uit een halve krater. De andere helft is verzonken in de zee. Wat rest is een zwart strand en het gifgroene meertje “Lago Verde”. Het meertje wordt gevuld door ondergronds zeewater en de groene kleur van het meertje wordt door algen veroorzaakt. De grillig gelaagde rotsen hebben indrukwekkende kleuren van roestrood, aardebruin, blauwig en pekzwart. Een deel van de rotsen en het zwarte strand is toegankelijk, maar rond het meertje en bij de rode rotsen mag je niet lopen. Tegen de avond, bij het zakken van de zon, wordt het kleurenspel nog intenser. Het is fantastisch om te zien!
Eeuwig lente
Hét grote pluspunt van Lanzarote is het constante klimaat, waardoor Lanzarote bekend staat als het eiland van de eeuwige lente. Met een gemiddelde jaartemperatuur van 20 graden is het er aangenaam vertoeven. Het landschap wordt grotendeels bepaald door lava, droge steppen en wijnvelden. Het noorden van het eiland (op de foto) is wat groener, daar bevindt zich dan ook in Haria de vallei der duizend palmen. Lanzarote is door dit heerlijke klimaat een prima bestemming om in de winter heen te gaan. Slechts 4,5 uur vliegen en bomvol met prachtige bezienswaardigheden. Ik ben er nu 2x geweest en zou zo weer terug willen!
Onschuld
Al dwalend langs de velden aan de rand van het dorpje Tuktuk zie ik de mooiste vlinders. Vrolijk vliegen ze van bloem naar bloem in hun prachtige kleuren. Een vlinder wordt in het algemeen beschouwd als mooi, ongrijpbaar en fascinerend. In veel culturen is de invloed van de vlinder niet beperkt tot het aardse bestaan. Bij de Oude Grieken bijvoorbeeld, staat het woord 'psyche' zowel voor vlinder als voor ziel. Wanneer de ziel het lichaam van de overledene verlaat, vliegt deze als een vlinder naar de hemel. Maar ook nu nog worden vlinders in de regel heel anders gewaardeerd dan hun naaste verwanten, de insecten. Want vlinders bijten niet. En steken niet. Sterker nog, ze kunnen dat niet eens terwijl de meeste andere insecten hier geen problemen mee hebben. In tegenstelling tot die dieren is een vlinder dus het toonbeeld van onschuld.
Lichtpuntje
Dit is een medewerkster van het Timothy House, een opvang voor wezen en andere kwetsbare kinderen. Het is onderdeel van de Waterberg Welfare Society en ligt in de plaats Vaalwater, op zo'n 3 uur rijden van Johannesburg. Deze dame geeft (samen met haar collega's) ondersteuning aan de bewoners van de nabij gelegen Township. Voor kinderen van 2 tot 6 jaar is er dagopvang. Ze krijgen onderwijs, eten, mogen spelen en tussendoor slapen. Hier staan we te wachten tot ze toestemming krijgt om ons rond te leiden. Ze hebben liever niet dat we foto's maken van de kinderen, wat heel begrijpelijk is maar wel jammer. Ik heb respect voor de mensen die dit project leiden en er het beste van proberen te maken voor deze kids. Het is een lichtpuntje in een toch wat donker bestaan.
Een kloddertje modder
... En een kloddertje modder daar! Hey, wat zien ik nu? Ik kom effe wat dichterbij hoor, want mijn ogen zijn niet zo goed... Oh, wat leuk! Kom je met me mee rollebollen in de modder? Wat zeg je? Neehee?? Wrom niet (mok, mok...)? Dan worden je kleren vies? Ja, lekker belangrijk zeg! Ik sta hier toch ook gewoon in m'n nakie te staan, dussuh (hint hint)... Ah, bang voor je camera. Niet waterproof, dus waarschijnlijk ook niet modderproof? Ja zeg, als je het niet probeert kun je het ook niet weten! Laatste kans, zelluf weten, 't is zoooo goed voor je huidje en nog gratis ook! Hé! Toch wel?! Oh! Aha, je komt uit Nederland zeker... gratis.... tssss ;-)
Lief
Dit zijn zus en broertje. Het zijn Emberá Indianen en ze wonen langs de Rio Chagres, een ongelooflijk mooi gebied waar je alleen per bootje kunt komen. Zus liep de hele tijd met haar broertje te zeulen. Zus was zo trots en broertje vond het allemaal wel prima. Makkelijk toch om gedragen te worden? Ze ging er eens even goed voor staan om deze vriendschap binnen de familie duidelijk te laten zien!
Identiteitscrisis...
Gisteren plaatste ik hier een foto van het witschouderkapucijnaapje op Monkey Island in het Panamakanaal. Vlak nadat we daar waren vertrokken met het bootje kwamen we langs een ander klein eilandje. Het is dat onze gids erg oplettend was, want ik had hem niet gezien. Deze roofvogel zat verscholen tussen het groen en viel daardoor niet erg op. Nu ben ik aan de ene kant erg blij dat ik hem heb gezien, maar aan de andere kant heb ik een probleem... ik weet de naam niet meer van dit beestje :-( Op Google ben ik slechts 1 andere foto van deze vogel tegengekomen en de maker daarvan (een Belg) wist de naam ook niet meer. Kunnen jullie mij helpen?
Red & Blue
We zijn hier in El Valle de Antón, ook wel bekend als "Crater Valley". Dit prachtige gebied, gelegen op ongeveer 1,5 uur rijden van Panama City, heeft een heerlijk klimaat waar de prachtige natuur het goed naar haar zin heeft. Ook is dit het gebied waar je de Golden Frog kunt vinden, een ernstig bedreigde gifgele kikker met zwarte vlekken. Zover zijn we echter nog niet, want we zijn hier in de hoofdstraat van El Valle. Het is erg leuk om daar de Sunday Market te bezoeken. Een klein stukje daarvoor bevindt zich de bushalte langs de weg. Het is een bushalte waar je gewoon moet gaan zitten, want het is onbekend hoe laat de bus komt. Je kunt wachten op een heel mooi mozaïk bankje en deze 2 locals hebben hun kledingkeuze speciaal afgestemd op de kleur van het bankje. Of zou dat dan weer gewoon toeval zijn?
Op de uitkijk
Er zijn vele manieren om het Panamakanaal te bekijken. Een van de leukste vond ik om het per heel klein bootje te bevaren, tussen de enorme vracht- en cruiseschepen door. Met zo'n klein bootje kun je Monkey Island aandoen, gelegen op Lake Gatun, het hart van het Panamakanaal. Je mag het eilandje niet op, maar kunt met het bootje wel heel dichtbij komen. Zo dichtbij dat sommige van de bewoners even aan boord klimmen. En dat is heus geen warm persoonlijk welkom, maar meer een speurtocht naar wat lekkers. Bananen bijvoorbeeld. Eén van de eilandbewoners is deze witschouderkapucijnaap. Voor hij aan boord kwam snuffelen keek hij eerst even naar wie hij zag. Goed volk! En met de bananen in zijn bezit verdween hij weer in de bosjes. Op de foto is goed te zien dat deze apen het topje van hun staart kunnen gebruiken als grijpstaart. Het is zo sterk dat het met gemak het hele lichaamsgewicht van de aap kan dragen, dat kan variëren van ruim 1 kilo tot zo'n 4 kilo. Wij zeggen gedag en tuffen verder in het bootje, op zoek naar nog meer prachtige dieren op en langs het kanaal.
Zacht zand
Als je Panama City uitrijdt en je houdt het zuidwesten aan, kom je langs prachtige stranden aan de Stille Oceaan. Heerlijk om daar tegen het einde van de dag een wandeling te maken. Lekker friemelen met je tenen in het zachte zand en genieten van het ruisen van de zee. Ik ben absoluut geen strandmens, dus je zult me nooit zien bakken daar op een handdoekje. Maar langs de branding lopen vind ik wel lekker, zeker als er niet teveel andere mensen bij zijn!
Wachten op de wind
Molen Een molen is een huis dat de armen niet kruist. Een molen is te gek om los te lopen. Hij draait wat vierkant in het rond. Hij is soms even in zijn wiek geschoten, maar houdt van middelpunt en plattegrond. Een molen is een boetezegel met een kruis erdoor op het landschap. De tijd drukt zijn stempel, dateert en stuurt de molenaar dan wandelen. Een molen maalt wat om een baaldag. In de zachte meetkunde van zijn armen heeft hij al zoveel wind gevangen en om stil te vallen is de zwaartekracht te klein. Luister, een goede molen schuifelt ieder jaar een broodlengte vooruit, maar hij is echt te gek om zomaar los te lopen. Deze bizarre doch geniale tekst had ik zelf kunnen verzinnen (ahum), maar ditmaal heb ik hem zonder enige gène eerlijk gestolen van Joris Denoo (België). En speciaal voor Grietje (want ze heeft wel degelijk een punt!) de volgende extra info: Overwaard Molen No.1 is een van de Kinderdijkse molens. De molen die dateert uit 1740 was de peilmolen van de acht molens die de Overwaard bemalen. Eigenaar is Stichting Werelderfgoed Kinderdijk. De molen heeft een ijzeren scheprad met een diameter van 6,70 meter waarmee de lage boezem van de Overwaard wordt bemalen. De molen wordt bewoond en is niet te bezichtigen.
Tipje van de...sluier
Op Lake Toba kan het weer ieder moment omslaan. Zo heb je strakblauwe luchten en een haast rimpelloos wateroppervlak. Dan is het heerlijk om met een bootje te gaan varen. Maar voor je 't weet komen er van die gesluierde wolken over de bergen heenzetten. Ook nog niet erg, want vol in de zon is het behoorlijk heet en kun je flink verbranden op het water. Zo'n briesje en wat wolken voor de zon zijn dan van harte welkom. Het is alleen niet meer grappig als de bewolking zich samenpakt voor een portie rock 'n roll op het water. De bootjes zijn nou niet megaveilig te noemen en je maag moet er tegen kunnen als je met stoel en al van links naar rechts schuif. En van voren naar achteren. Nog wat striemende regen erbij, een zicht van nul komma niks en de zorgen in mijn hoofd stapelen zich op... Maar dan komt daar altijd dat eerste dappere stukje blauw in de lucht. Dat voorzichtig de bewolking oplicht en wegsmijt. Zonnestralen die zich een weg worstelen naar beneden om het water weer te laten sprankelen. Het klaart op! Mijn humeur ook :-)
Vuurtje?
Nee, bedankt. Ik rook niet. Hoewel, nadat ik hier een tijdje had gestaan moest ik wel effe hoesten :-) Afgelopen maandag en dinsdag waren twee schitterende, heldere en iets koudere dagen. Genieten, maar lastig als je moet werken... Dus om 16:00 uur de auto in, snel richting huis crossen in de hoop nog wat mooie, heldere foto's te kunnen schieten van de molens. Maar de buurman van de eerste molen (het is vast niet echt de eerste molen, maar zo noem ik hem altijd omdat het de eerste is die ik 's ochtends zie) had andere plannen. Prachtig weertje, dus lekker tuinieren. Beetje wilgen knotten enzo. En het restafval gooien we op een hoop en dan... de fik erin! De rook ging de goede kant op, voor hem dan. Maar de molen verdween achter de rookwolken en werd een wazig silhouet. Dan maar omdraaien met de camera en de schuldige vastleggen :-)
Effe wachten...
Bovenstaand tafereeltje was al even aan de gang. Er zat weinig tot nul actie in. De dame in de vrachtwagen was al enthousiast gaan zitten, klaar voor vertrek. Maar... nog even wachten. Het vrouwtje op de grond zat gedwee tussen haar zakken met (ongetwijfeld) rijst. Ze zat er al zo lang, dat ze bijna bezig was om wortel te schieten. Lekker zou dat zijn geweest (bij de rijst dan!). Maar, nog heel even wachten. Naast de arbotechnisch zeker goed afgekeurde trap liggen nog meer zakken. Ze zitten in zak en as. Wat duurt het lang! En... wat doet in godsnaam die schroevendraaier achter het wiel van de ultramoderne vrachtwagen, een echte King of the Road?? Moet er nog iets in elkaar gezet worden? Is het stiekem een doe-het-zelf-truck van Ikea? Een Billy? Of een Skubb? Ruilen binnen 49 dagen en kijk maar hoeveel schroefjes u erbij doet?!? Er is één pluspunt. Ik hoef niet mee met die truck. De dame rechts ook niet gezien haar happy face. Er is echter nog een minpunt. Al die tijd dat ik hiernaar sta te kijken moet er nog iemand wachten. Mijn man...
Aan de kant!
Dat het zondag is maakt voor deze dame niet uit. Gewerkt moet er worden en dat doet ze vol overgave. Om de grote bos met takken op het hoofd te krijgen is effe lastig, maar met een helpende hand van een andere dame (die daarna de andere kant opliep, dus niet zichtbaar op deze foto) lukt het wel. Eén takje mag niet meeliften met de rest. Die is speciaal om haar evenwicht te bewaren. Of om paparazzi op afstand te houden ;-)
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
