EvanderHel
Heimwee
Het strand van Mangapwani loopt vrij schuin af en is bij vloed niet superbreed. Maar bij eb trekt het water zich honderden meters terug en komt er een gigantische strook vrij waar het heerlijk wandelen is. Het is er rustig maar dat is juist heerlijk. Palm- en mangobomen wuiven met hun bladeren in de wind, zacht zand onder je blote voeten, golfjes van het water in het achtergebleven landschap en de zon maakt er een gouden feestje van! Ik wil nu alweer terug... zucht...
Mond afvegen
Deze Zanzibar Red Colobus Monkey zit in het Jozani NP heerlijk te smikkelen en te smullen. Het is een eersteklas restaurant en het is zaak om vooraf te reserveren. Het menu van vandaag? Hmmm... eens kijken. Als voorgerecht beginnen we met een groene salade van verse jonge blaadjes. Licht te verteren en dus goed voor de maag. Na van tafel gewisseld te hebben (of liever, van boom want het uitzicht was hier net even wat gezelliger) is het tijd voor het hoofdgerecht. Een vruchtencocktail. Mjam! Daarna, wederom in een ander boom want er kwamen opeens ongenode gasten aan tafel (?), een piepklein dessert in de vorm van bloesem. Het is al niet zo veel, maar dan moet je het wel ín je mond doen... en niet ernaast :-) Iemand een servetje misschien?
Vrolijke bende!
Tussen Stone Town en Jozani National Park liggen veel specerijenplantages. Bij een ervan staat een schooltje en iedereen zit braaf binnen in de klas. De juf is echter nergens te bekennen en als ik een nieuwsgierige blik naar binnen werp is het hek van de dam. Er breekt een gekakel los van jewelste en een groepje stuift naar buiten."Jambo, jambo, jambo!" Ik laat ze m'n camera zien, gebaar ermee en vraag "picture?". Jaaahhh, en ik ga op mijn hurken zitten om ze op de gevoelige plaat vast te leggen. Enthousiast komen ze dichterbij. Ik schuif wat naar achteren. Zij nog dichterbij. Ik nog wat verder. Dat is een leuk spelletje! Ze komen weer naar me toe en ik zit tegen een muur aan inmiddels. Kan niet verder naar achteren. Het voorste meisje wordt bij haar lurven gepakt door een jochie en hij wil haar aan de kant zetten zodat hij zelf goed in beeld is. Maar dat gaat niet zomaar! Ze stapt juist nog verder naar voren en hop, foto gemaakt. Jochie staat er goed op... met zijn handen, haha! Maar ze hadden er lol in en ik nog meer :-)
Sloper
Tijdens de aller- aller- allereerste safari van ons leven in Zuid-Afrika was deze jonge bul de eerste olifant die we zagen in het wild. Wat een feest en hoe spannend! We konden hem met de Jeep een hele tijd volgen. Het zijn de grootste en sterkste dieren in Afrika en zonder natuurlijke vijanden heeft de olifant dan ook een rustig leven, alleen op jongere leeftijd lopen olifanten het gevaar door een troep leeuwen te worden gegrepen. De mens, jager of stroper is uiteindelijk de enige vijand die hen kan bedreigen. In private game reserve Welgevonden houden rangers en bewakers de boel scherp in de gaten om jagers geen kans te geven. Wel is de olifant als geen ander in staat om zijn eigen leefmilieu te vernietigen. Bomen, struiken, bosjes, alles gaat kapot onder het olifantengeweld. En ze zien er zo vriendelijk uit, deze reuzen...
Impressive!
De witte neushoorn... Indrukwekkend. Groots. Imposant. Imponerend. Ontzagwekkend. In de groene Waterbergen, op 2,5 tot 3 uur afstand van Johannesburg, ligt het Welgevonden Game Reserve op ongeveer 35.000 hectare land. Het park grenst aan het Marakele Game Reserve waardoor de fauna een groter leefgebied heeft. Tussen Welgevonden en Marakele zijn voor de dieren geen hekken meer. Dat is voor het wild natuurlijk een goede zaak. Welgevonden heeft savannes, rivieren en meertjes en bergachtige landschappen en is overwegend groen (droge periodes daargelaten). In Welgevonden is de Big Five aanwezig en het heeft een van de grootste populaties van witte neushoorns op een privé reservaat in Afrika. Wij hebben er dan ook heel veel gezien en ze blijven fantastisch om naar te kijken. Van een afstandje. Want zo lief en rustig als ze hier voorbij lopen, zo hard zit je te stuiteren in de Range Rover als zo'n bevallige dame of heer langs komt draven!
Smeltkroes
Zanzibar ligt al sinds de tijd van de Feniciërs op de handelsroute tussen oost en west. Er wordt al sinds mensenheugenis in specerijen gehandeld, maar Zanzibar was ook het centrum van de ivoorhandel en de slavenhandel tussen Afrika en Arabië. Ontdekkingsreizigers - als David Livingstone - begonnen hier hun trips naar de "duistere" binnenlanden van Afrika. Zanzibar Stad vormde een bevoorradingspunt voor schepen tussen Azië en Europa. En in de koloniale tijd kwam het eiland in handen van de Duitsers en later de Engelsen. Kortom, Stone Town heeft een bewogen geschiedenis. De Moorse invloeden zijn nog steeds terug te vinden in de verlaten haremhuizen, moskeeën en huizen, die versierd zijn met vakkundig houtsnijwerk. Op de foto is een van de vele sfeervolle straatjes van Stone Town te zien, dit is eigenlijk het oude centrum van Zanzibar Stad, de hoofdstad van Zanzibar. Het is een belevenis om door het doolhof van smalle, kronkelende steegjes te wandelen en om iedere hoek ligt of staat weer een nieuwe verrassing!
Sunset on the beach
Een warm einde van wederom een mooie dag op Zanzibar. Op de voorgrond ligt het slib dat zichbaar wordt bij eb. Hier komt het water weer opzetten en wat vissers proberen nog snel een hengeltje uit te gooien. Normaal vissen de mannen met netten, zowel lopend bij laag water als vanuit hun bootje. Maar de hengel is waarschijnlijk achtergelaten door een toerist. Het wordt echter snel donker en ik denk niet dat de actie wat vis heeft opgeleverd...
Flexibel
Kleine kinderen zijn zo lekker flexibel. Ze kunnen zich in de raarste bochten wringen en het maakt ze dan niet uit of dit op een lekkere zachte ondergrond is of gewoon op de harde, betonnen stoep voor 't huis. Dit manneke kwam ik tegen in een van de vele steegjes in Stone Town, waar veel kinderen op straat spelen. Onverstoorbaar bleef hij 'lekker' rollebollen, het fenomeen speeltuin kent hij niet.
Mooi
Nog geen 5 dagen geleden liep ik in Mangapwani op een lang, stoffig pad waar ik 4 prachtige dames tegenkwam. Recent plaatste ik daarvan een foto, maar omdat ze ook graag allemaal apart op de foto wilden is nu de volgende jongedame aan de beurt! Het meest frappante vond ik nog dat zij hard aan het werk waren geweest en nu liepen te sjouwen met het verzamelde hout en er desondanks nog stralend bij liepen. Mooi gekleed en geen spoortje zweet te bekennen. Laten we het maar niet over de maakster van deze foto hebben... ;-)
Geduldig
De vis wordt met man en macht vanuit de dhows op het water naar het vasteland gebracht. Daar staan bergen mensen te wachten met emmers, teilen, kratten en manden. Het is heel veel vis en soms duurt het even voor je hebt wat je wilt. Dan moet je even geduldig zijn en wachten. Er liggen al wat kleine visjes naast haar, maar dat is nog niet genoeg. Geduld is hier een schone zaak... dat ligt voor de vis net even iets anders :-) Voor de liefhebbers die dit 's ochtends in de Dhow Harbour van Stone Town ook willen meemaken zonder een enkele toerist erbij, heb ik net een tip geplaatst.
Dhows, vis, drukte,..
Ga je naar Zanzibar, ga je naar Stone Town. Dat zal waarschijnlijk iedere toerist doen en moet je ook zeker doen, want het is heerlijk dwalen door de kronkelige straatjes. Maar wil je buiten de massa om, loop dan 's ochtends Mizingani Road helemaal uit (de lange straat waar je het House of Wonders ziet) en waar deze afbuigt naar rechts en overgaat in Malawi Road blijf je rechtdoor lopen. Algauw besef je dat er geen enkele toerist meer te zien is! Aan je linkerzijde kom je langs een overdekt vismarktje waar je van harte welkom bent. Slechts een klein stukje verder loop je de Dhow haven in en dan moet je je gewoon overgeven aan alle indrukken. Dhows liggen te dobberen in het water en de mannen lopen en peddelen heen en weer om alle vis van boord te halen. Vrouwen in kleurrijke gewaden wachten geduldig aan de kant met hun teilen en emmers. Duurt het te lang dan vallen ze gewoon in slaap. De vis wordt ter plekke een kopje kleiner gemaakt en je moet oppassen voor de glibberige restanten die op de grond liggen. De vangst wordt in kleine kringetjes bij opbod verkocht en varieert van piepkleine visjes tot aan merlijnen, haaien en inktvissen. Het is een geurig (!) en kleurig fotogeniek spektakel waar je uren naar kunt kijken en de lokale mensen vinden het bijzonder leuk om je daar te zien, zeker wanneer je oprechte interesse in ze toont en in hun handelswaar. Sommige dames maken ter plekke al een lekker hapje van de vis, maar proeven is op eigen risico :-) Wij zijn hier geruime tijd gebleven en hebben al die tijd alleen maar tussen de lokale bevolking gezeten en gelopen. Geweldig was het!
Waterpret!
Kinderen hebben niet veel nodig om de hele dag zoet te zijn. Geef ze zon, zee en strand en een paar vriendjes en je hebt er geen omkijken meer naar. Of liever wel eigenlijk, want het is erg leuk en grappig om naar de capriolen van ze te kijken. Dit gratis entertainment krijg je als je lekker gaat lunchen in Stone Town, bij Livingstone Beach Restaurant. Tafels en lekkere stoelen staan voor je klaar in het zachte zand, in de schaduw van de grote bomen. Met uitzicht op de oceaan die slechts een paar meter voor je uit af en aan rolt op het strand. Waar je de ferry de oversteek kunt zien maken naar het vasteland van Tanzania en waar de dhows hun vrachtjes met toeristen komen ophalen of bezet zijn met allemaal lokale vissers. Denk bij dit alles nog een lekker vers sapje en een overheerlijke lunch en je kunt daarna weer op volle kracht verder rondstruinen door de straatjes! De kids blijven nog verder spelen en de spierwitte schuimwolken delen de foto bijna in twee. Bijna, want de jongen op de voorgrond houdt de boel op elegante wijze bij elkaar ;-)
Pril geluk
Jozani National Park is het enige nationale park in Zanzibar. Het ligt in het zuidoosten van het eiland en is ongeveer vijftig vierkante kilometer groot. Het park bestaat uit tropische bossen, grasland, zoetwatermeertjes en langs de kust liggen mangrovebossen. In Jozani leeft de Zanzibar Red Colobus Monkey, een apensoort die nergens anders ter wereld voorkomt. Dit slanke aapje is gemiddeld tussen de 50 en 70 centimeter groot en daarbij komt nog eens een lange staart van ook deze lengte. Ze wegen tussen de 5 en 10 kilo en eten voornamelijk bladeren, maar ook bloesem en soms kleine stukjes fruit. De maag bestaat uit 4 delen (net als bij koeien) en deze helpen de aap het plantaardige voedsel te verteren. De status van deze aapjes bij WWF is 'bedreigd'. Gelukkig hebben ze op Zanzibar geen vijanden in het nationale park, behalve dat sommige doodgereden worden bij het oversteken van de weg. Om dit zoveel mogelijk te voorkomen zijn er flinke drempels aangebracht op de weg waardoor auto's bijna stil moeten staan en tevens is er een touwladder boven de weg aangebracht zodat ze ook op die manier veilig naar de overkant kunnen. Wel zo fijn voor deze kleine ukkepuk!
Moeder Aarde
Op Zanzibar is het getijdenverschil erg groot. Bij eb valt vaak een groot stuk strand droog. Dit is daarna niet geheel te gebruiken vanwege de scherpe rots- en koraalbodem en wil je zwemmen moet je eerst honderden meters lopen. Maar juist dat drooggevallen stuk (niet geheel droog, want er blijven altijd stukjes met water erin staan wat lekker warm aanvoelt) is geweldig om te zien. Trek een paar slippers of waterschoenen aan en ga op pad! Wel "pole pole" (langzaam) want het zeewier is glibberig. Piepkleine visjes zwemmen rond in de lage stukken met water, groepen schelpjes hebben zich vastgezet op de rotsbodem en zwermen vogels doen zich tegoed aan het eten dat op deze uren voor het grijpen ligt. Deze grillige 'onderwaterwereld' komt iedere dag tevoorschijn op een ander tijdstip en het is fantastisch om te zien. Op de foto lijkt het (voor mijn gevoel) net of je de aarde van bovenaf ziet en helemaal in de verte zie je de oceaan weer.
Jambo!
Dit is misschien wel een van mijn meest favoriete foto's die ik afgelopen week op Zanzibar heb gemaakt. Zelden heb ik zo'n stralend en enthousiast meisje gezien! We zouden eigenlijk beginnen met de Spice Tour op een plantage, een klein half uurtje rijden van Jozani National Forest. Maar de lokale gids was even kwijt, dus liep ik terug omdat ik een schooltje had gezien. Na het zetten van slechts een paar stappen kwamen er een paar meiden op me af, gillend, lachend en om het hardst hollend! De Jambo kreten vliegen me om de oren (Jambo is hallo). Dit meisje op de foto bleef de hele tijd zo enthousiast, net een kleine stuiterbal was het. Ze klom bijna in m'n camera! En ik moest zo hard om haar lachen dat ik eigenlijk geen foto meer kon maken. Maar het is gelukt en als ik ernaar kijk komt er een grote glimlach op mijn gezicht!
Little black beauty
Ze is nieuwsgierig, deze kleine meid. Maar ook terughoudend. Het is de eerste keer dat ik haar zie in Mangapwani, maar zeker niet de laatste keer. Ze is aan het spelen met de bal en haar broertjes, waarbij de waterspetters in het rond springen. Om achter te blijven op haar lieve gezichtje met de eigenwijze vlecht in het haar. Op de foto gaan is eng, maar ik blijf naar haar lachen en voorzichtig breekt er een klein glimlachje bij haar door.
Asante Sana!
Mangapwani, afgelopen zondag. Ik loop op een lang stoffig pad, bezaaid met zand, kiezeltjes, rode steentjes en her en der neergegooide grotere keien. Ik speur om me heen en zuig alle mooie indrukken van dit eiland met zijn supervriendelijke mensen in me op. Het pad is 3,5 km lang en brengt me naar de hoofdweg. Verderop komen er vier jonge dames mijn richting op. Ze zien me al vanuit de verte en beginnen hard te giechelen als ze mijn camera in de hand hebben gespot. Ik stop met lopen en zij ook. Ik til m'n camera op en roep "Picture?". Nog harder lachen ze en ze knikken met hun hoofden. We lopen naar elkaar toe en ik vraag of ze ook los van elkaar op de foto willen. Zeker, dat vinden ze fantastisch en ik ook! De dames zien er prachtig uit in hun mooie kleding en hebben hout en vruchten verzameld. Als ik klaar ben laat ik ze alle foto's zien, ze vinden het erg leuk. Ik bedank ze uitgebreid: Asante sana!
Shock!
Gek word ik van dat mens met die camera. De godganse dag loopt ze me achterna om op de foto te zetten, waar ik mooi geen zin in heb. Als vliegensvlugge dwergeekhoorn klim ik rap in de hoogste bomen van Kalutara, dat doet ze me niet na. Maar dat ze zoveel geduld zou hebben? Het begint al te schemeren en m'n maag zit te knorren. Hoogste tijd voor een lekker hapje. Roetsj! Naar beneden... eeeks! Shit...
Voor Rhoda
Om alvast in de stemming te komen (voor zover ze dat nog niet is!) plaats ik deze nog even voor Rhoda. Een 'stickfisher' in het zuiden van Sri Lanka. Maar... dit is niet echt! Deze zit er puur voor de toeristen en dat kun je herkennen doordat hij niet in het water zit, maar de stelt tussen de rotsen heeft gezet. Op die manier kan hij er snel vanaf springen als je een foto wilt maken, dan kan hij je mooi wat geld aftroggelen! De echte stickfishers zie je alleen 's ochends vroeg en zij zitten veel verder weg in het water. Maar goed, voor 't plaatje maakt het niet zoveel verschil, alleen voor je portemonnee een klein beetje :-)
Afzwemmen!
'Ja, *hijg, puf* ik ben er bijna...' Zwem, splatsj, zwem, splatsj 'Nog 1 rondje... *hijg*, moet effe doorzwemmen want 't gaat erom spannen... Het publiek wordt bijna gek en staat (nou ja...) op de bank 'Als ik 't red heb ik er weer een diploma bij, lange afstandzwemmen! Dan mag ik met de rest mee eilandhoppen!' Zwem, splatsj, zwem, splatsj 'Ah, de lokale pers is er al, zie ik. Heel goed. Nog effe doorbijten, *puf, puf* Het publiek gaat uit z'n plaat, juichen en klappen, yeeeehhhhh!! Van harte gefeliciteerd jonge zeehond, je diploma (waterdicht natuurlijk), hulde en een visje. Tijd voor een persfoto?
Kramsvogel
De kramsvogel is in Nederland vooral in de winter te zien. Hoewel de soort wel broedt in het zuiden en oosten van het land, zijn de aantallen in het voorjaar erg laag.Mede daarom staat deze vogel op de 'rode lijst' van de Vogelbescherming en is de status 'gevoelig'. Meestal leven kramsvogels erg teruggetrokken. In goede broedgebieden kunnen ware kramsvogelkolonies voorkomen - iets wat in Nederland niet meer te zien is. Hier is de kramsvogel op haar retour, na tijdelijk een tamelijk algemene broedvogel geweest te zijn. Dat deze vogel (een zangvogel uit de lijsterfamilie) dan ook mijn tuin heeft uitgekozen om de winter door te brengen, doet me deugd. Het is een prachtig beestje en iedere dag zit ze in de vuurdoornstruik te wachten op eten. Helemaal opgezet als een klein, dik bolletje door de kou van de afgelopen nacht.
Winters Kinderdijk
Vandaag, morgen en zondag worden er hier in de Alblasserwaard Molentochten gereden. Nou ja, geschaatst. Prachtig weer was het vandaag hiervoor en het was dan ook behoorlijk druk op de bevroren wateren. Naast de grote vaart in Kinderdijk ligt nog een iets smallere. Daar was geen lange Molentocht, maar de kinderen hadden daar alle ruimte en konden met hun speelgoed (!) gewoon lekker lol maken op het ijs. De laatste dagen zie ik geen enkel kind meer op straat spelen, ze staan allemaal op het ijs. Heel goed, want jong geleerd is oud gedaan. En wie weet kunnen ze dan later, als ooit die Tocht der Tochten nog eens een keer gaat komen, voor het echie meeschaatsen :-) En ook zonder de schaatsen kun je natuurlijk genieten van al dit fraais, want het voetpad loopt langs de vaart!
Plons!
Venezuela kent een zeer gevarieerd landschap met stranden, bergen, savannes en tropisch regenwoud. In het zuiden van Venezuela ligt het Guayana-massief en de Venezolaanse Amazonas. Beiden zorgen voor een afwisselend en fascinerend landschap. Het Guayana-massief bestaat uit ongeveer honderd imposante tafelbergen met platte toppen en steile hellingen. Canaima National Park bevindt zich aan de oostkant van dit massief en is het grootste nationale park van Venezuela. Het bevat vele fantastische watervallen waarvan dit er slechts een is en zeker niet de grootste en/of de hoogste. Maar het leuke aan deze is dat je achter de waterval kunt lopen en door het bulderend geraas van het neerstortende water hoor je verder helemaal niets meer! Je wordt er zeikwaternat, maar dat geeft niet. Door de tropische temperaturen droog je snel genoeg weer op. Alleen wel oppassen voor de camera, veel dichterbij dan dit kon ik niet komen!
Lava en magma
De laatste vulkaanuitbarsting op Lanzarote had plaats in 1824. De brute kracht van de natuur met haar talrijke kraters, toverde een laatste keer het gebied om tot een gletsjer van gestolde lava en magma. In 1974 werd het gebied tot nationaal park benoemd. Het Timanfaya National Park - Montanas del Fuego. Het Timanfaya National Park heeft een oppervlakte van 51 m² kilometer en is omgeven door talrijke kraters. Het gebied reikt van het binnenland tot helemaal in het westen waar de Atlantische Oceaan zich bevindt. Er leven in het gebied slechts enkele diersoorten, zoals de Haria hagedis en wat kraaien en meeuwen. Ook zijn er meer dan 300 soorten mos en sporenelementen. Het park is de plaats bij uitstek voor experts in zoölogie en geologie en voor biologen.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
