EvanderHel
Potato Nose!
Beiroet barst van de street art en de Libanese kunstenaar Jad El Khoury werkt graag mee om de stad wat op te fleuren. Hij is bekend onder de naam Potato Nose en zijn stijl is ‘Doodle Art’, eenvoudige lijnen die de mensen moeten voorstellen die hij ontmoet. Ze hebben bijna allemaal een neus als een aardappel :-) Deze grote muurschildering is te vinden in Hamra Street, een district in het noordwesten van de stad.
Inside Barakat House
Om nog even door te gaan op mijn verhaal van gisteren over het Barakat House, waar jullie de buitenzijde van hebben kunnen zien, heb ik hier een stukje van de eerste verdieping. Als je via de hyper moderne trap omhoog loopt (je ziet de contouren daarvan nog een beetje door het raam heen), kom je eerst langs een originele sniper barricade met tientallen, zo niet honderden zandzakken en twee ‘kijkgaten’ van ongeveer dertig centimeter breed. Daarna dwaal je door lege kamers, waar de stilte veelzeggend is. Hier gaan je gedachten genadeloos met je op de loop en kun je je niet bedwingen om de vele mortierinslagen en kogelgaten in de muren, even aan te raken met je vingers. De contrasten in het pand zijn groot, net zoals het in heel Beiroet soms moeilijk is om alles te bevatten. Op de bovenste etage zit namelijk een schildersatelier van een jonge kunstenaar en daarnaast was er een artistieke expositie van een paar dames over kledingstoffen. Loop je daarna weer naar beneden, dan zie je op de begane grond heel veel oude kleine zwart wit pasfoto’s van inwoners van de stad, ten tijde van de jaren zeventig. Er zat toen een fotozaakje in het pand en tijdens de renovatie zijn ze tussen al het puin teruggevonden. Een stuk of vijf zijn opgeblazen tot een heel groot formaat en hangen voor de ramen. Het geeft de geschiedenis van dit gebouw een gezicht en als je naar Beiroet gaat, dan mag een bezoek aan het Barakat House niet ontbreken. Ze doen hun best om vaker open te zijn, vandaar de culturele en artistieke exposities op de andere etages. Toegang tot dit bijzondere pand is geheel gratis.
Visit a former sniper
Damascus Street maakt deel uit van de Green Line. Daar, op een strategisch punt van Sodeco square, staat sinds 1924 het Barakat House. In de acht ruime appartementen leefden families uit de middenklasse, tot in 1975 de burgeroorlog uitbrak en het werd overgenomen door militairen. Vanwege het overzicht op het hele kruispunt en de scheidslijn tussen oost (christelijk) en west (moslim), de Green Line dus, kon vanuit dat ene gebouw de hele controle worden gehouden en werd het een plek voor scherpschutters. Aan het einde van de oorlog was het pand verwoest, werd verder verwaarloosd en kwam in 1997 op de lijst voor sloop te staan. Protestacties zorgden uiteindelijk in 2003 dat het pand bewaard moest blijven en gerestaureerd. Door uitstel en politieke onrust in 2006 en 2007 kwam het in 2009 tot een samenwerking van Beit Beirut, de stad Parijs en de Franse ambassade hier. Het was de bedoeling dat het in 2013 open zou gaan als museum en cultureel centrum, maar 18 miljoen dollar later gebeurde dat pas in 2016. Toen ging het weer dicht, heropende in 2017 en ondanks dat de website zegt dat het iedere dag open is, is het dat niet. Dat wist ik al uit de verslagen van andere reizigers op internet. Ik had er dus weinig hoop op. De beveiliging is wel dagelijks aanwezig maar laat niemand toe. Toch zag ik de deuren open staan... Ik ben naar binnen gelopen, zag een jonge vrouw en vroeg of ik rond mocht kijken. ‘Ja hoor’, zei ze. ‘We zijn alleen vandaag open’. En wat is het prachtig gerestaureerd. Met behoud van zoveel mogelijk authentieke delen. Eigenlijk alles, behalve dat het wel veilig moest worden gemaakt om te lopen en er zijn ramen in geplaatst. En naar boven toe een hypermoderne trap. Het was bizar om daar rond te lopen en te beseffen dat je in een voormalig sniper hol bent... Een indrukwekkende plek, helemaal als je daar in alle stilte in je eentje bent.
Beirut by sundown
Vanaf mijn balkon op de 10e etage van het hotel, was dit een deel van mijn uitzicht. De prachtige Mohammad Al Amin moskee wordt omgeven door kerken, kathedralen, oude gebouwen en gloednieuwe wolkenkrabbers. De hijskranen drukken hun stempel op de skyline van Beiroet, een stad met ontzettend mooie zonsondergangen. Op deze momenten door de stad dwalen, is een extra aanrader. Er komt een soort magische glans over deze chaotische en beetje maffe plek. Ben diep onder de indruk en kan niet wachten om terug te gaan.
Stunning street art i
Beiroet heeft verrassend veel street art en daar zitten hele gave grote kunstwerken bij, zoals hier in Spears Street. Het heet ‘The rhino and the oxpecker’ en is gemaakt door Ernesto Maranje. Neushoorns en ossenpikkers zijn in alle opzichten verschillend en toch zijn ze altijd samen te vinden. De vogels pikken de teken van de neushoorns en waarschuwen ze als er gevaar dreigt. In Beiroet leven veel nationaliteiten, vluchtelingen en geloven dicht op elkaar en dat zorgt soms voor een explosief karakter. Met dit kunstwerk, waar Maranje inspiratie voor kreeg door samen te werken met kinderen, wil hij benadrukken dat diversiteit ook een voordeel kan zijn in plaats van alleen maar een last. Het is gemaakt op de gevel van een oud pand, dwars over alle kogelgaten en mortierinslagen van de burgeroorlog heen. Je ziet ze aan de voorzijde en bij de balkons ook nog zitten. Oud zeer en nieuw vertrouwen gaan hier letterlijk hand in hand.
Valentine Bridge
Dit is de onderzijde van Valentine Bridge in Bristol. Deze stalen ‘slang’ kronkelt over Bristol’s Floating Harbour, vlak achter Temple Mead Station. Het is een brug voor voetgangers en fietsers, maar kennelijk ook een populaire hangplek voor zakenlui die tussen de middag buiten lunchen. Het was erg druk op de brug, vandaar dat ik naar beneden ben gelopen voor de foto. En heel eerlijk, de brug ziet er van onderen ook nog eens een stuk gaver uit. Bristol is een fantastische stad om lopend te ontdekken, barstensvol cultuur en natuur, tikkie eigenwijs, punk en retro, heerlijke muziek, super vriendelijke mensen en echt een aanrader voor een gave stedentrip.
Zaspa’s Urban Nature
Gdańsk heeft een enorm creatieve kant. En die is te vinden in een doodgewone woonwijk van de stad: Zaspa. Vanuit het centrum kun je met de trein snel naar deze wijk, het zijn slechts drie stops, het station uitlopen, de weg oversteken en je kunt gelijk op street art avontuur in deze betonnen jungle. Saai? Nee! Hier zijn bijna 60 gigantische en geweldige murals te vinden op de zijgevels van de flats. Zo groot, dat je je rug in een bijzondere vorm moet draaien als je het in z’n geheel op de foto wilt krijgen. Maar ook iets kleinere verrassingen zijn hier te vinden. Tussen de flats in liggen grote, mooie parken en je loopt daar tussen alleen de locals. Althans, ik was er begin mei vorig jaar en heb toen geen toerist gezien daar. In het hoogseizoen is dat misschien anders, ze organiseren dan drie keer per week een tour zodat je ze allemaal kunt ontdekken. Maar met een kaartje wat je kunt vinden op www.muralezaspagdansk.pl kun je lekker zelf op avontuur gaan. Destijds was het koud voor de periode van het jaar en daardoor waren de bomen nog niet allemaal in blad. Achteraf gezien een geluk, want toen ik stond te staren naar dit kunstwerk van de Spaanse David de la Mano, zag ik ineens hoe kunst, gebouwen en natuur samen kunnen komen. Alsof de takken vloeiend overgingen in het beton. Ik heb in Zaspa een hele dag doorgebracht, veel gelopen en mega genoten van de bijzondere werken. Vele hebben een politieke of sociale betekenis, zijn kleurrijk of zoals deze, sober in zwart en wit. Ga je naar Gdańsk, dan ‘mag’ je dit eigenlijk niet missen!
Gooi jezelf in de...B
Als je van streetart houdt en daar helemaal los wilt gaan met je camera, kun je binnenkort weer genieten in Eindhoven. Deze gezellige stad, sowieso al bekend om de vele kunstwerken, viert op 30 juni en 1 juli met het internationaal graffiti festival Step In The Arena zijn 9de editie en is inmiddels een van de grootste graffitifestivals van de wereld. Het hele weekend werken meer dan 150 streetart artiesten aan een creatieve transformatie in de Berenkuil. Deze werken blijven het hele jaar staan en zijn een machtig gezicht. De Berenkuil is eigenlijk een soort mega grote fiets- en wandelrotonde met grote grasvelden en bomen en diverse tunnels, gelegen onder een nog grotere rotonde boven de grond voor het overige verkeer. En ik had nooit gedacht een paar uur door te kunnen brengen op een rotonde, haha, maar deze urban locatie is echt cool! Parkeren op een rotonde met je auto is wat lastig, maar als je een klein stukje langs het water doorrijdt, zie je een bos en langs die weg kun je gewoon gratis parkeren. Ga je fotograferen daar, vraag dan wel even toestemming aan de kunstenaars. Sommige vinden het niet erg om op de foto gezet te worden, anderen blijven liever onherkenbaar. Ook buiten dat weekend om zijn er regelmatig mensen te vinden die met spuitbussen de muren en tunnels opfleuren.
Urban Underground
Google ‘ruige stad’ en je krijgt Napels gepresenteerd. Oké, leuk! Een geweldig B&B’tje uitgezocht in de oudste volksbuurt, de Spaanse wijk, en daarna heb ik me laten onderdompelen in deze temperamentvolle stad. Ik voelde mij daar, tussen de locals, als solo reizende vrouw, prima op mijn gemak en heb door heel wat achteraf straatjes gedwaald. Tot mijn kuiten en bilspieren het even zat waren en de luie Ellen aan de makkelijke metro dacht. Ik reis nog steeds zonder plan of voorbereiding en laat me graag verrassen tijdens het rondstruinen. En zo dook ik ondergronds... Waar een compleet hippe, moderne, soms retro, hightech of urban, kleurrijk of juist strak zwart/wit, smeltkroes aan metrostations ligt. Met de gele lijn, lineà 1, kom je langs al deze coole stops. En dat waren er aardig wat. Dus metro in, metro uit. Roltrap op en af, gewone trappen op en af, onderzoeken, bewonderen en genieten, zoals hier bij metrostation Università. Al met al weinig ‘lui’ gedaan, haha. Maar dat kan thuis wel weer. Of bovengronds op zo’n fijn terrasje, hoofd in de zon en luisteren naar het getoeter en de verhitte gesprekken van de inwoners. Ruige stad? Zeker. Maar wel ruig met een prachtig karaktervol randje.
Fantastic murals in..
Vanaf vliegveld Eelde sta je binnen 80 minuten vliegen in Gdansk. Bekend als Hanzestad, minder of helemaal niet als gigantisch kunstproject waar men in 1997 mee begon. Twintig jaar later is de wijk Zaspa uitgegroeid tot grootste normale woonwijk met murals - muurschilderingen - ter wereld. Een bijzonder gaaf gebied waar je vele uren kunt doorbrengen met het zoeken naar de inmiddels 59 tekeningen. Over het rechter gebouw heb ik helaas (nog) geen info, op de linker zien jullie de beroemde Graf Zeppelin die landde bij het eerste vliegveld in 1932. Dit kunstwerk is gemaakt door Waras ter ere van het eerste Monumental Art Festival in 2009 en vond ik echt super gaaf!
Street art 2.0
Bij het speuren naar foto's hier van Gdansk, is het me opgevallen dat er niets van de wijk Zaspa bij zit. Zaspa is met de trein vanuit het bekende centrum slechts vier haltes en kost je omgerekend € 0,70 cent. Na een kleine vijf minuten lopen, zie je grote flatgebouwen. Heel veel. En wat zou in vredesnaam nou leuk zijn hieraan? Deze woonwijk vormt de grootste ter wereld met 'murals', muurschilderingen. Het kunstproject bestaat dit jaar 20 jaar en inmiddels zijn hier 59 reusachtige, en iets kleinere maar zeker zo stoer, kunstwerken te vinden. Tussen de flats liggen prachtige groene parken, het is dus zeker geen grijze grauwe massa. In de zomermaanden geven locals gratis een rondleiding, want ik zal je zeggen: ik was daar afgelopen woensdag en toen waren deze gidsen nog nergens te bekennen. Geen enkele toerist ook niet trouwens. Ik ben op eigen houtje rond gaan dwalen en heb er 31 van de 59 kunnen ontdekken. Zo makkelijk is het dus nog niet, maar wel enorm genieten. Blijf daarom niet alleen hangen in het oude centrum van de stad, maar ga vooral naar deze gave street art op zoek. Ik ga in ieder geval nog eens terug want ik wil de rest zeker ook zien!
Gdansk at night
Gdansk is een super coole stad, barstensvol historie, cultuur, gave street art en natuurlijk dit: zo'n beetje het bekendste beeld van de stad, de oude pakhuizen, de beroemde hijskraan helemaal in de verte en de rivier Motlawa. Als je in alle rust wilt genieten van deze boeiende citytrip, ga dan doordeweeks. Vanaf vrijdag knallen de straatstenen uit hun oude voegen door de vele mensen en moet je bijna charmant maar meedogenloos vechten om een plekje op het terras in de zon. Na de zon komt het blauwe uurtje en dan heb ik het niet over de alcohol... ;-)
Industrieel wordt hip
Industrieel wordt hip, dat is Telliskivi. Dit voormalige elektriciteitscomplex is de plek in Tallinn voor alles wat innovatief en vooruitstrevend is. Ik was hier eind oktober, zeven lange, grijze, regenachtige, koude, maar fantastische dagen. Wat een heerlijke stad om diep verstopt in een warme winterjas, muts op en handschoenen aan, op je gemak doorheen te slenteren. Een gave combi van zeer oud ontmoet heel nieuw. Blijf langer dan alleen een weekend. Doordeweeks zijn er haast geen toeristen te bekennen en er is zoveel te ontdekken. Zowel boven als onder de grond. En ze hebben vette streetart. Zoals deze mooie dame, gevangen in bakstenen.
Familie IJ.S. Beer
Al jaren wordt er geschreven over het veranderende klimaat en de bedreigde status van de ijsbeer. En al jaren wilde ik deze prachtige dieren in hun eigen leefomgeving zien. Het heeft een onuitwisbare indruk gemaakt. Om te horen vertellen dat de ijsberen letterlijk gekrompen zijn ten opzichte van vele jaren geleden, dat ze geen drie jongen meer baren omdat ze ze niet groot kunnen brengen en de natuur dat eigenhandig heeft teruggebracht naar twee. Of slechts één. Om te zien met mijn eigen ogen dat het landvaste ijs in de Hudson Baai steeds later gevormd wordt. Het ijs wat ze zo dringend nodig hebben om te jagen, op zoek naar voedsel. Om te voelen dat de temperatuur hier veel te warm is voor de tijd van het jaar. Toen ik er was, is het zelfs een dag nul graden geweest. Dat is echt bizar. Het zou er -20 tot -30 moeten zijn dan. Dit jaar hebben ze 'geluk' gehad. Het ijs bleef in de lente veel langer liggen dan gebruikelijk, waardoor ze de opgelopen tekorten aan voedsel en kracht toch weer goed konden maken. De ijsberen zagen er, gezien de huidige omstandigheden, redelijk goed uit en we hebben dan ook veel moeders met twee jonkies gezien. Maar het moge duidelijk zijn dat elke dag voor hen een dag van overleven is. Mijn tip is simpel: wil je deze mooie dieren in het ruige Noordpool gebied zien, wacht dan niet te lang. Het is een kostbare expeditie maar dubbel en dwars waard. Alles daar raakt je diep in het hart.
Het gevecht gaat...ve
Eerder schreef ik al dat een gevecht tussen ijsberen een hele dag kan duren met tussenpozen om af te koelen. Nadat we weg waren gegaan om een ander deel van de toendra te verkennen, keerden we aan het einde van de middag terug op dezelfde plek en jawel, ze waren er nog. Geduld is dan een schone zaak en zien hoe ze vanuit rust weer elkaar opzochten, was geweldig. Het enige wat we hoorden was het ademen van ze en het knarsen van de sneeuw onder hun poten. Door het slaan van elkaar, vloog de sneeuw ook hoog in de lucht en om de sterke lijven, een mooi gezicht. Het werd echter al snel donkerder en moeilijk om nog te fotograferen. Maar zonder camera van zoiets genieten is eigenlijk ook gewoon het mooiste om te doen.
Vechten in de sneeuw
Het is een ijzig koude dag. Veel wind, geen kleur te bekennen en het sneeuwt. Dit zijn de omstandigheden waarop de ijsberen wachten, voor hen mag het nog veel kouder worden zodat eindelijk de baai dicht zal vriezen en ze op jacht kunnen gaan naar eten. Nu hebben ze al maanden nauwelijks iets gegeten en gaan ze zuinig met hun energie om. Desondanks meten deze jonge mannetjes wel hun krachten. Eerst meten ze elkaars bek door die open tegen elkaar aan te houden en te bewegen. Komen ze ongeveer overeen, dan gaat het door en grijpen ze elkaar al staande op de achterpoten waarbij de sneeuw alle kanten opstuift. Verrassend genoeg gaat het vechten in alle stilte. Onze chauffeur vraagt of we weleens filmpjes op YouTube hebben gezien van grauwende en brullende ijsberen wanneer ze elkaar te lijf gaan. Die geluiden worden er dus onder gemonteerd. Zo leer je nog eens wat... Deze krachtmeting kan overigens de hele dag doorgaan. Omdat het nog steeds te warm is voor ze, stoppen ze regelmatig en gaan plat op hun buik in de sneeuw liggen om af te koelen, waarna ze uren later weer verder kunnen en elkaar de lelijkste littekens bezorgen. Of nog erger.
Hello...
We zijn al uren onderweg naar een afgelegen deel van de toendra, als ik JP vraag om te stoppen. Van een gezellig kletsen met elkaar en geroezemoes, is het het afgelopen half uur stil geworden en zitten we allemaal naar buiten te staren. Hij stopt, zet de motor uit en knikt begrijpend. 'Heb je moeite om te beseffen wat je ziet?' 'Ja', zeg ik. Meer komt er even niet uit en ook de rest zwijgt. Buiten is het doodstil. Ben ik nog op de aarde? Droom ik? Zou de maan er zo ook uitzien? Het enige teken van leven is het spoor van voetstappen, dwalend door de sneeuw, dat vegen achterlaat op het ijs vanwege de wind. Er was hier een ijsbeer. Ergens op deze mysterieuze, onaards aandoende wereld. Het spoor zegt 'hallo'. Ik zwijg nog steeds en worstel in stilte om dit grote niets tot me door te laten dringen.
Don't try this!
Het zien van ijsberen in hun eigen leefomgeving was een hele grote wens van mij. De reis boeken, is één ding. Maar heb je daarmee de garantie dat je ze ziet? Nou, nee. Op de allereerste middag ben ik een helikopvlucht gaan maken en heb ik er zeker een stuk of 40 gezien. Vanuit de lucht, dus niet heel dichtbij. De andere dagen ben ik op de grond gebleven en is het maar afwachten of je ze ziet en of ze nieuwsgierig zijn naar je. Dat is bij deze kerel niet de vraag. En dan heb ik het over de ijsbeer ;-) De man met pet is JP, de buggy driver. Hij is 38 jaar jong, werkt al 10 jaar daar en heeft zeer veel ervaring. Maar deze ontmoeting maakte ook bij hem indruk. Of ik een tip hierbij heb? Ja, probeer dit niet zelf te doen! IJsberen zijn snel, kunnen springen en zichzelf aan hun poten omhoog hijsen. JP had niet dichterbij kunnen komen.
You can checkout...an
... but you can never leave. En het is waar. Ga je er weg, blijft een stuk van je hart voor altijd daar. Dit is een ware poolbelevenis, om hier op de immens uitgestrekte en onbewoonde vlakte te logeren in een 'hotel' op wielen. De achterste twee buggy's zijn de slaapvertrekken (knusse stapelbedden met een gordijn voor de privacy), er zijn dan ook nooit meer dan slechts twee groepen aanwezig. De twee douches deel je met elkaar en je mag 1x op de knop drukken om nat te worden, daarna gaat het water automatisch uit. Dan kun je jezelf insmeren met een lekker schuimig goedje waarna je nog een keer op de knop mag drukken om jezelf af te spoelen. Klaar. Niet langer anders raakt de beperkte watervoorraad op. Dan komt de buggy waar je aan het einde van de middag kunt 'loungen', niet op heerlijk zachte sofa's maar op robuuste plastic stoelen. En lekkere hapjes. Daarna komen ze je roepen als het diner klaar is, via het balkon ga je naar de volgende buggy voor een stevige warme prak. Iets wat mij af en toe een heel ongemakkelijk gevoel gaf, als ik een hongerige ijsbeer rond zag banjeren. De voorste twee buggy's zijn van de mensen die er werken en zorgen dat het je aan niets ontbreekt. Sinds dit seizoen is er WiFi aan boord en hebben ze op de buggy's waar je overdag mee op pad gaat, doorspoelende toiletten in plaats van... nou ja, dat kun je zelf ook wel bedenken, haha. Mijn tip als je hierheen wilt gaan? Kies voor deze slaapplek in plaats van een misschien wel meer comfortabel hotel in Churchill. Want anders ben je om hier te komen elke dag drie uur kwijt aan reizen en dan heb je nog maar heel kort de tijd om op zoek te gaan naar het wildlife en te genieten van de natuur. Hier, midden op de vlakte, is het fantastisch!
Winter is coming
Half november. De tundra is bedekt met sneeuw en grote brokken ijs in vele tinten wit en blauw, met kleine stukjes bevroren water. Prachtig om te zien maar zwaar verboden om hier rond te lopen. Überhaupt zet je nergens je voeten neer op de grond in dit gebied, veel te gevaarlijk. Met de buggy kom je in dit deel ook niet. Hoe kan ik dan toch zo dichtbij zijn gekomen? Ik denk niet dat je zult verwachten dat ik hier voorin de helikopter zit, met naast me de piloot die het toestel op slechts centimeters van de grond laat zweven. Machtig mooi moment was dat.
Arctic fox
Op de enorme witte toendra aan de westkant van de Hudson Baai leven veel dieren, al zou je dat misschien bij de eerste aanblik van het landschap niet verwachten. Je ziet sneeuw, ijs, open water, bevroren meren, wat lage bosjes her en der, soms een paar bomen. De grootste dieren, de ijsberen, vallen het eerst op. Maar de uitdaging ligt ook in het zoeken (en vinden) van het kleinere spul. Als je dan na 4,5 dag turen en speuren naar iets wat klein is en wit (goh, verrassende schutkleur) en het dan vindt, is dat een geweldig moment! Zie hier de Arctic Fox. De volwassen vossen zijn helemaal wit, de jonkies grijs. Deze heeft nog een grijze streep over z'n rug lopen, daaraan kun je zien dat het een jong beestje is maar wel bijna volgroeid. Ik kan je zeggen dat het een bijzondere ervaring is om met een logge, grote buggy op 'jacht' te gaan naar zo'n snel, klein vosje.
Warm moment in de...p
Dit jonge mannetje kwam heel schuchter dichterbij. Wij keken enthousiast maar heel stil naar hem, hij keek met z'n kont schuddend en de neus in de lucht naar ons. Eng maar ook wel spannend. En lekker. Je zag het hem denken. Dat wil ik weleens beter bekijken maar echt heel dichtbij durf ik niet, aldus de gedachten van dit ventje. Dus daarom maar even indruk maken vanaf een afstandje. Het maakte inderdaad indruk. Op m'n lachspieren :-D
Little cub feet versu
Als het jong van een ijsbeer twee jaar is (dan heet het een coi), wordt het door z'n moeder verstoten en zal het zichzelf moeten redden in de harde natuur. Kijk je naar zo'n kleintje, is het misschien goed voor te stellen dat het een zware opgave is en pas als de ijsbeer de 5 jaar heeft weten te halen, is de kans op overleving vrij goed. Hoewel elke dag daar een dag van overleven is. Niet alleen door het gevaar van de andere ijsberen maar ook het veranderende klimaat. De omstandigheden in hun leefgebied hebben de afgelopen jaren voor grote veranderingen gezorgd. Hadden ijsberen vroeger regelmatig drie jonkies, nu zie je dat niet meer. Twee wordt ook al minder en het meest zie je een moeder met slechts één jong, zoals hier. Het wijkt niet van haar zijde, dat het nog flink moet groeien zie je wel aan de kleine voetjes. Die van mama staan ernaast...
Onrealistisch...lands
Onderweg met de buggy naar een zo mogelijk nog meer afgelegen plek in een al van zichzelf afgelegen gebied, Western Point. Nog maar weinig mensen zijn hier geweest, het voelt alsof je droomt en op een andere planeet bent. Het is wit, wit en wit. De zwarte accenten zijn keien afkomstig uit de ijstijd en het blauw in de lucht is niet aangezet maar werkelijk zo intens diep van kleur. Een ongekende natuurlijke schoonheid die ik haast niet bevatten kon.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
