Davidn
Salzburg
Een prachtig zicht op de oude stad van Salzburg. De stad met zijn smalle straatjes en mooie gebouwen heeft mijn hart veroverd! Boven de stad toornt het kasteel. Wat een machtig zicht.
Kasteel van Salzburg
Samen met mijn vrouw vierde ik oudjaar in de ongelooflijk mooie stad Salzburg. De stad straalt de sfeer uit van weleer. Met weinig moeite zie ik Mozart door de straten wandelen. Salzburg is fantastisch mooi gelegen tussen ruige en besneeuwde bergtoppen. Het ene pareltje volgt het andere op, je hebt echt ogen te kort. Het kasteel dat boven de stad uittorent is echt dominant aanwezig en maakt de knappe sfeer van de stad helemaal af.
Kasteel van Salzburg
Samen met mijn vrouw vierde ik oudjaar in de ongelooflijk mooie stad Salzburg. De stad straalt de sfeer uit van weleer. Met weinig moeite zie ik Mozart door de straten wandelen. Salzburg is fantastisch mooi gelegen tussen ruige en besneeuwde bergtoppen. Het ene pareltje volgt het andere op, je hebt echt ogen te kort. Het kasteel dat boven de stad uittorent is echt dominant aanwezig en maakt de knappe sfeer van de stad helemaal af.
Verlatenheid in...Hor
Het is ondertussen al drie zomers geleden. Ik zou 6 dagen gaan wandelen in het desolate Hornstrandir in Ijsland. Het jaar voordien had ik de GR20 gewandeld in Corsica en ik was klaar voor een nieuwe avontuurlijke trektocht. Hornstarndir trok me aan. Het is enkel te bereiken per boot vanaf het stadje Isafjördur. In dat stadje geraken vanuit Reykjavik was al een hele onderneming. Een rubberen bootje bracht me richting strand. Daar stond ik dan, helemaal alleen, aan de ene kant de zee en verder volledig omring door besneeuwde bergen. Ik nam mijn moed bijeen en ging op pad. Op voorhand had ik mijn toch uitgestippeld en zou 6 dagen later in een andere baai weer worden opgepikt. Mijn wandelgps leidde mij door het ruige landschap. Het was een heerlijk gevoel. Ik doorwaadde brede rivieren, zocht mijn weg door zompige moerassen, klauterde over rotsen en ploeterde door de sneeuw. Ik voelde me een ontdekkingsreiziger, ik had de mooiste uitzichten, kampeerde op de stilste plekken en voelde me helemaal alleen. 5 dagen lang kwam ik niemand tegen. Ondanks de aanhoudende regen genoot ik echt! Mijn wandeling eindigde echter wat abrupt de laatste dag, toen ik door de dichte mist het verschil niet meer zag tussen sneeuw en lucht. Op een ijzige vlakte verloor ik de weg. Ik mis stapte me, gleed uit en donderde een bergwand af. Tegen de rotsen kwam ik tot stilstand. Mijn rugzak liet ik achter en ging opzoek naar de weg. Toen ik die gevonden had, legde ik me neer in de veronderstelling dat de koude me wel zou meenemen. Maar ik had geluk! 3 Duitsers vonden me en slaagde er in een helikopter te bellen. Enkele uren later lag ik in het ziekenhuis met 5 knappe jonge verpleegsters rond mij die probeerde mijn pols warm te maken om bloed te kunnen prikken. Toch nog een leuk einde. Achteraf een spannend verhaal. Maar voor wie voorzichtig is en het durft, raad ik een ervaring in Hornstrandir meer dan aan! De landschappen zijn adembenemend, maar alsjeblieft bekijk ze niet van zo dichtbij als ik deed!
Heilige geschriften
Mijn reis door Ethiopië maakte een diepe indruk. De natuur, de (rots)kerken en de mensen, ik zal het niet snel vergeten. Het was een reis van vroeg opstaan, aapjes, klimmen langs rotswanden, prachtige zonsondergangen en honderden portretfoto's op mijn camera. Het beeld van de foto zag je vaak. Mannen die op heilige plaatsten een plekje zochten om heilige geschriften te lezen.
Even rusten.....
Op het warmste van de dag zoeken de riksjarijders de schaduw op van hun eigen riksja.Het is trouwens een leuk transportmiddel om de stad te verkennen.
Turen naar de vlieger
Tasjkent is een mooie plaats. Madrassa's en moskeeën met hun blinkende koepels in de zon. Jongens die met hun driewielers de pleinen over koersen. Kinderen die hun kleurige vliegers oplaten en anderen die nauwlettend elke beweging van de dansende vliegers in de lucht volgen. De hoofdstad van Oezbekistan is een bijzondere plek....
Avond in Danakil
Het is al laat in de namiddag, toch blijft het zinderend heet. De zon staat hoog en schijnt onverbiddelijk verder. Ik ben in Dallol, een klein plaatsje in de Danakil in Ethiopië. Dit is één van de heetste plaatsten op aarde (naar mijn gevoel alleszins) en ik ben blij dat ik van de omgeving kan genieten vanuit de schaduw in mijn strooien hut. Als de zon langzaam ondergaat, waag ik me buiten. Het laatste licht valt op het mooie, desolate landschap en zorgt voor een prachtig spektakel. Enkele jongeren wandelen over de verlaten weg naar hun hut. De ganse dag hebben ze zout uitgekapt. Daar staat deze regio voor bekend. Ik slaap buiten deze nacht. Een prachtige sterrenhemel en wat opvliegend zand houdenme gezelschap. De volgende ochtend ga ik vroeg uit de veren. Samen met de rangers ga ik verder de Danakil in. Onderweg passeren we een lange karavaan op weg naar de zoutvlaktes. De natuur is hier mooi. Mooi, maar hard en …. Giftig. Buiten kamelen en ezels zie je hier nauwelijks dieren. Zij vinden hier water noch voedsel. Ik kijk mijn ogen uit en mijn fototoestel weet van geen ophouden. Alles wil ik op foto. Mijn reis door Ethiopië heeft een erg diepe indruk achtergelaten. In het bijzonder deze ongelooflijk knappe tocht door de Danakil.
Wandeling op het...Dj
Het was juli 2016, mijn vrouw en ik zijn net 2 weken getrouwd en trekken als huwelijks rond op Java en Bali. Vooral Java maakte een diepe indruk op me met zijn oude tempels, betoverende natuur, grote meren, groene rijstvelden, vriendelijk lachende mensen, heerlijk eten,....en de toeristen die we geregeld tegenkwamen namen we er maar bij. Op ons programma stond onder andere een wandeling op het Djengplateau. Ik heb al vele mooie plaatsen gezien, maar deze plek vergeet ik niet snel. Onderweg keken we uit op vulkanen met het hoofd in de wolken, keken we neer op uitgestrekte groene dalen, mooie meren en bergen met een laagje nevel. Het uitzicht op de foto vond ik zalig, echt om van te genieten. De oude man die poseerde voor zijn familie maakte het beeld voor mij compleet.
Herder in de mist
Ik rits mijn jas helemaal dicht, zwier mijn rugzak aan en verlaat samen met mijn vriendin de Omu berghut. Het is koud, bitterkoud. Mijn kleren zijn nog nat van de hagelbui die ons gisteren plots overviel. Het regent en de mist hangt in dikke slierten om ons heen. Het uitzicht zou hier prachtig zijn, maar daar zien we jammer genoeg niets van. We rapen onze moed bijeen, negeren de regendruppels in ons gezicht en volgen onze weg die ons langs smalle bergpaden leidt. Ik hoor diep onder mij de zee tegen de rotsen aan klotsen. Boven mij schreeuwen enkele meeuwen en hier en daar steekt een imense bergtop uit het grijze gordijn uit. Na een tijd komen we bij een afdaling. Van een echt pad is geen spraken meer. De gele driehoekjes die we volgen, slingeren tussen de rotsen door stijl naar beneden. Het wordt een lange en trage afdaling. De regen, modder en glibberige rotsen maken het er niet eenvoudiger op. Tussen de grijze mist door, zie ik in het dal een herder. Hij leunt op zijn stok en volgt elke beweging die we maken. De hele afdaling lang verliest hij ons niet uit het oog. Als we een hele tijd later met een blij gevoel in het dal aankomen, groet hij ons vriendelijk. In ruil voor onze fles water, wil hij maar al te graag poseren voor een foto. Het is een beeld dat ik nooit vergeet. Leunend op zijn stok, lacht hij vriendelijk. Zijn schapen grazen achter hem met klingelende bellen. En langzaam trekt de mist op en een ruig landschap van rotsen en bergen laat zich zien.....