We zijn al meerdere keren langs de kant van de weg het bord tegengekomen waarop de naam stond van een school. Omdat wij altijd spullen meenemen voor kinderen (maar ook leesbrilletjes, erg handig als je meester of juffrouw bent!), gingen R. en ik daarheen. We wisten nog wel ongeveer de weg er naar toe... Nadat we voor ons gevoel kilometers sjokkend hadden afgelegd, bezweet door de warmte en het gewicht van de tassen vol met spullen, stonden we verdrietig langs de kant van de weg. Bord kwijt, weg kwijt, school kwijt. Een taxi bood uiteindelijk hulp en bracht ons erheen.
We werden met heel veel open armen ontvangen en de koppies van de kinderen... zo blij en lief! Op slag was ik mijn zere voeten en beplakte lijf vergeten. Het was een feestje om ze daar blij te maken met voor ons simpele dingetjes. Er was alleen 1 jongetje bij dat wel blij was met zijn cadeautje, maar aan mij vroeg of hij met ons mee mocht naar huis en bij ons kon blijven... Ik kan je zeggen, m'n hart brak op dat moment. Een mooie ervaring op het schooltje, maar het jochie zit nog altijd in mijn gedachten.