Noodtoestand
Noordkust en eilanden
Venezuela
Vellah
Noodtoestand
Het is vroeg zondagochtend 7 december; de zon wrijft haar ogen uit, het land gaapt, wanneer we staan te wachten op Arie, de bootsman op Isla Margarita. We hebben onze afspraak niet nagebeld en hopen maar dat hij op komt dagen. Wanneer we het gegrom van een automotor de stilte horen doorsnijden, halen we opgelucht adem. Vrolijke blonde krullen springen uit een SUV, hij zwaait, zet twee stappen en dan is het alsof iemand een emmer water over hem leeg giet. De hemel breekt open. Binnen twee tellen is hij terug in zijn veilige rijdende onderkomen, hij gebaart '5 minuten' en scheurt weg.
Zal onze zeetocht vandaag letterlijk in het water vallen?
Enkele tellen later is hij terug. "We moeten even het weer afwachten", legt hij uit. "Ga lekker ontbijten, ik kom jullie over een uur halen."
Wanneer hij inderdaad een uur later voor onze neus staat, is de regenbui gestopt, al hangen er nog steeds dreigende wolken. De dag ervoor had het ook al ontzettend gehoosd, abnormaal weer voor het doorgaans zo zonnige Isla Margarita. We stappen in de auto en gaan vol goede moed op weg. Moed, die ons steeds verder in de schoenen zinkt naarmate we richting het zuiden van het eiland trekken. Steeds diepere plassen op de weg, velden die blank staan, en dan even verder, hutjes, huizen onder water, mensen die met een bezem proberen het water buiten te houden, een hondje op een heuveltje, moedeloos proberend droge poten te houden, auto's die tot hun wielen in het water staan. We kijken vooruit en zien, waar eens een weg was, nu een rivier, stromend water, mensen tot hun middel erin; sommige kijken gelaten, anderen lachen en spetteren elkaar maar een beetje nat. Tja, wat kun je anders?
Eigenlijk wil ik uitstappen en helpen. Maar wat kun je doen? Met een bezem water wegvegen... je loopt waarschijnlijk alleen maar in de weg. Net als de mensen zullen we moeten wachten tot het droog wordt, opwarmt en het water wegspoelt of verdampt.
Op het water is het gelukkig droog, in de boot althans ;) Voorzichtig breekt het zonnetje door en wordt het een stralende dag. Maar op het eiland zien we nog steeds een grote lange wolk onheilspellend boven de bergen hangen. Tegen de middag komt Arie naar ons toe. Via de bootradio heeft hij gehoord dat de noodtoestand op het eiland is uitgeroepen. Wat dat inhoudt is niet echt duidelijk; er komt geen hulp vanaf Venezuela, maar de hulptroepen die op het eiland zelf aanwezig zijn, worden zo nodig ingezet. Gebeurt dat dan gewoonlijk niet, vraag ik me af.
Wanneer we tegen vijf uur weer aan land komen, is het peil aanzienlijk gedaald. Wegen die blank stonden, zijn weer begaanbaar. Alleen de niet geasfalteerde wegen (waarvan er behoorlijk wat zijn tussen de huizen) zijn nog drassig met her en der flinke poelen.
De mensen leven door. Que sera, sera. Het is de wil van de goden en ze passen zich eraan aan.
Twee dagen later vinden we op het strand een lokale krant, met vergeelde foto's van ondergelopen huizen en wegen. Zeven mensen zijn overleden, een paar honderd dakloos. Wij vieren vakantie, maar voor deze mensen, die vaak weinig tot niets hebben, is dit bittere ernst. De echte, andere kant van een tropisch oord.
Foto's
