het duurde even, maar eindelijk spotte we (of eigenlijk de gids) een kaaiman. goed verstopt tussen wat dode takken en planten lag hij in de rivier. eigenlijk staken alleen zijn ogen boven het water uit. en omdat deze kaaiman er zelf wel van overtuigd was, dat zijn camouflage prima in orde was, bleef hij rustig liggen. ik kon rustig, vanuit de kano, wat foto's nemen. hij ging steeds bozer kijken, althans dat leek zo. maar op een bepaald moment had hij er genoeg van. met een flinke klap van staart verdween hij onder water. met de druppels in mijn gezicht genoot ik nog na van deze ontmoeting!