Op de foto zie je Juan en zijn dochter Milagros na de uitleg over de Uroseilandjes waarin we met zoveel zorg, aandacht en plezier een kijkje hebben gekregen in hun manier van leven.

Er zit een enkele keer zo’n reisdag bij, die je zo naar thuis doet verlangen. We hebben er namelijk een pittige middag/avond en nacht op zitten. We waren gestrand in Aguas Calientes vanwege een ongeluk waarbij twee treinen die ochtend op elkaar gebotst waren. Natuurlijk weet je dat je heel veel geluk hebt dat je niet zelf in één van die twee treinen zat, maar goed vervelend was het wel want we hebben bijna 10 uur lang in onzekerheid gezeten op het perron, waarbij we onszelf meerdere uren een blikje samengeperste sardientjes voelden in een veel te kleine wachtruimte voor zoveel mensen (voordeel was wel dat ik het toen niet meer koud had, door de hoosbui bij Machu Picchu was mijn jas doorweekt en leerde ik de hard way dat softshell bijna niet droogt :P). Om 4 uur ’s nachts waren we terug in Cuzco, moesten we onze backpacks nog pakken en de kleding nog droog föhnen. Maar ’t belangrijkste om half 8 waren we op tijd bij de bus die ons naar het Titicacameer ging brengen. Ondanks dat ik wat geslapen heb in de bus, brak het slaaptekort, de stress van de onzekerheid of we het allemaal wel op tijd gingen redden en de stijgende hoogte, mij op. Toen we aankwamen in Puno had ik het gevoel dat zowel mijn ontbijt als lunch er elk moment weer uit konden komen.

Het misselijke gevoel ebt een beetje weg en we lopen de aankomsthal in op zoek naar Felix die ons mee zal nemen naar Uros Sol y Luna, één van de Uroseilandjes op het Titicacameer. Er staat echter iemand anders ons op te wachten. Hij stelt zich voor als Juan, de schoonvader van Felix. Hij is vriendelijk, lief en een tikkeltje onzeker. Wat een schatje! Hij legt uit wat de bedoeling is en stelt voor dat we het beste even naar het toilet kunnen gaan, want het duurt nog wel even voor we aankomen, het is een stukje reizen. Juan past ondertussen op de tassen en wacht geduldig op ons. Zorgzaam en zo oprecht, het straalt van de beste man af.
Als ik terug loop naar hem en Peter, merk ik dat mijn verlangen naar thuis verdwenen is, ik ben weer gewoon heerlijk op reis. Wat bijzonder, slechts de ontmoeting met de hoofdgastheer van onze logeerplek voor de komende 2 nachten, brengt dit al teweeg.

We hebben een erg warm, welkom en ontzettend fijn verblijf gehad op Uros Sol y Luna. Wat mij betreft het hoogtepunt van onze reis door Peru, maar daarover een andere keer meer ;)