Van een sneeuwwit, letterlijk, Chivay in de Colca Cañon reden we naar een kletsnat Puno bij het Titicacameer, waar we vanwege de vele ongelukken onderweg pas laat in de avond aankwamen. De volgende morgen stapten we in de stromende regen op de boot voor een lange tocht over het Titicacameer. De eerste stop, slechts kort vanwege het weer, was bij de Uros rieteilanden. Daarna wachtte ons een flinke zit, ca. 3 uur, naar ons overnachtingseiland Amantaní. Daar werden we uitermate vriendelijk onthaald door Mama Flora en haar zoon Arturo, bij hen thuis mochten we eten en de nacht doorbrengen. Als bedankje hadden we, zoals gebruikelijk, wat levensmiddelen meegenomen die op Amantaní niet of slechts mondjesmaat verkrijgbaar zijn (fruit, rijst, pasta, suiker). Hiervoor werden we, door zowel moeder als zoon, uitgebreid geknuffeld. Alle geplande activiteiten op Amantaní werden geannuleerd, het was steenkoud, het regende en op het hoogste punt van het eiland sneeuwde het zelfs, als kruik kregen we een frisdrankflesje met heet water mee naar bed. Helaas hebben we helemaal niks van het eiland gezien, maar het gezelschap van Mama Flora en Arturo maakte veel goed. De volgende ochtend moesten we al vroeg naar het haventje om de boot naar Isla Taquile te halen. Mama Flora liep met ons mee naar “beneden”. Op de foto staat ze, in haar prachtige traditionele kleding inclusief mooi geborduurde hoofddoek/sjaal (bij geopende foto beter te zien), te wachten tot onze boot vertrekt. Mocht iemand nog een tip wensen… Ook al is de kans op neerslag volgens de statistieken nihil in het gebied en in de periode van de reis (in ons geval juli), neem toch maar een regenjas mee :-)