Zandboarden en nazacalijnen
Nazca
Peru
Pascal026
Zandboarden en nazacalijnen
Na lunch volgt woestijn!
Little Dune buggy in the sand, spontaan begin ik de Presidents of the USA te zingen Met een vaartje van 50 k/u scheuren we door een geweldige duinwoestijn. Ingegordeld in een Y-vormig stuk textiel wat de mannen onder ons doet afvragen of nog ooit spermatozoide kunnen produceren kna(e)llen we over de heuvels. What a ride! Het gegil van Maartje naast me verhoogt voor ons alleen nog maar de fun factor.
Boven op de duin stoppen we in ene. Everybody out! Achterin de buggy komen een paar snowboards tevoorschijn, snel waxen roept de chauffeur en we mogen weg. Jaco kijkt verheugd, hij kan wel snowboarden. De rest kijkt wat bedenkelijker. Voordat mensen denken dat ik nu in het bezit ben van een paar gescheurde enkelbanden, het valt allemaal wel mee. Wat is de bedoeling?
Plat op de buik op het board, klein zetje en whoosh naar beneden. Geronimoooooo!!!! What a rush! Sandra en Maartje weten het nog niet, maar als een ware Emile Ratelband rolde er een motivational speech uit mijn mond en ook zij waren na één ritje verkocht! Snel, op naar de 100 meter duin. Na vijf van deze adrenalinekicks bel ik meteen de tandarts af, inmiddels zoveel zand binnengehapt dat mijn tandsteen volledig is weggestraald. Verder overal zand na afloop, mijn douche ’s avonds verandert langzaam in een modderbad.
20.00 ´s avonds, inmiddels al 17 uur op. Alleen John en ik zijn nog wakker (misschien was het toch slaapzand vanmiddag, oei wat een slechte grap). Er is helemaal niets te doen in de omgeving van het hotel en erger nog, geen hotelbar. Toch maar ff checken bij de receptie, probleem is wel ze praten geen woord engels. Dus ik in mijn beste Spaans naar iets van een drankje vragen(al die jaren in Salou als tiener werpen nu zijn vruchten af!) vino, bodega, cervezza… ah herkenning! Ik neem me plechtig voor om de volgende keer een taalcursus te doen. Snel rent de receptionist naar een luikje en speciaal voor ons gaat de hotelbar open Twee prachtige kouwe rakkers van 620 ml per stuk (bizarre maatvoering hier) komen te voorschijn, het is tenslotte vakantie.
zondag 5 september
Vandaag vliegen op het programma. Een tocht over de befaamde Nazcalijnenin in een naar verluid krakkemikkig éénmotorig vliegtuigje met een cowboypiloot. Ik neem me voor goed op te letten bij het opstijgen. Stel dat die piloot een hartaanval krijgt. Ik zie de krantenkoppen al voor me: Toerist redt vliegtuig van zekere dood, ik word omlaaggepraat door een ervaren grijze oudere piloot met grote snor en na een voor een beginner soepele landing blijven we toch nog in leven. Uiteraard haalt dit de headlines: Ik krijg de sleutel van de stad, vrouwen willen mijn kind en mannen mijn vriend zijn, natuurlijk en een klein item bij Jan de Hoop in het rtlontbijtnieuws. Ik zie het helemaal voor me.
Wakker worden! Snap back to reality. In plaats van de kleine naaimachinetjes die overal staan krijgen we vanwege de grote van de groep een groter toestel met twee piloten. Geen lintje voor mij dus.
Overigens zegt de grote van het toestel niets over de stabiliteit van de vliegmachine getuige de drie projectielbrakende reisgenoten achterin het vliegtuig. De vlucht zelf valt overigens behoorlijk tegen, geen aanrader. De lijnen zijn niet geweldig zichtbaar en ik had ze ook groter verwacht. Wel opvallend, het vliegveld is niet grotere dan drie kippenhokken maar we hebben wel dezelfde veiligheidseisen als op JFK New York, een flesje water is ook hier ten strengste verboden.
Tijdens de lunch weer de discussie over de gezamelijke fooienpot, nog steeds wil niemand de verantwoording. Maar Eureka, we hebben een vrijwilligster, Inge biedt zich aan als beheerder en ik sta mijn reserveportemenee af. Vijf minuten later blijk ik toch de pot te beheren, mmm, er is toch ergens iets fouts gegaan.
Verder wederom een hotel in een buitenwijk, wel met een zwembad en beter nog een bar. In die laatste werd het zwemondergoed van medereizigers uitgebreid besproken. De dames waren unaniem, speedo kan echt niet meer. Gelukkig heb ik mijn hippe surfbroek bij me.
Foto's
