Deze foto is genomen bij Machu Picchu in Peru, op zaterdag 23 juni 2018 rond 07.00 uur.

‘Zittend op de, in ieder geval voor mij, heilige stenen halverwege de magische verloren stad van de Inca’s en haar Zonnepoort laat ik het besef indalen dat dit is waar ik jaren van heb gedroomd. Het ongeloof dat die droom op dit moment wordt vervuld voert echter de boventoon. Ongeveer een half etmaal geleden liep ik hier, vol van indrukken en de daarmee gepaard gaande berg energie, over hetzelfde pad naar beneden na een uitdagende wandeling van twaalf kilometer over dé trail langs de bekende, met een dikke groene deken bedekte ‘oude piek’. Een gaap verraadt de verwezenlijking van deze wens die aan vandaag vooraf moest gaan.
Anderhalf uur geleden al werd het duister sneller dan ik had verwacht verdreven door het daglicht. Ik baalde toen ik inschatte dat we te laat zouden zijn. Maar Pacha Mama begint haar show precies op het moment dat ik hier op de allerbeste plek klaarzit. De eerste spotlight verschijnt boven de top achter ‘haar’ poort Inti Punku en straalt vanaf daar door de strakblauwe hemel exact in het middelste venster van de tempel met de drie ramen. Eergisteren was immers de officiële midwinterdag, de dag waarop de Inca’s de perfectie van hun architectuur in combinatie met het voor hun belangrijkste hemellichaam tot een hoogtepunt wilden laten komen. Ik adem de frisse berglucht diep in. Het toegenomen zuurstofgehalte ten opzichte van mijn duizend meter hoger gelegen reisbestemmingen hiervoor doet me goed. Een snel breder wordende zonnestraal maakt het oogverblindende wereldwonder klaar voor een nieuwe dag. In hetzelfde tempo stijgt de temperatuur. De reden dat deze plek na een kleine honderd jaar op stel en sprong uitstierf, wordt met deze ervaring indien mogelijk nog mysterieuzer. Voor eeuwig zou ik hier willen blijven, in Machu Picchu.’