Na een overnachting in Casa Colibri in Urubamba (een kleine ecolodge met heel veel vogelsoorten in de mooie tuin) hebben we ’s morgens nog een paar uurtjes ter vrije besteding (vroeg in de middag moeten we in Ollantaytambo de trein naar Aguas Calientes/Machu Picchu nemen). We besluiten naar de ronde en ovale landbouwterrassen, die al dateren van voor de Incatijd, in Moray te gaan en aansluitend de Salinas de Maras/Zoutterrassen van Maras te bezoeken. Bij Maras is een bron waar water met een hoog zoutgehalte aan de oppervlakte komt en dat water wordt door een stelsel van kleine kanaaltjes naar de 3.000-4.000 (sommigen hebben het zelfs over 5.000, ik heb ze niet geteld) zoutpannen geleid. Als een pan is volgestroomd met een laagje water van ca. 3 cm wordt de toevoer afgesloten. Vervolgens verdampt het water in ca. 10 dagen door zon en wind en blijven er zoutkristallen achter. Op het moment dat er na verloop van tijd een zoutlaag met een dikte van 5-10 cm in de ca. 30 cm diepe pan aanwezig is, wordt deze laag kapotgestoken en laat men het laatste water afvloeien. Het zout wordt met schoon water gereinigd en in zakken/manden gedroogd. Het zout wordt voornamelijk gebruikt voor likstenen voor dieren. Alle zoutpannen zijn in handen van lokale families en dat wil men ook zo houden. Zorg dat je op tijd bij de zoutterrassen bent, er is slechts een klein parkeerplaatsje. Wij waren er rond 09.00 uur en toen we een half uurtje/drie kwartier later terugreden stond de smalle toegangsweg al vol met wachtenden.