Viva el paro en Peru!
Cusco provincie
Peru
Jeroen@hennephof.com
Viva el paro en Peru!
De Peruaanse regering heeft het briljante plan opgevat om extra belasting te heffen op drinkwater en verse groenten en fruit. Daarnaast wil men ook - logisch, toch? - het Peruaanse deel van het Titicacameer en de Amazone jungle verkopen aan Chili. Reden genoeg voor een flink protest en bijbehorende staking door de boeren, herders en indianen uit de onderste lagen van de bevolking. Kim en ik staan natuurlijk volledig achter dit besluit. De kracht van de kleine man zit hem in de grote getale! Juan Modaal verenigt u! Op de barricades! Viva el paro! Maar graag niet op de dag dat wij moeten reizen...
Het toeval wil natuurlijk dat alle commotie, protesten en paros - wegblokkades - plaats vinden op de route van Puno naar Cuzco - de route die wij vandaag willen afleggen. Helaas. De pittoreske trein die wij wilden nemen rijdt niet. Ook het reguliere busvervoer is gestaakt. Vele toeristen leggen zich hierbij neer en blijven een extra dag (of meer, je weet maar nooit) in Puno. Dat vooruitzicht spreekt ons niet echt aan, we hebben het hier wel een beetje gezien. Bovendien vliegen we vanuit Cuzco naar de Peruaanse jungle - een vlucht die we niet willen missen! Gelukkig raken we in een wanhopige zoektocht naar geschikt vervoer aan de praat met een dame die VIP buscharters regelt voor reisbureau's. Er zijn twee afzeggingen: wij kopen de laatste kaartjes voor de enige bus die vanuit Puno zal vertrekken! De dame waarschuwt ons dat de busreis niet 7 maar 13 uur duurt, niet over de hoofdwegen gaat, geen stops heeft onderweg en geen eten serveert. Bovendien moeten we van tevoren een formulier tekenen waarmee we de maatschappij vrijwaren van elke schade die we onderweg oplopen. Geheel voorbereid op een dag flink afzien, met tassen vol proviand, een goed boek en een iPod vol liedjes nemen we 's ochtends vroeg plaats in de Inca Express.
De gids die aan boord is verzekert ons dat wij de allerbeste chauffeur van de maatschappij hebben. Gelukkig maar. Iedere andere chauffeur zou na twaalf uur sturen zonder stops al lang in slaap gevallen zijn. Wij boffen maar met zo'n superchauffeur. Vol vertrouwen zetten we onze reis in. We rijden al snel door Juliaca, een industriestad niet ver van Puno. Hier komen we erachter waarom zoveel Peruaanse huizen er zo vervallen uitzien. Er bestaat hier namelijk zoiets als belasting op mooie huizen. Is je huis volledig afgebouwd, dan betaal je daar belasting over. Knap staaltje van Zuid-Amerikaanse bureaucratie.
Na een tijdje slaat onze allerbeste chauffeur de hoofdweg af en vervolgen we onze reis over een binnenweg. Nou ja, weg...meer een aaneenschakeling van hobbels, bobbels, kuilen, greppels, zand en stof. Jippie. Twaalf uur stoelmassage op z'n Peruaans. Lezen blijkt bij deze turbulentie op aarde onmogelijk, dus drukken we de iPod maar aan. Onze allerbeste chauffeur stopt naar 200m abrupt. We staan voor een Y-splitsing. Was het nou links of rechts? Onze allerbeste chauffeur besluit links, stopt na 50m, zet de bus in z'n achteruit en slaat uiteindelijk toch rechtsaf. Bij alle volgende kruisingen herhaalt onze allerbeste chauffeur dit kunstje. Soms stoppen we ook midden op de weg om de weg te vragen aan een herder. Of moeten we, zoals al snel blijkt, bij al te diepe kuilen in de weg uitstappen om de assen van de bus een beetje te verlichten.
Onze allerbeste chauffeur heeft een route gekozen die ons door de meest afgelegen binnenlanden van Peru brengt. Dit deel van het land ziet weinig toeristen - onze bus vol blanken vangt dan ook menig verbaasde blik van de lokale bevolking. Dat maakt de reis dan wel weer interessant - de stemming in de bus is dan ook opperbest.
Dan gebeurt het. Ineens trapt onze allerbeste chauffeur op de rem. Voor ons staat een lange rij van bussen, trucks en auto's. Even twijfelen we of de paro ook in de binnenwegen is opgeworpen. We vrezen voor een lange nacht in de bus in het niemandsland van Peru. Gelukkig blijkt al snel dat het om een ongeluk gaat. Een truck is te zwaar beladen en is bij een te scherpe haardspeldbocht gekanteld. Geen gewonden, maar de weg is versperd. Ondanks de hulp van lokale arbeiders en trucks ziet het er helaas niet al te best uit: we zullen hier voorlopig niet langs kunnen.
Bij het vallen van de schemer besluit onze allerbeste chauffeur zijn naam waar te maken. Hij denkt dat de protestanten de wegblokkades in het donker wel verlaten zullen hebben. Het wordt op deze hoogte immers bijzonder koud zodra de zon weg is - zelfs de meest geharde parista verlaat zijn ijzige blokkade op zoek naar wat warmte. Hij keert zijn bus en vervolgt de weg naar Cuzco over de hoofdweg. Zijn redenering blijkt juist: al snel passeren we de restanten van de paro. Grote keien op de weg zijn stille getuigen van wat nog maar kort geleden een gevaarlijk stukje snelweg was. We horen verhalen over grote stenen die door de ruiten van tourbussen zijn gegooid. De wanhoop onder dit deel van de bevolking bereikt soms grimmige hoogten. Met niets meer dan kapmessen, geimproviseerde spandoeken en een hoop brutaliteit probeert men gerechtigheid te halen. De woorden ‘Viva el paro!' worden in alle woede met tandpasta op de voorruit van een auto geschreven. De gewone man schreeuwt...tegen een dove regering.
Om half acht komen we aan in Cuzco, ongeschonden en een hele ervaring rijker.
Foto's
