Quito en de zoektocht naar de evenaar

Door: Lola

Geplaatst op Oct 7, 2009

De hoofdstad van Ecuador heeft iets. De bijzondere ligging van de stad met zijn imposante vergezichten, het koloniale karakter en de keur aan uitgaansgelegenheden maken Quito onweerstaanbaar. Tel hier de nabijheid van het Andesgebergte, tropisch regenwoud, vulkanen en warmwaterbaden, authentieke indianenmarkten en niet te vergeten de evenaar bij op en de slotsom is duidelijk: een verpletterende en onuitwisbare eerste indruk van dit schitterende Zuid-Amerikaanse land.

Quito ligt in het noorden van Ecuador en is prachtig gelegen in een vallei, omringd door grillige bergen en vulkanen. De twee bekendste wijken zijn de Oude Stad en de Nieuwe Stad (la Mariscal). In la Mariscal, ook wel Gringolandia genoemd, vind je de meeste hotels, bars en restaurants. Helaas heeft de wijk zich ontpopt tot een walhalla voor criminelen, waardoor Quito niet alleen als een van de mooiste, maar ook als een van de gevaarlijkste steden van het continent te boek staat. De wilde verhalen van toeristen die met een pistool tegen hun hoofd op klaarlichte dag beroofd worden zijn niet van de lucht. En 's Avonds kun je je maar beter helemaal niet op straat wagen, zo waarschuwt men.

Gelukkig zien de Ecuadoranen het belang van toerisme en wemelt het in de Oude Stad, een van Quito's belangrijkste trekpleisters, van de politie. Hierdoor lijkt deze wijk met name overdag relatief veilig. Ik neem vanuit la Mariscal voor 25 dollarcent de Trole, een soort tram in busvorm. Ik blijk de enige gringa (buitenlander) in de bus, waardoor ik ongewild de aandacht op mij vestig. Zouden de angstaanjagende verhalen zodanig hun vruchten afwerpen dat alle toeristen ook overdag uitsluitend taxi's nemen? Even later sta ik zó beleefd te luisteren naar een man die mij in sneltreinvaart een verhaal in het Catalaans vertelt, dat ik spontaan mijn stop mis. En dat terwijl ik er toch echt geen touw aan vast kan knopen.

Het valt me op dat de Oude Stad barst van de koloniale gebouwen, waarvan er veel recent gerestaureerd zijn. Ze zijn zelfs voorzien van een nieuwe lik verf, waardoor het geheel een frisse en schone indruk maakt. Echt een fijne buurt om lekker te dwalen en te genieten van de kerken, kathedralen en straatjes met pastelkleurige huisjes. Niet veel later kom ik uit bij La Plaza Grande en ik voel direct dat ik mijn favoriete plek in Quito gevonden heb: een prachtig plein met sfeervolle bouwwerken, palmen, fonteinen en bankjes, waar het in de middagzon heerlijk toeven is. Gewoon relaxt zitten op een bankje en indrukken opdoen, verder helemaal niets. Daar wordt een mens soms best gelukkig van.

Voor de volgende dagen staat Mindo op mijn programma, een dorpje middenin een tropisch nevelwoud en een paradijs voor vogelspotters, wandelaars en avonturiers. Na een vroege start neem ik een taxi naar Ofelia busstation. Riem om? Dat gaat niet hè, als je de riem nergens in vast kan klikken. Welkom in Zuid-Amerika. Veertig taximinuten later en slechts drie dollar lichter sta ik op een onoverzichtelijk station in the middle of nowhere. Nu alleen nog de bus zien te vinden.

Een engelengeduld doet wonderen en na tien keer vragen heb ik de halte gevonden. Helaas is er in geen velden of wegen een bus te bekennen. Navraag leert dat de eerstvolgende bus om vier uur 's middags vertrekt. Ik werp een blik op mijn horloge. Het is tien uur 's ochtends... Tijd voor een beroep op mijn aanpassingsvermogen en nog geen minuut later besluit ik over te gaan op plan B. Op weg naar het busstation zag ik namelijk een richtingaanwijzer met Mitad del Mundo. De evenaar dus.

Eenmaal in de juiste bus word ik half geplet tussen de lokalen die hun hele hebben en houden lijken te hebben meegenomen. Jutezakken volgepropt met kakelende kippen zijn hierop geen uitzondering. Drie kwartier later stap ik opgelucht de bus uit. Die opluchting verdwijnt echter als sneeuw voor de zon als ik om me heen kijk en me realiseer dat ik op een vrijwel verlaten plek ben beland waar ik niet warm of koud van word. Dan herinner ik me dat ik gelezen heb dat de plaats die ze aanwijzen als evenaar niet de daadwerkelijke lijn is, maar dat deze 270 meter verderop zou zijn. Ik laat de 'nep-evenaar' links liggen en ga rechtsaf, op zoek naar de 'echte'.

Maar tijdens mijn zoektocht stuit ik op iets wat me veel interessanter lijkt: het Solar Museum van Quitsato, een groep wetenschappers die het zat is dat Ecuador om het toerisme te voeden blijft liegen over de exacte ligging van de evenaar. De wetenschappers beweren dat de echte evenaar 30 km verderop ligt, namelijk precies op de plek waar de Inca's in hun tijd een monument gemaakt hebben. Het monument, vervaardigd in de vorm van een soort ster, staat symbool voor 'het midden'. Ditzelfde symbool is nog vaak terug te vinden in de astrologie, of bijvoorbeeld als teken op Zuid-Amerikaanse kleden.

Quitsato ontdekte dit twaalf jaar geleden met behulp van GPS en is bovendien van mening dat de Inca's deze locatie al kenden voordat zij uit Machu Picchu vertrokken. Klaarblijkelijk was het dé reden dat de Inca's naar Ecuador kwamen. Zij eerden Inti (de zon) als absolute god en volgens hun verregaande berekeningen zou in Ecuador alles in balans zijn. Ook op astrologisch gebied, omdat je vanuit daar zowel de noordelijke als de zuidelijke helft van ons sterrenstelsel kunt zien.

Ecuador betekent volgens Quitsato feitelijk zelfs iets anders dan menigeen altijd gedacht heeft: niet equator, maar equalizer, wat schijnbaar weer stamt uit het Duits en staat voor gelijkheid, balans en harmonie. Begrippen die net als in de rest van de wereld ook hier nog altijd ver te zoeken zijn. Maar toch: dat de Inca's in die perfecte balans geloofden is één ding, dat ze het ook nog wisten te vinden in de vorm van de evenaar is in mijn optiek op zijn minst wonderlijk te noemen. En na anderhalve dag op dit continent weet ik nu al dat me nog heel wat momenten van verwondering te wachten zullen staan.

Eva Buijs