En dan ontspoort de trein!
Ecuador
Zuid Amerika
Dalix
En dan ontspoort de trein!
De bus hobbelt door de regen over de oude Incaweg naar Esperanza. Boven de chauffeur hangen een CD, een Jezusfiguur, een paar kleine schoentjes en een minihangmatje. De versnellingspook is in fluweel gewikkeld en de toeter wordt bediend door aan een lang koord te trekken. Dan stapt er een stokoud echtpaartje in. Het tweetal draagt grote zakken uien naar binnen en gaat bescheiden op de verhoging voorin zitten. Plotseling zien we de man zijn hand in z’n mond doen en na een tijdje haalt hij er een muntstuk van twee cent uit tevoorschijn waarmee hij voor het ritje betaalt. Dit tafereeltje maakt veel indruk op ons. Zij op blote voeten, hij die haar hand pakt als ze uitstapt, de armoede die van hun gezichten en kleren druipt, de duidelijke onbekendheid met het reizen per bus en de onzekerheid over de plaats waar ze moeten uitstappen.
Als de trein Alausi binnenrijdt, klimmen we op het dak en omdat we ons plaatsje daar niet willen verliezen, nemen we onze rugzakken mee. De diesel trekt de wagons door ongelofelijk scherpe bochten de bergen in. Na een tijdje komt de wereldberoemde ‘El Nariz del Diablo’, een dubbele zigzag op grote hoogte. Langzaam bereiken we de drieduizend meter. Het is een vreemde ervaring om, zittend op het dak van een trein, honderden meters de diepte in te kijken.
Als we aan het stuk naar Riobamba beginnen en vrijwel alle toeristen uitgestapt zijn, zitten we nog slechts met z’n drieën op het dak, wij en een indiaantje dat deze reis van school naar huis aflegt en andersom. Plotseling horen we een enorme mensenmenigte luid joelen en schreeuwen. Als de trein de bocht om is zien we waar dit oorverdovende geluid vandaan komt. Rond een soort arena hebben zich honderden indianen in gekleurde poncho’s verzameld, als één groot rood en paars laken. We zijn getuige van een diervriendelijk stierengevecht. Overal wordt aguardiente, de plaatselijke sterke drank, gedronken. We zien ongelofelijk veel dronken indianen. De trein staat nu stil. Al gauw zien we de machinisten op de tribunes klimmen en met de fles aan de mond het schouwspel gadeslaan.
Na ongeveer drie kwartier schudt de trein zich weer in beweging en rijdt een nieuw dorpje binnen. Op het volgende lange rechte stuk neemt de snelheid toe en kunnen we ons nog nauwelijks op het dak in evenwicht houden. Aangemoedigd door het hoge percentage alcohol voert de machinist het tempo verder op. De bomen, riviertjes en honden langs de spoorlijn vliegen voorbij. Het indiaantje zegt dat de trein veel harder gaat dan hij gewend is en waarschuwt voor een scherpe bocht die niet ver van ons vandaan ligt.
Binnen in de trein moet men het pas laat doorgehad hebben. De bescherming van de coupés werkt als een soort deken waaronder iedereen zich veilig voelt. Op het dak was het anders. Toen onze wagon hevig heen en weer begon te slingeren was de locomotief al ontspoord. Kort daarop wordt ook onze wagon uit de rails getrokken. Door de te grote weerstand komt de trein vrij snel tot stilstand. We klimmen van het dak en een blik onder het stalen gevaarte leert ons dat de bielzen gebroken zijn en er een groot stuk rails volledig uit de grond losgekomen is. De trein is tegen de rotswand gevallen en gelukkig niet de andere kant op, het ravijn in. Na de korte sensatie lopen de meeste indianen de heuvel af naar het dichtstbijzijnde stadje. Wij kiezen ervoor om over de spoorlijn terug te lopen. Bij de eerste weg krijgen we een lift in een pick-up naar Riobamba. Het enige treintraject in Ecuador zal voorlopig niet meer gebruikt kunnen worden.
Ik zou Ecuador geen eer aan doen als ik de volgende karakteristieken zou verzwijgen. Werkelijk overal in dit land staat een televisie. In de vele hotelkamertjes en in de meeste restaurants volgt de plaatselijke bevolking het nieuws. De reclames die de kleine kastjes laten zien, bestaan zonder uitzondering uit blonde, succesvolle mensen alsof er in dit land geen enkele indiaan voorkomt. Als men geen wisselgeld heeft krijg je het tegoed vaak in de vorm van een paar snoepjes of een extra plakje vlees op het gekochte broodje. In elk plaatsje vind je dezelfde straatnamen. Ze worden genoemd naar andere steden, helden uit de vele oorlogen en belangrijke data in de geschiedenis van het land. Zo heeft elke stad een 2 mei, 10 augustus, 8 oktober en 28 juli. Kapperszaken zijn er in overvloed. We hebben straatjes gezien met meer dan tien barbieren. Soms staat er maar één stoel in het midden van deze kleine zaakjes. Kinderen nemen plaats op een stoel met een paardenhoofd alsof ze het dier gedurende de kleine marteling aan het berijden zijn. En als laatste denk ik aan Baños waar men zakjes suikerriet verkoopt (je zuigt de suiker eruit en spuugt de vezels op de grond) en toffee maakt (door het goedje tientallen keren uit elkaar te trekken om het vervolgens om een soort houten kapstok te slaan). En waar we cavia aten, de plaatselijke lekkernij die ons behoorlijk tegenviel. Wat is Ecuador toch een fantastisch land!
Foto's
