Viva San Pedro!
Atacama
Chili
Biniro
Viva San Pedro!
Stof, stenen, vulkanen en stilte. Geen enkel geluid, behalve je eigen ademhaling. Geen vogels, geen krekels, geen wind. Een bijzondere ervaring om midden in de woestijn, midden in het niets te fietsen op een mountainbike. De wereld zou kunnen vergaan en op deze plek zou er werkelijk niets veranderen. Vandaag zijn we naar de Puritamas thermen gefietst. Een oase midden in de woestijn, waar je heerlijk kunt zwemmen in thermische baden van rond de 33 graden. En slechts 34 kilometer van San Pedro de Atacama, het dorpje waar we al vier dagen verblijven.
Mats wilde heel graag weer eens fietsen (het bloed stroomt waar het niet gaan kan). Hoewel onze gids van de vorige dagen ons voor gek verklaarde dat we HEEN en terug gingen fietsen, bleef Mats standvastig bij zijn mening. Het was namelijk 34 kilometer klimmen, benadrukte de gids. Maar juist dat klimmen sprak Mats als verslaafde wielrenner erg aan. Ik zelf kreeg het persoonlijk een beetje benauwd van. Het was toch niet voor niets dat een andere tourorganisatie deze tour aanbood met een 4WD voor de heenweg en terug op de mountainbike. En mijn conditie is hoog in de bergen toch ook een stukje minder dan normaal. Maar goed, ik liet me overtuigen. In het ergste geval konden we altijd nog omkeren. Toen we vanmorgen de fietsen gingen huren, vielen de ogen van de jongen die er werkte er bijna uit, toen we vertelden dat we naar Puritamas wilde fietsen. Weer zo´n veeg voorteken.
Bananengebrek
Maar wij gingen toch. En dat hebben we geweten. Mijn hemel, het was echt 34 kilometer achter elkaar heuvels opklimmen. We stonden op elke berg praktisch stil en Mats, die toch wel een beetje last had van zijn geweten, duwde elke heuvel heel lief zijn vriendinnetje omhoog. Ook ons proviand was karig. We hadden zeggen en schrijven vijf bananen, een broodje, twee flessen water en een reep om onze bestemming te bereiken en weer terug te keren naar San Pedro. Die bananen gingen er echter wel heel hard doorheen. Na 18 kilometer (best nog een prestatie!) gaf Mats het op. Hij kon echt niet meer. Ik fietste ook wel op mijn tandvlees, maar dat handje in mijn rug hielp me er net doorheen. Mats wilde omkeren, maar dan ken je Bianca nog niet. Ik heb toch zeker geen 18 kilometer afgezien om vervolgens de eindbestemming niet te bereiken!
Mmm, leuke combinatie van eigenwijsheid en ondoordachtheid.
Maar God bestaat...Net op het moment dat we om wilden keren, kwam daar een Chileense Jeep aangescheurd. De eerste auto die ons in al die uren inhaalden. Duim omhoog, schreeuwde ik tegen Mats. En jawel, hij stopte! Mountainbikes achterin de laadbak, wij erbij en na tien kilometer waren we in Puritamas. Pfff, deze trip was toch bijna op een desillussie uitgelopen.
De terugweg was echter fantastisch. Want al die heuvels die we eerst met zoveel moeite hadden beklommen, konden we nu met een noodvaart afdalen. We hebben de hele terugweg nauwelijks getrapt. Mmmm, dit was genieten. Mats zoefde natuurlijk helemaal zo blij als een kind naar beneden en vond deze dag een oprecht succes. Vanwege de terugtocht en de thermische baden bedoel je zeker? Nee, antwoordde Mats, vooral van dat afzien, daar heb ik echt van genoten. Tja.....wat moet je daar nu op antwoorden?
Afzien
Was het verder wel leuk in San Pedro de Atacama? Ja, super! Reizen is soms afzien en dat hebben we de afgelopen dagen geweten.. Na onze busrit van zeventien uur van La Serena naar San Pedro de Atacama, gingen we gelijk de volgende ochtend op ´tour´ naar de El Tatio geijsers. Vetrektijd van deze tour: 4.30 uur. Anderhalf uur later stonden we bij een temperatuur van -17 graden onder nul (bij een hoogte van 4200 meter) te kouwkleunen bij de geijsers. Werkelijk een fantastisch gezicht om dat warme water uit de grond te zien spuiten, maar mijn arme handjes waren bijna gevoelloos. Diehards als we zijn, hebben we daarna gezwommen in een warm bad bij de geijsers met een temperatuur van 33 graden. Heerlijk warm. Maar ja, eerst moet je jezelf uitkleden en je bikini aantrekken, voordat je kunt gaan zwemmen. Jullie begrijpen, dat was koud!
De volgende dag sliepen we uit: onze tour naar de zoutvlaktes van Atacama en de meren vertrok pas om 6.00 uur. Om 7.00 uur stonden we dit keer bij een temperatuur van -7 graden (we gingen vooruit...) te wachten tot slapende flamingo´s wakker zouden worden en weg zouden vliegen. Drie kwartier later werd de eerste luie vogel wakker en waren wij bijna versteend van de kou. Gelukkig ging het zonnetje schijnen en dan is het zomaar opeens 20 graden overdag. Lang leve de woestijn! De meren achter de vulkanen waren ook weer oogverblindend en we hadden een leuke gids en gezellige groep. We hebben Spaans geleerd van een Rus! Hij sprak alleen zijn moedertaal en Spaans, dus we moesten wel. Interessant, om al die toeristen uit verschillende landen te ontmoeten. Je leert veel over een land en de mensen. En Russen, die kom je niet vaak tegen!
Bij de meren gingen we ´even´ wandelen over de bergen voor het schitterende uitzicht en om vicuna´s (een soort lama´s) te spotten. Helaas begaven we ons weer op 4200 meter hoogte en daar had ik behoorlijk last van. Wij Nederlanders leven natuurlijk op of onder het zeeniveau en dan is dit toch wel heel andere koek. Ik kreeg praktisch geen zuurstof meer en mijn benen leken wel van stroop. Elke stap was een ware strijd. De gids was een beetje bezorgd en zei dat het nog maar vijf minuten lopen was. Dat werden er 45... Dat wist de gids ook, maar hij was bang dat ik dan helemaal ontmoedigd zou zijn geweest. Fijne vent! Gisterenochtend lekker uitgeslapen en lekker niks gedaan. Aan het einde van de middag hebben we de zonsondergang bekeken in de Valle de la Luna. De naam zegt het al: een vallei die nog het meeste wegheeft van een maandlandschap. Bizar landschap, maar wel heel mooi.
Foto's
