Tatio Geyser (een cursus stoom afblazen)
Atacama
Chili
TravelGoom
Tatio Geyser (een cursus stoom afblazen)
Ik ben een sardientje.
Het busje dat om 04.15u voor het hostel staat heeft nog een uitklapstoeltje achterin over.
In het pikkedonker pers ik mijn 1.96m lange en 100kg zware lijf, met vrees voor een vacuum, op het krakende zitje.
Ademhalen lukt nog net, bewegen niet, op naar de Tatio Geysers, ik heb er (ahumm) zin in.
Het is doodstil in de 9-zitter, iedereen slaapt of doet alsof.
De gids excuseert zich maar schuift met haar 1.50mtr comfortabel op de passagierszit voorin.
Doel is om de 85km naar de geysers in 2 uur af te leggen zodat we net voor zonsopkomst aankomen.
Dan zijn de spuiters op hun best, het meest actief en hebben we het mooiste licht, is beloofd.
Owee, als het niet zo is, dan duw ik de chauffeur van zijn plek en weet ik wie er terug rijdt.
De rit naar 4400mtr is niet leuk.
Ik zit klote, ben moe want heb niet geslapen door het kaartfeestje bij het hostel en er is in het donker niets te zien.
Bovendien schud het busje na elke bocht steeds meer en krijg ik kramp in mijn nek als ik halsstarrig probeer te voorkomen dat mijn hoofd tegen het raam slaat.
Als een sardientje ingepakt zitten heeft ook zijn voordelen, de rest van mijn lijf is inmiddels ongevoelig.
Na dik vijfkwartier licht de omgeving iets op.
Met mijn neus tegen het raam neem ik bevroren bergtoppen waar die angstvallig dichtbij lijken.
We stoppen even omdat er iemand moet plassen.
Het hele busje is direct wakker, de dank is groot, we kunnen onze benen strekken.
De kou die ons te gemoed komt nemen we voor lief.
Een half uurtje later rijden we langs een slagboom het natuurpark van de Tatio Geysers binnen.
Hier moet wat papierwerk geregeld worden en is nogmaals een korte pauze.
Het is koud, heel koud is te zien aan de kleine geysertjes die onze adem maken.
Nog een klein stukje verder en dan zijn we er.
Als een van de eerste hoewel het vandaag niet druk zal worden, vertelt onze gids.
Mijn stilte heeft niets te maken met het vroege tijdstip.
Hoeveel indrukken kan een mens verdragen?
Mijn van verbazing en verwondering opengesperde mond doe ik snel dicht op te voorkomen dat mijn tong bevriest.
Het is minus 17 maar van binnen gloei ik door de schoonheid van het natuurtheater voor me.
Overal om me heen komen stoompluimen uit de grond.
Sommige speels en klein, anderen maken van Hoogovens een Madurodam-attractie.
De witte, tot wel 60mtr. hoge wolken contrasteren met de donkere bergwanden erachter.
Goed luisterend hoor je het water borrelen, kokend op zo'n 85 graden die op deze hoogte genoeg is.
We mogen het geysersveld nog niet in.
Het is te donker en met de kolkende gaten in de grond en de onvoorspelbaarheid van het gebied is dat te link.
Eerst een ontbijtje met zeer welkome thee en een eitje dat in een spuitgat gekookt wordt.
Terwijl mijn reisgenoten van 'blauwbekken' een groepsactiviteit maken schuifel ik langzaam weg om mijn eerste foto's te maken.
Tegen de wolkenloze hemel kruipt de zon achter de bergen omhoog.
Het zal niet lang meer duren voor haar eerste stralen het geyserveld zullen raken.
Ik wil dat moment met mijn camera kunnen pakken.
Ongeduldig staar ik naar de besneeuwde bergkam in de verte.
'Ping' hoor ik bijna als de eerste straal plotseling mijn ogen brandt.
Alsof de wereld abrupt gewekt wordt door een goudkleurig lied dat over dit machtige landschap klinkt.
Het zicht van de stoompluimen tegen het felle zonlicht is prachtig.
Ik schiet mijn plaatjes en zie dat we het geyserveld in mogen.
Vol verwondering loop ik rond, geboeid door alle aardse activiteit.
Kolkende waterpoelen omringd door de kleuren van de regenboog.
Spuitgaten die door hun vaste ritme voorspelbaar zijn en waarvan hun neerdalende druppels een paar meter verder voor ijspegels langs de keien zorgen.
De grootste pluimen zijn inmiddels een stuk kleiner geworden door de stijgende temperatuur.
In ruim een uur gaat het van minus 17 naar plus 8 graden.
Het is aangenaam, de jas gaat zelfs een stukje open.
Voor de liefhebbers is er nog een duik mogelijk in het thermale bad iets terug in het park.
Niet langer dan een kwartier erin is de instructie daar het zwavelgehalte dan ongezond wordt.
Ik besluit op de kant te blijven en de dappere zwemmers te aanschouwen.
De gelaatstrekken die voorbij komen door de route van warme kleding via koude lucht naar heet water en vise versa werkt meerdere keren op mijn lachspieren.
Ik twijfel maar heb met de thermale baden van Puritama genoeg gehad.
Mijn benen jeuken om door dit gebied te wandelen en zo loop ik een ruime ronde om het bad heen.
Ver weg lopen 3 vicuna's in draf over de mossige velden.
Mijn charmante blik en vele (oprechte) vragen over het gebied hebben geholpen.
Ik mag van de gids voorin zitten op de terugweg.
Ongelooflijk hoeveel we hebben gemist op de heenweg.
Tientallen vicuna's, guanaco's en vizcacha's springen over de rotsen.
Na enkele korte fotostops pauzeren we uiteindelijk bij het woestijngehucht Machuca.
Hier staan enkele authentieke, rietgedekte huisjes en dito kerkje.
De 4 bewoners van het plaatsje ontvangen dagelijks honderden geyserbezoekers.
In indianenkleding worden we verwelkomd met de rookpluimen van een flinke barbeque.
Het is tegen 12u en de honger klopt op de deur.
Dat weten de inwoners van Machuca ook daar hun lamaspiezen op de barbeque als honing op de toeristen werken.
Ik kan er geen genoeg van krijgen, ze zijn werkelijk heerlijk.
Er gaat een flinke hoeveelheid fijngesneden spuugschapen de magen in.
Een dollar per spies, x 2 per persoon, x 300 toeristen, x 7 dagen in week...
Sorry, de rekensom blijft een Hollandse inslag maar het verklaart wel de satelietschotel die ik verborgen tussen de cactussen op de heuvel verderop waarneem.
Ik vermoed een villa met zwembad en degelijke hummer achter die zelfde heuvel.
Het sfeertje is fijn, gemoedelijk en zonder haast.
Een kwartiertje is genoeg om in Machuca rond te kijken.
In het busje wordt gelachen en worden reiservaringen gedeeld.
Op Afrika na blijken alle werelddelen vertegenwoordigd.
Het versterkt het tevreden gevoel dat ik heb als we rond 14u weer in San Pedro zijn.
Douchen, bijslapen, lekker eten en vooral nagenieten staat er op het programma.
Morgen naar Salta in Argentinie.
>> wordt vervolgd, zie evt. foto's voor meer indrukken van het gebied <<
Foto's
