Salar de Atacama (Witte wijdsheid en flamingo's)
Atacama
Chili
TravelGoom
Salar de Atacama (Witte wijdsheid en flamingo's)
Ik sta redelijk fris, doch niet 100% op en besluit eens nader kennis te maken met San Pedro.
Een broodje kaas bij het winkeltje op de hoek gaat er in.
Het gezellig druk in het miniscule centrum van het dorp dat uit klei en zout lijkt te zijn opgebouwd.
Dit is het dus: 'laidback San Pedro', backpackersmekka in hippysfeer, hart van de Atacama.
De straten zijn van klei, de muren evenzo, alleen het plein is betegeld.
Het plein is leeg, heeft een aantal flinke bomen maar het is vooral de uit 1641 stammende kerk die de aandacht trekt.
Een knap staaltje handwerk gemaakt van stro, klei, zout en water (adobe) wat goed te zien is als ik nieuwsgierig naar binnen ben gewandeld.
Ik snuffel wat rond en lees dat de indianen al zo'n 10.000 jaar geleden in deze omgeving verkeerden.
Jaartallen om stil van te worden, ik schaam me dat ik mijn huiswerk zo slecht heb gedaan.
Enkel gefocust op de attracties van deze woestijn en veel te weinig op de mensen die hier wonen.
Uit schuldgevoel steek ik het plein over richting museum.
Die is dicht, en dat blijft nog even zo gezien de verbouwing.
Sorry San Pedro, ik had het goed willen maken.
Calle Caracoles is mainstreet San Pedro.
Hoewel klein zijn er winkeltjes en restaurants in overvloed, een internetcafe ontbreekt niet.
San Pedro leeft van het toerisme en dat is te zien.
De sfeer is prettig, losjes met gevoel voor nostalgie en geen bombarie.
De wereld komt hier samen afgemeten aan de talen die ik langs hoor komen.
Het dorp leeft in de ochtenden en avonden en houdt haar siesta in de middag wanneer iedereen op pad is.
---
De Salar de Atacama staat op het programma vandaag.
De op een na grootste zoutvlakte ter wereld, een kwart Nederland op ca. 50km van San Pedro.
Het goede weer vergroot mijn zin en maakt dat mijn gefluit de rommelende maag overstemt.
De weg naar de Salar is wederom gemaakt van klei en heel veel zout en slaat daarom wit uit.
Tot in de jaren 80 werd er arsenicum voor de wegen gebruikt heb ik inmiddels begrepen.
'Een geschenk dat hier nog dieren rondlopen', denk ik bij mezelf.
Halverwege kom ik bij het dorpje Toconao.
Nog kleiner dan San Pedro en vooral bewoond door arbeiders van de zoutfabriek verder zuidelijk en enkele boeren.
De stenen huisjes lijken gammel net als de oude mannetjes op de bankjes bij de klokketoren.
Ik haal een fles water bij de enige kiosk, aai de guanaco bij de telefooncel en plof even neer in het parkje.
Het is warm, de zon brandt scherp, ik heb zin in een grote plons.
Deze keer heb ik mijn huiswerk wel gedaan.
Net buiten Toconao ligt de Quebrada de Jerez, de bron van een klein beekje dat uiteindelijk onder de Salar de Atacama zal verdwijnen.
Het ligt in een kleine canyon en je kunt er zwemmen.
Ik heb de ingang snel gevonden.
Na de entree, parkeerplaats en barbeque-plaatsen daal ik in een paar minuten af naar een bijna jungle-achtige dalbodem.
Wat een enorm verschil met de gortdroge wereld hier 40 meter boven me.
De canyon is groen en vochtig en fungeert als voedingsbodem van Toconao gezien de volkstuinen vol fruit en dadels.
Het beekje is ca 3 meter breed en heeft, geholpen door mensenhanden, een aantal poelen gecreerd.
Kraakhelder en prettig koud is ze de aorta van dit dorp.
Het duurt niet lang voordat ik in een ca. 1 meter diepe poel ben gezakt.
Om me heen doen mensen de was, dompelen wat of zijn druk bezig met de fruitpluk.
De rook schuin boven me doet vermoeden dat een van de barbeque-plaatsen in gebruik is.
Ik koester de momenten dat het leven zo goed voelt als nu.
Na een korte wandeling door de canyon klim ik terug naar de auto.
De felle zon in deze ijle lucht blijkt zeer effectief wanneer mijn zwembroek in no-time weer droog is.
Op naar de Salar, op naar de flamingo's.
Een half uurtje later parkeer ik de auto bij het informatiekantoor aan de laguna Chaxa.
Dit meer ligt midden in de Salar de Atacama en is een paradijs voor de meeste Andes-vogelsoorten.
Dat is niet gelogen gezien de grote groep flamingo's die ik in verte zie staan.
De 'zoutwachter'(tja, normaal boswachter...) heet me welkom en begeleidt me naar een filmzaaltje.
Daar volgen instructies en een boeiende presentatie over het gebied.
Even later loop ik tezamen met een gezin uit Santiago tussen de messcherpe zoutkristallen en kijk mijn ogen uit.
Het is alsof een reuzenhand enorme zoutrotsen verpulverd heeft en vanuit een zoutvaatje over de vlakte heeft uitgestrooid.
Een glinsternde sneeuwwitte wereld vol grillige vormen tot waar de horizon reikt.
En achter de horizon nog altijd de hoge Andes met haar witgetopte reuzen.
Ik weet waar die reuzenhand vandaan komt...
Het voetpad eindigt bij de Laguna Chaxa.
Een groep van zo'n 30 flamingo's staan op korte afstand de zoutkreeftjes uit het water te zeven.
Het is een mooi en rustgevend gezicht.
Ik settel me op een bankje en laat de omgeving in een rondgaande blik op me inwerken.
Dit is een plek waar ik wilde zijn en daar heb ik geen spijt van.
Ik doe nog een slok bij het informatiekantoor en vertrek dan weer naar San Pedro.
Het is iets na 14 uur en ik besef me wat een goede keuze het is geweest om de auto 2 dagen langer te huren.
Alles in mijn eigen tempo, stoppen wanneer ik stoppen wil maar bovenal het gevoel dit stukje wereld in mijn eentje te ontdekken.
Vanaf mijn vertrek uit San Pedro vanmorgen ben ik, op het gezin uit Santiago na, nog geen toerist tegen gekomen.
De excursiebusjes zijn blijkbaar allemaal de andere kant opgereden.
Ik leer dat de leegte van de omgeving en de leegte aan mensen een vol hoofd en voldaan gevoel opleveren.
Met die gedachte kom ik terug in San Pedro.
>> wordt vervolgd, zie foto's voor meer indrukken van de Atacama en www.sanpedroatacama.com voor info <<
Foto's
