San Pedro de Atacama (een summiere kennismaking)
Atacama
Chili
TravelGoom
San Pedro de Atacama (een summiere kennismaking)
De straten van San Pedro bestaan uit klei gemengd met zout en veranderen al snel in een modderbaan.
Strakke, ondiepe geulen dienen als waterafvoer en lopen langzaam vol.
Ik parkeer de auto net buiten het dorp en loop het centrum in op zoek naar het toeristenkantoor.
Die vind ik snel op een hoek van het centrale plein.
Het plein is uitgestorven op een moeder met kind, beide in indianenkleding, na.
Ik ga San Pedro straks verkennen, nu eerst een kamer voor 4 nachten.
Hostel La Ruca iets buiten het centrum heeft een gezellig binnenplein, inclusief hangmat en barbeque.
Ik heb een nette kamer en kan zelf wassen, koken, eten in de centrale keuken.
Ook in het hostel is geen leven te bekennen hoewel de hangende kledingwinkel toch een flinke groep doet vermoeden.
San Pedro is uitgestorven rond siestatijd.
Ik pas me snel aan, plof op mijn bed en doe de ogen een uurtje dicht.
Vandaag en morgen staan in het teken van het zout, of beter de 'salars' heb ik in mijn slaap besloten.
Ik wil de leegte van deze enorme zoutvlaktes ervaren en hoop op een flink aantal flamingo's.
De Salar de Tara, onderdeel van het Los Flamencos N.P. is mijn eerste doel.
Dat betekent ruim 100km rijden richting Argentijnse grens en wederom naar flinke hoogte.
Ik check mijn profiandvoorraad in de auto en ben even later opweg.
Het is inmiddels droog, dat geldt ook voor de wegen, alleen in de geulen stroomt nog water.
De ruta 27 is goed geasfalteerd en een belangrijke verbindingsweg tussen Chili en Argentinie.
De felle middagzon schijnt weer prachtig over de Andes met haar witgetopte vulkaanpieken links en rechts in de verte.
De machtige volcan Licancabur kietel ik aan haar voeten wanneer de weg buiten San Pedro omhoog gaat.
Het landschap oogt droger dan N.P. Lauca en het duurt even voor ik de eerste grasvlaktes tegenkom.
Daar staan dan ook direct weer de guanaco's en de vicuna's onverstoord te grazen.
Als ik het hoogste punt van 4800mtr ben gepasseerd zie ik de eerste laguna's.
Klein, niet groter dan 2 voetbalvelden maar genoeg als bron van leven.
Ik ontwaar de flamingo's en Andesganzen die op grote afstand in het water staan.
Het is koud.
De thermometer in de auto geeft minus 2 aan en dat voel ik duidelijk wanneer ik de auto uitstap om foto's te maken.
Bijna 30 graden verschil met San Pedro maar ik ben er op voorbereid.
Doch niet veel later moet ik me gedwongen overgeven wanneer er uit het niets een stevige hagelbui neerdaalt.
Mijn profiand is snel gehalveerd en na een half uurtje kan ik mijn weg vervolgen.
Helaas zonder mooie vergezichten want een dikke grijze wolkenlaag heeft de bergtoppen verhuld.
De Salar de Tara bereik ik niet.
Het weer wordt te slecht en ik besluit zo'n 20km voor mijn einddoel om te draaien.
Ik hoop op beter weer bij een van de laguna's en nog een stuk te kunnen wandelen.
Dat lukt uiteindelijk bij de laguna Aqua Calientes.
Een groot gat in de wolken lijkt de laguna speciaal voor mij te verlichten.
Door de hagelbuien heb ik de kleurenpracht van deze laguna op de heenweg gemist.
Nu geniet ik van de aardse regenboog die het zout en het zand voor me geschilderd hebben.
De flamingo's hebben hun schuilhut opgezocht.
Geen ramp, ik ga ze ongetwijfeld later nog wel treffen.
Het spat nog een paar keer als ik terugrij naar San Pedro.
Tegen 19.00u ben ik terug bij het hostel.
Het is druk in de straten.
Zwermen backpackers sloffen voorbij, net aangekomen of terug van hun excursie.
Ook op het binnenplein van La Ruca is er leven.
De waslijnen zijn leeg, in de keuken wordt gekookt en de hangmat is bezet.
Ik groet en ga later maar eens kennis maken.
Nu een douche en op zoek naar een restaurant voor wat een kleine maaltijd zal worden.
Ik voel me niet helemaal lekker.
Er zit loomheid in het lijf en er borrelt zo nu en dan een misselijkheidje op.
Niet zwaar maar voldoende om rustig aan te doen met eten.
Het is ook niet zo gek, bedenk ik me, als ik in 3 dagen tot 2x toe van zeeniveau naar 4800mtr ben gegaan.
Het lichaam mag even 'ho' roepen.
Ik tref een knus eettentje met zware balken die het lemen plafond en dito muren bijeen houden.
Na een salade en een sap loop ik nog even een winkeltje binnen voor een fles water.
Dan ga ik terug naar het hostel.
Geen zin om een verkenningsronde te maken.
De energie is uit mijn lijf, sorry San Pedro maar we zullen later pas echt kennis maken.
Het is nog maar net donker als mijn eigen licht uitgaat.
Hopelijk morgen weer fris en dan opweg naar de Salar de Atacama.
>> wordt vervolgd, zie foto's voor meer indrukken van dit gebied <<
Foto's
