Calama & San Pedro (naar het hart van de Atacama)
Atacama
Chili
TravelGoom
Calama & San Pedro (naar het hart van de Atacama)
De woestijn danst op het ritme van de zoemende wind.
De ene na de andere zandhoos, zo'n 20 meter hoog, komt voorbij.
Soms een hele danszaal in de verte maar ook 2 keer vlak voor me.
Grind, papieren en een blikje draaien met grote vaart in het rond.
Ik rem hard als ik de eerste zandkorrels tegen de auto hoor slaan.
Opletten en geen risico's, de huurbak moet schadevrij weer terug.
De zandhozen breken de rit naar Calama.
Ik zie er zo'n 40 tussen Iquique en de afslag naar Chuquicamata, de grootste kopermijn ter wereld.
De mijn was een wens maar uiteindelijk geen doel tijdens deze reis.
Een bezoek aan het 800 meter diepe gat in moeder aarde moet je een dag vooraf in Calama bespreken.
Reizen in keuzes maken en ik kies voor enkel een overnachting in Calama en dan zo snel mogelijk door naar San Pedro de Atacama.
Tegen 19.00u bereik ik Calama en stap even later met de lonely planet in de hand het centrum door.
De auto met enige twijfel bij een busstation geparkeerd.
Hier zijn in ieder geval veel mensen, er van uitgaande dat het veiliger is.
De reisbijbel brengt me bij pension Casablanca nabij het centrale plein.
Weinig exotisch aan te zien, eenvoudig en goedkoop maar op een prima plek.
Ik mag de auto die nacht veilig achter het hek parkeren.
Eerst rijd ik na een opfrisbeurt, richting de rand van deze stoffige mijnstad.
Calama oogt eenvoudig, praktisch, stoffig, het kost me moeite enige aantrekkingskracht te zien.
Het is de stad van de armoede, de hoeren, het harde mijnleven en die ruigheid proef je als je door de straten slentert.
Ik voel me bekeken, zelfs iets onveilig maar uiteindelijk wint mijn nieuwsgierigheid.
Verder kijken dan enkel de bevestigingen van de reisgidsen die Calama als een oninterressante doorvoerstad beschrijven.
Het zijn goede tijden voor de mijnen.
Er is een gloednieuwe woonwijk gebouwd vlak bij het vliegveld en Calama heeft zelfs een hypermodern warenhuis aan de rand van de stad.
De overheid investeerd flink in de hoop dat de speciale 'hoerenvluchten' uit Santiago verleden tijd zullen worden.
Haar functie als poort van Noord-Chili is versterkt met een opknapbeurt voor het vliegveld en uitbreiding van het busstation.
Het zal nog wel even duren voordat Calama haar imago definitief heeft verfraaid.
Ik eindig bij het enorme warenhuis aan de weg naar de Chuquicamatamijn.
Het is er druk maar het stoort me niet.
De Amerikaanse grootsheid van de winkels en de restaurants verwarren me enigzins.
Het contrasteert teveel met mijn beeld van een arme stad in opbouw.
Hier loopt de middenklasse en hoger, jeugd met merkkleding, geblondeerde poedels en wordt elke maand een BMW verloot.
Dit hoort niet bij mijn beeld van een Zuid-Amerikaans avontuur.
Ik ben maar een eenvoudig mens, volg zo nu en dan graag mijn instincten zonder al teveel moraal.
Zo zit ik uiteindelijk ongegeneeerd aan een lopend buffet in een Italiaanse restaurant.
Onbeperkt eten voor 12 dollar, dat wordt een verliesgevende avond voor de gastheer...
--
Ik maak een goede nacht.
Het ontbijt past op een schoteltje waarna mijn eerste doel het autoverhuurbedrijf is.
Ik zou de auto vanavond in moeten leveren maar wil nog 2 dagen langer van de luxe profiteren.
Dat is geen probleem en na een vlug bezoek aan het stinkende stadspark van Calama vertrek ik voor de ruim 100km lange rit naar San Pedro de Atacama.
Deze woestijnhoofdstad (dorp) van Chili zal de komende 5 dagen mijn uitvalsbasis zijn.
Ik verheug me op het gevarieerde woestijnprogramma dat ik mezelf heb beloofd.
De eerste 2 dagen wil ik zelf op pad en daarna zal ik me aansluiten bij een van de vele excursiegroepen.
Het is iets na het middaguur als ik de 3400 meter hoge cordillera (bergrug) voor San Pedro doorsteek.
Het landschap wordt ruiger, de weg slingert en de Andes komt steeds dichterbij.
Langzaam worden de stenen rood als teken dat ik het dorp nader.
In de verte toont de besneeuwde, ruim 5900 meter hoge volcan Licancabur, haar macht.
Het is de vader van de beek die langs San Pedro glijdt.
De bron van de groene oase die het eeuwenoude dorp in dit gortdroge landschap is.
San Pedro veschijnt zodra ik de cordillera uit ben.
Eenzaam in een enorme vlakte met geel, rood en nitraatwit als voornaamste kleuren.
Daarachter de enorme Andes, dreigend en waakzaam maar vooral in volle pracht achter haar.
Ik droom even weg als ik bedenk op een van de droogste plekken op aarde te zijn.
Op sommige plaatsen in de Atacamawoestijn is sinds mensenheugenis geen regen gevallen, las ik menig keer.
Mijn aandacht heb ik er snel weer bij als ik het dorp in rijdt.
Mijn voorruit kleurt bloederig rood.
Het woestijnzand op mijn auto mengt zich.
Het motregent... echt waar...
>> wordt vervolgd, San Pedro de Atacama, zie mijn foto's voor een indruk <<
Foto's
