5. Bonito
Zuid Brazilie
Brazilië
Elstijssen
5. Bonito
Hallo mede-reisreporters, hoop dat jullie een gezellige dag hebben gehad!!! Heel jammer dat ik er niet bij kon zijn. M´n rug is helaas nog niet wat het wezen moet. Uit bed gaat maar net en zitten is behoorlijk pijnlijk. Doe het afgelopen dagen wel zonder pillen :-)). Moet denk ik gewoon geduld hebben. Lastig dat ik niet uit de voeten kan en bepaalde activiteiten moet laten lopen. Hier volgt het vervolg van mijn verslag. Foto´s erbij plaatsen doe ik thuis wel. Is hier niet te doen. Internet is ongelofelijk langzaam.
Een alleen Braziliaans (toch weer anders dan Portugees) sprekende chauffeur brengt ons naar Bonito ten zuiden van de Pantanal. Het is zwaar bewolkt en een stuk koeler doordat het ’s nachts heeft geregend. Gasten die over land naar de fazenda zijn gereisd, vinden dat we gezien de slechte weg en mijn rug beter met de airtaxi kunnen gaan. Volgens mij moet het lukken en zo zien we wat meer van het land. De eerste twee uur surfen we door mul zand. Ik hang zoveel mogelijk aan de handgreep boven het raam om de klappen op te vangen. Evert en de chauffeur openen en sluiten op toerbeurt ca. 27 hekken. Er is geen openbare weg, alleen de paden over het grondgebied van verschillende fazenda’s. Vervolgens een gravelweg tot Aquidauana waar we lunchen. Daar begint de geasfalteerde weg. Mijn rug slaakt een vreugdekreet. Het landschap is prachtig: oneindige verten, heuvels, valleien, plateaus en rotsformaties. Net buiten Bonito ligt onze pousada. Een hoofdgebouw en diverse bungalows in een mooie tuin. Onze kamer is kaal en sfeerloos, maar heeft wel de beste douche tot nu toe. Het restaurant ziet er ook al ongezellig uit, vooral doordat er alleen spaarlampen hangen. Hier spreekt niemand Engels. Voordat ik in bed duik, lees ik nog even de gebruiksaanwijzing van mijn onderwatercameraatje.
Na het ontbijt ontmoeten we onze gids Thomas. We gaan naar het Recanto Ecologico Rio da Prata, 50 km verderop. Het is één van de best georganiseerde eco-trips in Brazilië en heeft al diverse prijzen gewonnen. Het bezoek start met het aantrekken van onze snorkeloutfit met voor mij een dun zwemvestje vanwege m’n rug. We wandelen ruim 2,5 km door het bos van de Da Prata rivier. Aan het eind van het pad komen we bij een meertje vol borrelende waterbronnen. De dame die de leiding heeft, brengt de do’s en dont’s onder de aandacht en geeft instructie aan deelnemers die nog niet eerder hebben gesnorkeld. Van hieruit drijven we al snorkelend over één van de meest heldere zoetwater rivieren ter wereld. Bijzonder om de flora en fauna onder de wateroppervlakte te zien, zoals de grote prachtig gekleurde dourado. De rivier is veel minder diep dan ik had verwacht en de stroming onregelmatig. Soms moet je armen gebruiken om wat vaart te maken. Benen mag niet omdat het zand op de bodem dan opdwarrelt. Op andere momenten is de stroming sterk en moet je snel bijsturen om de scherpe rotsen te omzeilen. Je vliegt dan gewoon door het water. Na afloop wordt er op de ranch een typisch zuidelijke Mato Grosso lunch geserveerd. Daarna gaan we naar de Buraco das Araras, the Hole of the Parrots. De Buraco das Araras is een 124 meter diepe ingestorte krater met een omtrek van 500 meter. In het verleden werden hier doodgeschoten leden van rivaliserende bendes gedumpt. Of was het commando “ren voor je leven” en dan rende iemand zo de krater in. Later is de krater opgeruimd en in ere hersteld. Het speciale ecosysteem gevormd door struiken, bomen en een meertje compleet met micro-algen en vissen is een pleisterplaats voor de prachtig gekleurde groenvleugelara’s (Ara chloroptera), die al roepend, vliegend en krijsend duidelijk aanwezig zijn. Wat ons betreft is het genoeg geweest voor vandaag. Op de terugweg naar de pousada zie ik ineens langs de weg een reuzenmiereneter. Ik gil stop stop! De chauffeur en de gids zien het dier nu ook en voelen zich enigszins schuldig omdat zij het dier niet hebben gespot vanwege hun drukke onderlinge conversatie. Goed bedoeld maar met een totaal averechts resultaat springt de gids uit de auto en loopt het grasland in om de miereneter richting de weg te sturen. De miereneter is niet van gisteren en loopt op een drafje als een grote wiebelende kwast van ons vandaan. Jammer, als de gids in de auto was gebleven, hadden we vast een hele tijd van het bijzondere beest kunnen genieten. Toch hartstikke leuk dat ik ‘m heb gezien. Het was de enige van mijn big five die ik nog niet had gespot. Op het grondgebied van Barranco Alto leven veel miereneters en er was zelfs - helemaal super - een vrouwtje met een jong op haar rug. Toen wij er waren hebben ze zich niet laten zien. Het was veel te warm. Miereneters hebben een minder ontwikkeld zelfregulerend temperatuursysteem dan andere zoogdieren en schuilen bij hitte op ondoordringbare plekken in struiken en bossen
Foto's
